Het rijk van de Ram - Herberg de Zilveren Dame

Herberg de Zilveren Dame ligt in een dorpje vlakbij de woestijn. Het is hier warm en niet erg bevolkt. De herberg ziet er op het eerste gezicht niet erg aanlokkelijk uit, maar er is niet veel anders in de buurt. De buitenkant is een beetje verwaarloosd: een uithangbord dat los zit en kapotte ramen. Zodra je binnenkomt is het echter anders. De eigenaars en tevens mensen die achter de bar staan, zorgen ervoor dat de Herberg heerlijk koel blijft. Het is gezellig en goed verzorgd. Je kan achter de bar een drankje bestellen en vragen voor een kamer, die waarschijnlijk ook goed onderhouden is.

Regels: Breek niets en niet vechten, dan word je eruit gezet.

"Doe er nog maar een." Ze schoof het lege glas op de bar naar voren en zuchtte. Ze verveelde zich. Verschillende mannen hadden een poging gedaan haar direct mee naar bed te krijgen, vooral om direct aan haar te zitten. Het was echter iets dat haar niet zo beviel. Hoewel Valentina met haar kleding duidelijk op het een en ander uit was, was het niet zo dat ze maar als een hoer van de een op de ander ging. Ze was een vrouw, een dame. Zij wilde ook wel een beetje verwend worden. Dus dronk ze haar drankjes in haar eentje terwijl ze nadacht over haar missie. Hoe moest ze deze mensen aan het hoofd brengen dat de Schepper het ware geloof was. Ze was geen missionaris, ze was gewoon zichzelf. Ze deed een plukje van haar rode haar achter haar oor terwijl haar groene ogen rondkeken, ze viel wel op hier. De meesten waren sober gekleed, weinig kleur en weinig levenslust. Het zou goed zijn als de Schepper ze zou helpen, dan zouden ze levendiger zijn. Valentina keek weer naar de barman en glimlachte terwijl ze betaalde voor haar drankje. Gelukkig kon ze hier anoniem blijven, voor wat het waard was.

Het was al later geworden, maar desondanks was het nog altijd erg warm in de omgeving. Niet dat Nero daar verbaasd van opkeek, hij was nog altijd dichtbij die snik hete woestijn. Roque vond het ook niets en was daarom een eindje gaan vliegen terwijl Nero een plek zocht om te overnachten. Met een zucht opende hij de deur van een oud uitziende herberg, maar werd verwelkomd door een fijne binnenkant. Een glimlach sierde rond zijn lippen terwijl hij naar de bar liep. Het kon geen kwaad om even een drankje te doen nu hij er een lange en vermoeide dag op had zitten. Naast een roodharige dame, die hem bekend voorkwam, plofte hij op een barkruk. "Doe maar iets sterks," zei hij tegen de barman die vroeg wat hij wilde drinken en steunde met zijn elleboog op de bar. Zijn ogen scande de omgeving en er was niet veel bijzonders behalve de opvallende verschijning naast hem. Wat ging hij doen als hij bijna nergens in deze rijken want decente meisjes kon vinden? Dat leek hem niets. De dame naast hem had hij eerder op de dag ook al gezien dus zij kwam hier niet vandaan. "Hallo," zei hij tegen haar met een kleine glimlach.

Het verbaasde haar niets dat er weer iemand tegen haar begon te praten, ze deed er dan ook even over voor ze opkeek. Links van haar zat een oudere man, die zou het niet zijn, dan maar rechts van haar. Uit beleefdheid lag er een kleine glimlach op haar gezicht. "Goedenavond." Ze bekeek de jongen even en er begon even iets te knagen, ze had hem eerder gezien. Haar geheugen liet haar vaker in de steek dan ze wenste, Valentina herinnerde zich namen vaak beter dan gezichten. Ze nam maar een slok van haar wijn. Ineens schoot het naar binnen. Hij was door de woestijn gekomen, hij was helemaal niet van hier. Haar glimlach werd iets losser, voor hém zou ze niets hoeven verbergen, hij zou ze zelf ook hebben. Krachten. Haar schouders ontspanden wat terwijl ze hem bekeek. "En ik dacht dat toeval niet bestond." Ze grinnikte een beetje waarna ze even wegkeek van hem en nog een slokje nam. Valentina vond het wel lekker om een soort 'bekende' tegen te komen. Niet dat ze iemand echt kende maar dat deed er niet toe natuurlijk.

