Het meer onder de voet van de berg - Rijk van de Weegschaal

Zo gezegd, zo gedaan. Allison bleef braaf op tien meter afstand terwijl ze probeerde hem zo stil mogelijk door het bos te volgen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een open plek waar redelijk wat herten stonden te grazen. Het verbaasde Allison dat de dieren niet door elkaar heen schoten om weg te komen toen ze Carolos opmerkten, blijkbaar vertrouwde ze hem. Het duurde niet lang en Carolos liet het mes dat hij aan zijn riem had aan de herten zien, binnen enkele seconden waren alle herten weg op één na. Geschrokken stond Allison aan de grond vastgenageld toen ze zag hoe Carolos en zijn sjaal een einde maakten aan het leven van een zwak hert. Ze durfde niet bij Carolos en het hert in de buurt te komen, niet omdat ze bang was voor Carolos, maar omdat ze het hert er zo best eng uit zag zien. "Ik had wel gedacht dat je deze zou uitkiezen" zei ze zacht, terwijl ze van een afstandje stond toe te kijken. "Als je ergens hulp bij nodig hebt moet je het maar zeggen!" Ze vond dat ze hem moest helpen, maar ze kon zo snel niets bedenken waarmee ze hem zou kunnen helpen.

"Kijk en leer de juiste manier om een dier te doden en te bedanken voor het voedsel dat hij je geeft," zei Carolos simpel. Zodra het gat groot genoeg was voor het hoofd, legde hij dat erin en gooide er de aarde weer overheen. Uit een wit zakje aan zijn riem haalde hij een grote zaadkorrel en die stopte hij in de grond. De sjaal kwam nu naar beneden gevlogen, nu rood in plaats van wit. Dat was ook de reden dat hij niet rond Carolos' nek zat, als Witte Krijger mocht hij geen gekleurde kleding dragen. De sjaal wrong zichzelf uit boven het graf van het hoofd en het bloed druppelde over het graf heen en trok in de aarde. Daarna plaatste zijn hand op de plek waar hij het zaad had begraven en daar liet hij zijn helende energie naar buiten stromen, waardoor zijn hand helder wit licht gaf. "Hert, jij werd gevoed door je moeder, later door het gras en nu ben jij voeding voor hen die het nodig hebben. Jij wordt hier voeding voor het gras dat gegeten gaat worden door je nageslacht en daarmee is de cirkel rond." Hij sloot zijn ogen en langzaam ging het licht rond zijn hand uit en hij haalde die weg. Toen hij zijn ogen weer opende, kwam uit de aarde een groen steeltje omhoog, dat zich snel begon te vertakken als het gewei van een hert. Aan de uiteinden verschenen kleine, witte bloemetjes. De sjaal drapeerde zichzelf weer rond Carolos' nek en begon te wapperen als vanouds. De jongen bleef zitten, nog even te uitgeput om op te staan door de energie die zijn helende kracht kost.

"Zie ik het nou goed dat je gebruik maakt van helende krachten?" vroeg Allison nieuwsgierig. Zelf had ze enkele jaren geleden ontdekt dat ze kleine wondjes bij zichzelf, maar ook bij andere kon helen. Wat ze er voor de rest mee kon doen wist ze niet, ook wist ze niet hoe ze zichzelf erin kon laten groeien. Blijkbaar nam deze kracht een hoop energie in bezit zoals ze aan Carolos kon zien. Kijkend naar haar eigen handen liep ze richting het hert dat naast hem op de grond lag en keek vervolgens naar het beest. "En nu? Ik heb zoiets nog nooit gedaan? De enigste die bij mij vlees eet is Kinai, omdat hij er zelf voor kan zorgen" Ze heeft ooit ergens gezien dat een man al de ingewanden van het beest eruit haalde en vervolgens het huid ervan haalde. Enkel bij dat idee werd Allison al misselijk en deed ze een stap achteruit bij het beest vandaan. Toch als ze er goed over nadacht vond ze dat ze eigenlijk wel moet gaan helpen, anders had ze ook geen vlees verdiend. En wat zou ze graag weer eens een stuk vlees willen eten, de laatste keer was ruim twee jaar geleden.

"Ja, dat deed ik," zei Carolos. "Helen is eigenlijk het overdragen van levensenergie. En die levensenergie heb ik nu aan dat zaadje gegeven, zodat het sneller zijn groeiproces in kon zetten. Maar het kan ook anders." Hij stond op en legde zijn hand op die van Allison. Even was er wit licht en hij trok energie uit haar weg. Heel weinig maar, zodat ze er geen last van had, maar zodat ze wel zou voelen wat hij deed, zodat ze het zou begrijpen. "Snap je." Hij floot en Wan kwam aangevlogen. Met zijn voorpoten tilde hij het lichaam van het hert op en bracht het terug naar het meer. Carolos ging erachteraan en gebaarde Allison hem te volgen.
Terug bij het meer begon hij meteen met één van zijn vele mensen, dat hij enkel daarvoor bij zich had, het dier te villen. Daarna keek hij naar Allison. "Wil jij de huid hebben?" vroeg hij. Zelf gebruikte hij de huid niet, daar kon hij geen witte spullen van maken. Hij sneed niet de buik open om de ingewanden eruit te halen, maar stroopte het vlees van de botten af. Dat ging makkelijker. Van de darmen kon hij boogpezen maken, van de maag een waterzak en zo kon hij heel veel met de ingewanden, als ze gedroogd waren. En het grootste deel van het hert werd opgegeten door Wan, maar Carolos bood ook Allisons draak wat te eten aan.