Laranja melys ~ Herberg ~ Het rijk van de Schorpioen

Langs een van de meren loopt een handelsroute, die niet zo druk meer bezocht is na de aanleg van een nieuwe weg, nu is het de toevallige vagebond die op dit pad belandt. Half verscholen tussen citrusbomen op de zuidelijke helling langs een van de meren, staateen witgeschilderd gebouwtje van met slechts één verdieping, het heeft een huiselijke uitstraling. Rondom het huis groeien kleurrijke bloemen in terracotta bakken, die in lichte kleuren geschilderd zijn. Naast de deur staan manden met fruit op een gammel, lichtblauw bankje. (laten we zeggen dat het er enorm mediterraans uitziet).

Je zou er zo langslopen, als je niet gelokt wordt door de kruidige geur van het eten of de zachte gitaarmuziek die door de ramen klinkt. Je wordt al helemaal overtuigd om naar binnen te gaan door het half verborgen bordje, versierd met kleurrijke citrusvruchten, dat in sierlijke letters Laranja Melys vermeldt. Elke bezoeker die het bordje bekijkt wordt toegeroepen door de waardin, een vrouw die de moederlijkste uitstraling ooit heeft. Meissa draagt altijd een smoezelig schort en een pollepel of ander kookgerei. Daarnaast is ze altijd gewapend met de vrolijkste glimlach die een mens kan hebben. Elke bezoeker wordt naar binnen gedirigeerd en aan een van de tafeltjes geplaatst. Hoewel je het niet zou verwachten, is het binnen nooit verlaten. Gico, de zoon van Melissa is altijd of aan het kaarten met een van de andere bewoners van de citrusboomgaard, of hij speelt trouw op zijn gitaar. Achter de bar staat de man des huizes, Freo een streng uitziende man met een diepe stem en een enorme grijze snor, bij elke grap die gemaakt wordt laat hij zijn bulderende lach horen.

De specialiteit is altijd een soort stoofpot, elke dag iets anders en altijd alleen maar dat. Bij dat eten wordt wel altijd groenten, brood, fruit en water verzorgd. Daarbij is er een hele collectie aan citrusdranken (als in drank), gemaakt door de eigenaars zelf.

Anyway, er zijn nogal wat vaste klanten, daardoor is het voor bezoekers wel makkelijk niet op te vallen. Je wordt wel altijd beladen met voedsel en verhalen van Meissa.

Regels:
Niet vechten, houd je aan de regeltjes van Meissa, eet je bordje leeg...
Max. iets van 25 personen, hoewel het altijd al wat druk is met vaste bezoekers.

Carolos was hier nu al vijf dagen en hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om te vertrekken. Het eten was heerlijk, de gastvrouw was de aardigste persoon die hij kende en hij had hier een heerlijk gevoel van vrijheid. Als hij niets te doen had, wandelde hij door de boomgaard of zwom hij in het meer. Hij had zelfs al de hele tijd niet meer getraind, maar dat maakte hem niets uit. Hij was nog steeds de sterkste die hier rondliep en hij zou pas vertrekken als dat niet meer zo was, of als hij echt vond dat hij verder moest.
Ook nu liep hij weer door de boomgaard. Hij was blootsvoets, had een wijde witte broek aan, een openhangende witte blouse en zijn witte sjaal wapperde achter hem aan. Zijn witte kleren schitterden in het felle zonlicht en hij leek wel een god die hier door de tuin liep, of een elf, een nimph, noem maar op. Hij was iets magisch, maar wel iets goeds. Hij was dan ook het goede. Ook had hij de volle vijf dagen nog niet over de Schepper gesproken. Daarmee zou hij het vertrouwen van Meissa beschamen en dat mocht hij niet, omdat hij de personificatie van het goede was, maar vooral ook omdat hij dat niet wilde. Hij wilde hier welkom zijn. Hij streek met zijn handen over de boomstammen en keek naar de rijpende vruchten die daar hingen. Hij stond nu stil, maar nog steeds golfde zijn sjaal in niet merkbare wind. Onder zijn witte riem zat een dun boek, waar Wan op het moment in zat.