Van de barman kreeg Nero zijn drankje toegeschoven en gelijk nam hij een slok. Zijdelings keek hij naar de roodharige dame en glimlachte scheef naar haar. "Misschien is dit het lot, dame," zei hij met non-serieuze toon in zijn stem en dronk van zijn drankje. Het was misschien zo dat er niet veel dertiende rijkers waren en de kansen klein waren om ze zomaar tegen te komen, tegelijkertijd waren ze nog dicht bij de rand van de woestijn en ze waren net vertrokken. "Het is dat je dat opvallende sprankelende haar hebt, anders had ik je niet herkend," sprak hij kalmpjes tegen haar. Rustig maakte hij de knoopjes van zijn jack los om deze vervolgens uit te doen en naast hem te leggen. Het was veel te warm.

Nauwelijks kon ze zich inhouden om te grinniken. Ze schudde haar hoofd en nam maar een slok om dat zweverige gebrabbel de kop in te drukken. "Tja, het jouwe valt anders ook wel op hoor, voor degenen die naar je kijken." Ze glimlachte even naar hem en keek voor zich uit. "Maar.. Als.. Reizigers onder elkaar." Valentina wilde haar woorden zorgvuldig kiezen, voor het geval er mensen met haar meeluisterden. Ze had vroeger vaak genoeg gezien hoe informatie van oor tot oor ging doordat mensen mee aan het luisteren waren. "Wat is je naam?" Vroeg ze rustig na alsnog een slokje te hebben genomen van het drankje dat ze heen en weer bewoog in haar glas. Het was niet dat Valentina zenuwtrekjes had, ze was gewoonweg iemand met veel energie. Stil zitten? Daar deed je haar niet echt een plezier mee. Behalve op de rug van Hades maar ook dat gaf een adrenaline kick.

Met zijn drankje in zijn hand draaide Nero zich zodat hij met zijn rug tegen de bar leunde en hij keek naar de dame naast hem. "Erg fijn dat ik nog enigszins opval," zei hij rustig en nam een slok van zijn drankje. Nero snapte haar voorzichtigheid. Ze konden hier niet gelijk van alles rond gaan roepen want dan had het niet zoveel nut. "Ik ben Nero en met wie heb ik het genoegen?" vroeg hij aan haar terwijl hij de rest van zijn drankje naar binnen gooide. Daar was hij wel aan toe geweest. Even knikte hij naar haar glas. "Kan ik je iets te drinken aanbieden," vroeg hij met een glimlachje aan haar. Even aftasten en kijken of ze op hem in zou gaan. Nero deed het altijd rustig aan als het hierop kwam, hij hield niet van mannen die vrouwen dwongen tot het doen van dingen.

Valentina vond het prettig dat hij naar haar toe draaide, ze dronk rustig door en keek met een kleine glimlach naar hem. "Natuurlijk, ik zou degenen met wie ik gereisd heb niet snel vergeten." Waarna ze hem rustig aankeek. "Valentina, aangenaam Nero." Ze nam nog een slokje en keek even naar haar glas dat bijna leeg was. "Natuurlijk, dat mag altijd. Ik neem graag drankjes aan van mannen." Ze glimlachte naar hem en dronk het laatste slokje op waarna ze naar hem keek. "Mag ik dan nog maar een wijntje?" Vroeg ze, iets sterkers leek haar niet al te verstandig. Rustig bekeek Valentina deze jongeman. Hij was interessant en ze glimlachte liefjes naar hem.

Zoals altijd was Carolos helemaal in het wit toen hij de herberg binnenstapte. Onmerkbaar moest hij glimlachen toen hij de naam van de herberg las, de Zilveren Dame kon niet toepasselijker zijn. Maar ja, de makers van dit gebouw wisten natuurlijk niets van de Shi-Ha-Wangkrijgers af, want die waren niet bekend in dit deel van de wereld. Hij nam plaats op een krukje aan de bar en bestelde een glas bronwater. Hij trok zijn wenkbrauw op toen de waard niet luisterde maar hem alleen maar aanstaarde. Oja, zijn sjaal. Het witte stuk stof van drie meter lang wapperde in de wind, zoals altijd, ook al was er geen wind. Hij was begonnen met wapperen toen Carolos zijn luchtkrachten ontdekte. Of eigenlijk had hij ze op die manier ontdekt. "Het zijn jouw zaken niet," zei hij hooghartig tegen de waard, die zich daarom ook snel omdraaide en het glas bronwater ging halen. Carolos draaide zich om richting de rest van de herberg. Hij had witte schoenen aan, witte sokken, een witte broek en een wit overhemd. Tja, hij was nu eenmaal altijd wit. Om zijn rechterarm zat een drakentattoo gekruld, van zijn pols tot aan zijn schouder. Dat was Wan, die zijn zijde nooit verliet. Misschien zouden ze komende avond nog samen een boek in duiken, want de getekende wereld van het parallelle universum was echt een prachtige plek.

Er was weinig andere keus dan om de nacht in deze herberg door te brengen. Elaine verkoos een herberg, hoewel die niet geheel aan haar standaarden voldeed altijd boven het slapen in de open lucht. Als bijna het evenbeeld van de gast die een paar minuten eerder de herberg in gelopen kwam, kwam Elaine binnen lopen. Zoals gewoonlijk droeg de jonge vrouw een zwarte jurk, deze jurk was zo uitgesneden dat het een deel van haar tatoeage bloed liet en de zijdezachte stof de rondingen van haar lichaam accentueerde, zonder dat de jurk ordinair was. Over de jurk droeg Elaine een dunne reismantel -zwart natuurlijk- die ze ditmaal voornamelijk had gebruikt als bescherming tegen de felle zon in dit deel van de wereld. Terwijl ze de herberg binnenstapte ontdeed ze zich van de mantel, want het was heerlijk koel in de ruimte en na kort de omgeving te hebben geïnspecteerd liep Elaine zoals altijd zonder andere een blik waardig te keuren naar de bar. Vandaag was een frustrerende dag geweest, een beproeving van de Schepper en daar had ze wel een paar wijntjes voor nodig om te kunnen inslapen.
Het was Elaines devies om mensen niet rechtstreeks aan te kijken, ze had zichzelf juist aangeleerd om andere onopvallend te observeren en zo haar omgeving in de gaten te houden, maar de jongen aan de bar, volledig in het wit was toch lastig te missen. Elaine was niet erg thuis met de verschillende volkeren in het Dertiende Rijk, anders was zo'n opvallend uiterlijk haar wel opgevallen, maar nu vond ze het vooral bijzonder.

Carolos' adem stokte even in zijn keel toen hij het meisje binnen zag komen lopen. Wat deed de Zwarte Krijger in dit deel van de wereld? Maar hij bedacht zich snel, de enige vrouwelijke krijger was de Zilveren Krijgster, dus deze dame kon de Zwarte niet zijn. Toen hij zich dat had bedacht, richtte hij zich weer op de mensen in de ruimte. Hij vond het altijd wel leuk om mensen te kijken. Niet om dan iets met die mensen te doen, maar gewoon om te kijken, te bedenken wat voor mensen het waren en wat hun beweegredenen zoal waren. Beweegredenen waren nu eenmaal belangrijk voor hem en hij was er in getraind om de mensen te peilen. Zo ook het meisje dat volledig in het zwart binnen was komen stappen. Sowieso iemand van adel, of hooggeplaatst. Dat was aan de manier van doen te zien en Carolos zou het haar zo kunnen vertellen. En het was best een mooi meisje, maar dat was nooit het belangrijkste. Een goed innerlijk was belangrijker voor de persoon die het goede was, dus keek Carolos vaak verder. Tenzij hij niet zoveel met de persoon te maken zou hebben.

Het ging Elaine niet dat er ook naar haar gekeken werd. Eerst bestelde ze een glas rode wijn bij de barman voor ze zich naar de jongen in het wit draaide. Deze jongen zat een aantal krukken verderop, maar er was niemand die tussen hen inzat, waardoor ze niet moeilijk hoefde te doen met over mensen heen schreeuwen. Elaine vond het wel bijzonder om te zien hoe de man helemaal in het wit was, donkere kleuren zag je vaker da spierwit, "Is dat niet lastig, dat wit hier in de stoffige woestijn?" Het was geen bijzondere openingszin, maar Elaine's aandacht was door hem getrokken en ze wilde meer van hem weten. Sowieso, wit bleef het evenbeeld van de Schepper, de kleur wit stond voor reinheid en eerlijkheid, misschien was dat nog wel de grootste reden waardoor haar aandacht getrokken was door de jonge man.