In de dorpjes werd gepraat over de zwaarte hittegolf in jaren, maar onder de citrusbomen was daar vrijwel niets van te merken. Daarom had Awe besloten van het pad af te wijken en een kronkelig paadje tussen citrusboomgaarden te volgen. Veka leek zich hier ook beter op haar gemak te voelen, al had ze nog steeds een licht nerveuze, groene kleur, die haar wel vrijwel onzichtbaar maakte in deze omgeving. Hij was blij dat hij zijn spullen bij een van de vriendelijkste boeren ter wereld achter had kunnen laten, want nu had Veka weer de kans om haar afysieke vorm aan te nemen. Met dit weer was het niet mogelijk geweest met Veka te reizen. Niet dat de draak er problemen mee had, ze merkte de hitte nauwelijks op, maar Awe kon er niet tegen steeds boven te schaduwen te zweven. Dus hun reis was al een paar dagen lichtgeschilderde dorpjes en citrusfruit. De vruchten gedijden goed in deze omstandigheden, had Awe te horen gekregen, warm, maar veel water uit de bergjes langs de meren. Waar de bomen plaats maakten voor een beekje, was het uitzicht fantastisch. Door het mooie weer waren de meren zo blauw als de lucht en omringd door de begroeide heuvels. Het maakte het reizen dragelijk, aangezien Awe nooit echt gewend was geweest aan reizen te voet, in ieder geval niet langer dan een dag. Het priestergewaad dat hij droeg, was ook niet echt gemaakt om zo lang in te reizen. Ooit was het smetteloos wit geweest met purperen accenten, maar nu was de onderkant smoezelig door het stof dat dit gebied eigen was. Al maakte het hem weinig uit, uiterlijk was een deel van het fysieke en dat deed het in het uiteindelijke niet toe. Hij richtte zijn blik toch weer op zijn voeten. Het goud-zwarte borduursel aan de zoom raakte langzaam los, waardoor de echo-runen voor hem nonsens waren geworden.
Awe volgde een paadje over een wankel bruggetje en uiteindelijk raakte hij op een klein betegeld pleintje achter een huis. Het was bezaaid met kleurrijke bloemen en manden met fruit en daartussen kleine gietijzeren tafeltjes. Aan een van die tafeltjes zat een jongeman met een gitaar, hij speelde een enorm complex muziekstuk, leek het, aangezien zijn vingers werkelijk over de snaren leken te flitsen. De jongen keek even naar Awe, glimlachte, groette en speelde gewoon rustig verder. Het was hem opgevallen dat alle mensen die hier woonden zo gelukkig waren. Als hij hen groette, waren ze, hoewel hij een vreemde was, zo hartelijk. Veka was enorm gelukkig dat ze altijd fruit toegeworpen kreeg van de citrusplukkers, hoewel dat misschien kwam door haar verlangende blikken naar het fruit. Awe vroeg zich af wat het was dat de mensen hier zo'n gelukkig, ontspannen karakter gaf.

En deze keer niet crashen... >:C
(Btw. ik stel me Gico's muziek zo voor ^.^.... https://www.youtube.com/watch?v=MvF8XWr17nw)

De muziek van de gitaar, al was die niet heel langzaam of met een magisch genre, maakte het plaatje van de schitterende witte jongen in de citrusboomgaard af. Zo kwam hij ook uit de boomgaard gelopen, nog steeds als een soort god, en hij voegde zich bij de twee jongens aan de tafel. Gico was inmiddels gewend aan de bijna magische verschijning van Carolos, aangezien hij al veel tijd had doorgebracht in de met zon overgoten boomgaard en zij witte kleding dan altijd straalde. Hij was oogverblindend. Verder toonden zijn witte kleren niets van vlekken. De makers van de kleding van de Shi-Ha-Wangkijgers gebruikten stoffen waar alle viezigheid bij het kleinste zuchtje wind af werd geveegd. Carolos plofte met een gelukzalig gevoel aan de tafel bij Gico, die nog steeds op zijn gitaar speelde. Hij legde het boek op de grond voor zich en vouwde het open. Het boek ging over een magisch land waar de zon nooit onderging. Op één van de tekeningen bewoog een draak, getekend met Chinese penstreken, heen en weer. Toen Carolos op de bladzijde tikte, kwam de draak uit het boek gevlogen en werd een lange, zwarte, Chinese draak, die naar het meer vloog om te drinken. Ooit had Wan gezegd dat Carolos hem eens in de zoveel tijd uit een boek moest halen, omdat hij er anders in zou blijven zitten. Dus deed de jongen dat. Hij keek de draak na en stopte het boek weer onder zijn riem.