"Deze stof wordt niet vuil," antwoordde Carolos. Vooral de sjaal was van zo'n soort textiel dat gewoon stof en zand er vanaf waaide en omdat Carolos' luchtlagen ervoor zorgde dat de sjaal altijd wapperde in de wind, werd de vuiligheid er constant vanaf geblazen. Ernstiger vlekken moest hij er natuurlijk gewoon uitwassen. Maar de makers van de kostuums van de Shi-Ha-Wangkrijgers hadden verstand van stoffen. Daarbij, de eerste Witte Krijger was ontstaan uit het licht en licht kan niet vervuild worden, dus zijn ook de krijgers daarna min of meer schoon gebleven. Maar Carolos zorgde er ook gewoon voor dat hij netjes schoon bleef, door niet te vieze dingen te doen en om zijn kleren, allemaal, wekelijks te wassen. "Maar dat probleem heb je sowieso niet met zwart, natuurlijk," merkte hij op en gebaarde naar de kleren van het meisje. Hijwas bijna in staat de Zwarte Krijger te benijden om dat feit. Zelfs bloedvlekken waren nauwelijks te zien. Maar wit was goed en dat beviel hem wel. De onmerkbare wind zorgde ervoor dat zijn sjaal de gelagkamer in wapperde, boven de hoofden van de mensen die daar aan de tafels zaten. Eerst hadden ze er gebiologeerd naar gekeken, maar inmiddels keken ze er nog maar af en toe naar. Iets raars werd snel gewoon.

Elaine bekeek de wapperende sjaal die als een soort staart in de lucht bleef hangen. Het leek haar een rotwerk om dat schoon te houden, maar als het niet vuil werd. Tja, wie was zij om er wat tegenin te brengen. Elaine had geen verstand van textiel, haar leven op de paar jaar in gedwongen armoede na, had ze in rijkdom doorgebracht en daardoor enkel jurken laten maken of zelf gekocht. Ze had geen moeite hoeven doen om de juiste stoffen te vinden, die werden voor haar gevonden. "Dat klopt." was het rustige antwoord van Elaine, terwijl ze met haar hand de stof langs haar benen glad streek. "Dat komt zeker goed van pas." Vooral als ze een fysieke strijd had waren bloedvlekken niet haar grootste zorg. Niet dat ze de kleding daarna zonder te wassen bleef doordragen, maar het zorgde er wel voor dat het niet opviel. Haar blik ging van de jongen met de blauwe ogen door naar de sjaal die nog altijd doelloos in de lucht zweefde, "Mag ik vragen waarom je je krachten aan de sjaal verspilt?"

"Ik doe het niet expres," zei Carolos, terwijl hij ook naar de sjaal keek. Hij had nooit bedacht dat zijn sjaal altijd moest wapperen. "Ik heb juist ontdekt dat ik magie bezat, doordat de sjaal altijd wapperde," zei hij. "Ik had het zelf niet besloten, maar hij wapperde uit zichzelf. Ik denk dat de goden en de Schepper hebben besloten dat het moet wapperen, dus het kost mij ook geen energie. Ook als je je hand tussen de twee uiteinden steekt, je voelt de wind niet eens." Hij glimlachte en streek liefdevol over de sjaal. Zonder was hij gewoon niets meer. Sinds zijn zevende had hij hem om, niet alleen om zijn nek, maar de sjaal had zijn lichaam, of reikwijdte, gewoon niet meer verlaten. Natuurlijk wel als hij op groter afstand aan moest vallen, dan schoot de sjaal van zijn nek, maar keerde ook direct terug, dankzij de luchtmagie. "Het is in elk geval geen verspilling," beaamde hij nogmaals en hij legde zijn handen netjes gevouwen op zijn schoot. Alleen nog een slok bronwater en hij keek het meisje aan. "Maar hoe wist jij dat het mijn eigen krachten waren en niet één of andere magische kracht waar dorpelingen en plattelandsbewoners in geloven?" vroeg hij nieuwsgierig.

Elaine haalde haar schouders op, "Toch kost het onbewust energie." Dat hij er niet bewust was, zorgde er alleen maar voor dat het gevaarlijker kon zijn. Toen de jongen de naam van de Schepper in zijn mond nam, verstarde de hand van Elaine een ogenblik toen ze haar wijnglas aan haar lippen wilde zetten. Elaine kende dit land niet goed genoeg om er zeker van te zijn dat hier geen kleine groep was die in de Schepper geloofde en aangezien deze jongen de Schepper in zijn mond nam samen met de goden liet ze haar behoedzaamheid niet varen, er waren geen goden. Elaine nam nu wel een slok van de wijn die iets onder de kamertemperatuur lag. De wijn was te drinken, maar ze had wel eens beter geproefd, toch had ze niets te klagen. De schepper had in iedergeval er voor gezorgd dat ze de nacht beschut zou doorbrengen. "Omdat dat soort krachten niet bestaan." beantwoorde Elaine simpel de vraag van degene die nog steeds een meter of 3 verderop zat. "Dat is kul en bijgeloof, dus blijft er niets anders over." kort liet ze een glimlachje zien bij het uitspreken van die woorden.

Carolos had de hand van het meisje zien verstarren toen hij de naam van de Schepper in de mond nam. Behoedzaam stond hij op en ging op de kruk naast haar zitten en zonder dat iemand het kon horen, sprak hij verder. "Precies, dat soort krachten bestaan niet," beaamde hij. "En aangezien jij ervan weet en je dat soort reacties vertoond bij de naam van de Schepper, neem ik aan dat jij ook uit het Dertiende Rijk komt?" Hij leunde achterover, nam een slok van zijn bronwater en glimlachte geruststellend. Hij straalde absoluut geen dreiging uit en je moest hem wel vertrouwen, dat kon je niet weigeren. Hij was het Goede en het Goede kon niet liegen. Dus hij wist zeker dat het meisje hem zou vertrouwen. "Ik ben Carolos, of Stephane, je mag zelf kiezen," stelde hij zich voor, om een laatste barrière van vervreemding weg te halen en ervoor te zorgen dat het meisje hem compleet vertrouwde. Hij wist zeker dat ze uit het Dertiende Rijk kwam en het was handig om bondgenoten te hebben aan deze kant van de woestijn. "Die andere goden die ik in mijn mond nam, behoren bij een oude cultuur die mij maken tot wat ik ben," legde hij uit. "Ik zou het je niet uit kunnen leggen, want voor anderen is het niet makkelijk om goden te erkennen naast de Schepper. Maar hé, zou Zenan me hierheen sturen als hij het niet eens was met de andere goden die mij gedachten influisteren?" Dat hij dit alles vertelde, deed hij met zekerheid en omdat hij wist dat het goed was. Als hij zou twijfelen, vertelde hij dit niet. Nee, het was het juiste om het aan dit meisje te vertellen.

Elaine gaf niet direct toe, maar keek hem enkel strak aan bij zijn constatering dat ze uit het Dertiende Rijk kwam. Dat kleine slokje alcohol deed nog te weinig om haar altijd aanwezige behoedzaamheid deels te doen afschudden. Er waren altijd manieren voor mensen die het echt wilde om achter het bestaan van Het Dertiende Rijk te komen, een van de strijders die zichzelf had versproken, een van de mensen met de gave die toch niet zo betrouwbaar waren of misschien wel oude geschriften waarin Het Dertiende Rijk genoemd werd. Hoe dan ook, het ijs tussen de twee was wat betreft Elaine nog niet gebroken. Elaine stelde zichzelf voor en besloot geen aandacht aan zijn vertwijfeling over zijn eigen naam te besteden. Dat was zonde van haar tijd en zou enkel afleidende informatie zijn die ze nu niet nodig had. Rustig draaide ze het glas wijn tussen haar vingers, terwijl haar gezicht weer in hetzelfde masker veranderde als anders. Een masker waar vrij weinig van af te lezen viel. Zo was ook de verassing bij het horen van de naam van Zenan op haar gezicht niet te zien. "Dat zou kunnen, Carolos," ze sprak langzaam en maakte haar eigen naam nog niet direct kenbaar, "Waar kom je vandaan?" Ze wilde meer achtergrond informatie voor ze hem in zekere mate zou vertrouwen, of in iedergeval zien als een bondgenoot.