Het leek niet of de man met zijn gitaarspel zou stoppen. Awe stond stil om naar de muziek te luisteren die blijkbaar traditioneel was in dit gebied, aangezien hij in de andere dorpjes soortgelijke klanken had gehoord. Veka was in haar vrijwel ontzichtbare vorm, want zo werd ze door anderen niet gezien, naast haar broeder op de stoffige tegeltjes. Alleen haar kop was fysiek, al was die zo transparant dat ze snel over het hoofd werd gezien, en ze duwde telkens tegen zijn hand, om aan te geven dat ze honger had en naar eten wilde zoeken. Awe was net van plan verder te lopen, dat wil zeggen het gebouwtje onderzoeken, toen het kalme groen van het hof werd onderbroken door een jongen in smetteloos witte kleding. De gitaarspeler leek geen enkel teken van verwondering te tonen. Hij stopte niet met spelen, ook niet toen de jongen naast hem op een stoel plofte. De witte jongen was niet een van de citrusplukkers, hoewel zijn vaak ook witte kleding droegen, was dat van hen nooit zo stralend. Daarnaast was die sjaal die de jongen droeg niet echt handig bij het citrusplukken. De jongen deed Awe vaag ergens aan denken, alsof hij hem eerder ergens had gezien.Vertwijfeld legde hij zijn hand tegen Veka's snuit aan, maar de draak had haarzelf geheel tot aura gevormd, dus hij aarde de lucht. Zodra de jongen in het wit echter zijn boek opensloeg en er een gitzwart wezen uitschoot, werd Veka weer zichtbaar en vormde ze zich tot haar gestreste oranjerode vorm, geheel met de lichtkransen waarmee ze vleugels probeerde te imiteren. Ze rende richting de zwarte draak, niet echt met een doel, maar ze stopte toen ze merkte dat de draak richting het meer vloog. Awe kon ondertussen niets anders uitbrengen dan "rustig, vsuki" in Wyrn, en "sorry, ze kan nogal schichtig zijn" in algemene taal tegen de twee mannen aan de tafel. Veka wandelde lichtelijk nerveus door de lucht om Awe, terwijl ze zong dat ze kalm was en dat haar broeder zich geen zorgen om haar hoefde te maken.

"Sommige draken hebben daar inderdaad last van, heb ik gemerkt," antwoordde Carolos, die nauwelijks verbazing ad getoond bij het zien van de draak van de nieuwe jongen. Hij kwam steeds meer mensen met magie en draken tegen, dus het werd bijna de normaalste zaak van de wereld. Maar de soort draak vond hij wel apart en interessant en hij kon het dan ook niet laten om aandachtig naar het wezen te kijken. Gico was echter gestopt met spelen en besloot dat hij binnen nog dingen te doen had. Dat vond Carolos ook maar beter, want hij hoorde een bepaald soort aandacht te besteden aan mensen met magie. Dertieners hoorde hij uit te horen over wat zij ontdekten en om verbonden te sluiten, Twaalvers moesten overgehaald worden om zich aan te sluiten bij het geloof van de Schepper. "Ik ben Carolos, of Stephane, je mag zelf kiezen," zei hij en hoffelijk stak hij zijn hand uit. Ergens verwachtte hij dat deze persoon uit het Dertiende Rijk zou komen, maar hij kon natuurlijk nooit zeker weten. Ook al stond er geen wind, zijn sjaal wapperde vrolijk en ook zijn open blouse deed daaraan mee. Toch voelde je de wind niet, maar Carolos kon zijn krachten op dat punt niet uitzetten. Zijn kleren zouden altijd wapperen.