"Dat lijkt me logisch, van voorbij de woestijn," zei hij simpel en hij gaf een knikje in zuidelijke richting. Hij merkte dat ze hem niet vertrouwde en hij snapte er zo langzamerhand helemaal niets meer van. Werkten zijn afkomst en wat hij was niet aan deze kant van de woestijn? Als hij in het Dertiende Rijk wilde dat mensen hem vertrouwden, dan vertrouwden alle mensen hem. Maar de twee mensen die hij hier tegen was gekomen, waren zo argwanend dat het eerder leek alsof de Zwarte Krijger hen tegen was gekomen. Als personificatie van het goede, was hem aangeleerd om een soort charisma uit te stralen dat iedereen geruststelde en vertrouwde, tenzij hij op dat moment niet te vertrouwen was. Dat charisma straalde hij nu al de hele tijd uit, sinds hij was binnen gelopen in deze herberg en vanaf het begin van het gesprek met Elaine. Hoe kon ze hem niet vertrouwen? Was haar geest daar te verknipt voor of zo. Eigenlijk wilde hij het woedend uitschreeuwen, maar hij zuchtte, nam een slok water en herpakte zijn rust. Hij keek haar aan en in zijn ogen was diezelfde geruststelling af te lezen, dat hij te vertrouwen was. Hij deed het niet expres, maar zo zag hij er nu eenmaal uit, daar was hij voor getraind.

Haha, eigenlijk slaat hij de spijker op zijn kop xD
-
"Dat kan iedereen zeggen," was de tegen opmerking van Elaine, die nog steeds niet overtuigd was. Langzaam, voor zover ze controle over haar krachten had, liet ze haar gedachten-lees-kracht los en probeerde ze te zien of hij loog. Als mensen logen was het vaak al snel duidelijk aan gedachten die onderdrukt worden of simpelweg gedachten die zijn mond tegenspraken. Maar de krachten van Elaine waren nog niet volledig doorontwikkeld, en op het moment wist ze nog altijd niet zeker of hij de waarheid sprak. De houding die de jongen aannam leek er wel alles aan te doen om haar te overtuigen, waardoor bij Elaine juist de haren overeind gingen staan. Dit kwam waarschijnlijk omdat bij deze vrouw eerlijkheid en betrouwbaarheid niet bepaald hoog in het vaandel stond

Carolos zou zuchten als dat de juiste beslissing was, maar met een zucht liet je een emotie zien die verkeerd opgevat kon worden, dus hij hield zich in. Hij draaide zich om naar de barman en bestelde nog een bronwater en een kamer voor de nacht. Hij besloot maar geen moeite meer te doen. Blijkbaar was dit meisje niet te overtuigen. Als ze helemaal alleen de Twaalf Rijken wilde bestrijden, moest ze dat zelf maar doen. Niet dat hij daar iets van liet merken, of dat hij er ook maar aan dacht, maar de goden en de Schepper fluisterden het hem in, dus hij gehoorzaamde hen. Eerlijkheid en de waarheid stonden bij hem wel hoog in het vaandel, want hij was het zelf. Maar Elaine hier zou veel beter op kunnen schieten met de Zwarte Krijger. Of misschien de Paarse Krijger, die was de Krijger van het Wantrouwen. "Je maakt het vooral jezelf moeilijk," zei hij nog en daarna zweeg hij. Hij draaide zich om op zijn barkruk en keek de ruimte rond of er nog andere interessante gesprekspartners waren.

Elaine liet een spottend glimlachje zien, "Ik maak het mijzelf veilig. Elke leek die wat heeft opgevangen door een of andere krijger die zijn mond voorbij heeft gepraat kan zeggen dat hij achter de grens vandaan komt." Elaine hield haar stem gedempt, want het was niet nodig de bar op de hoogte te brengen van hun bestaan. "Dus een specifieke locatie zou je verhaal een stuk geloofwaardiger maken." Elaine keek hem nogmaals kort aan, voor ze zich naar haar glas wijn draaide die ze weer op de bar had gezet. Terwijl ze langzaam een slok nam van de rode vloeistof bekeek ze de andere mensen in de bar. De lichaamshouding van haar voormalige gesprekspartner vertelde haar dat het gesprek wat hem betreft voorbij was en daar had Elaine geen enkele problemen mee. Langzaam werd het drukker, er kwamen nieuwe gasten die kort een blik op de witte sjaal wierpen en daarna verder gingen met hun eigen leven. Nu het drukker werd besloot Elaine op haar beurt ook een kamer te huren, voor het te laat was en ze alsnog in de open lucht eindigde.

"Goed, zoals jij wilt," zei Carolos en na nog een blik te werpen op de nieuwe gasten, keerde hij zich weer naar Elaine. "Ik ben Stephane Julien Carolos Guillaume Leopold d'Emporor, Eerste zoon van de Vader van de stad Atarak, Miquel Eric Bellamy Charles Clement d'Emporor en, voor mijn Huidige Staat van Zijn, Erfgenaam van de Hoogste Stoel in die stad." Alles wat hij zei was waar. Atarak was een plaats in het zuidwesten van het Dertiende Rijk en hij kwam echt uit die hooggeplaatste familie, al had hij alle titels en rechten opgezegd toen hij de Witte Krijger werd. Hij mocht ze enkel gebruiken om zich te identificeren, als hij er maar bij zei dat ze niet meer golden. Dat was de zin 'voor mijn Huidige Staat van Zijn', wat het Krijgerschap betekende. Hij mocht alleen niet zeggen dat hij de Witte Krijgers was tegen iedereen die niet bij het geheim ingewijd was en aangezien alleen de Krijgers zelf van hun bestaan afwisten, samen met de rijken en machtigen in het Dertiende Rijk, was dat niemand. Hij keek Elaine schamper aan en richtte zich toen weer op de nieuwkomers, om te kijken of er nog leuke mensen tussen zaten.

Elaine trok een wenkbrauw op bij de enorme titel van de jongen, het was te lang om niet waar te kunnen zijn, maar ook trok ze zijn gedachte er op na om door te krijgen of hij de waarheid sprak. "Dat was een mond vol, maar ik ben nooit in Atarak geweest, maar ik ken de stad." knikte Elaine, die nu overtuigd was dat haar gesprekpartner uit Het Dertiende Rijk komt. "Dus..." sprak ze langzaam, "Elaine Evillian," stelde ze zichzelf op haar beurt voor. Haar achternaam was een bekende naam in Toruna, maar dat betekende niet dat ze buiten Toruna bekend was, wat niet heel vreemd was. Het Dertiende Rijk was groot, waardoor de elite ook relatief groot was en er per plaats verschillende families waren die de touwtjes grotendeels in handen hadden. Ze volgde zijn blik door de ruimte heen en knikte kort, het was niet haar probleem als het gesprek over was.
-
oké zal ik de kamers op laten zijn, haha?

Dat zou Carolos geen groot probleem vinden...

Carolos knikte. Dat zij uit het Dertiende Rijk kwam, had hij allang geweten. Haar naam zei haar niets, omdat hij zich al vijftien jaar niet meer in de hogere kringen van het Dertiende Rijk begaf. Dat hoorde niet bij de Krijgers, alleen de Bronzen Krijger had contact met de elitaire groepen in het Dertiende Rijk, omdat die vaak hulp van de Krijgers nodig hadden. En de Krijgers waren voornamelijk actief in het zuiden, ver van de stad Toruna. Ze waren wel gehoorzaam aan Zenan en de Schepper, maar daarboven de goden van de Gouden en Zilveren Krijger. Omdat in de hoofdstad van het Dertiende Rijk een verbod lag op het geloven in andere goden, bleven de Krijgers daar weg. Zenan wist van het bestaan van hun goden en accepteerde ze, omdat de Krijgers ook de Schepper volgden, maar menig stadswacht wist dat niet en de Krijgers wilden grote bloedbaden liever voorkomen. Carolos onderdrukte even een lange geeuw. Wilde hij nog wel actief zijn vanavond?