De verlaten ruïnes - Rijk v.d. Weegschaal

Thinnith knielde langs de rand van het beekje. Ze had lang gevlogen en voelde de hitte op haar gezicht branden. Met haar handen nam ze een beetje water uit het beekje en spetterde het in haar gezicht. Ze genoot van de koelte van het water en pakte haar veldfles uit haar rugzak. Ze dompelde hem onder in het beekje en dronk het frisse water in één teug op. Na de fles voor een tweede keer gevuld te hebben draaide ze de dop erop en gooide ze hem terug in haar tas. Ze stond op en liet het glinsterende beekje achter zich om de ruïnes die voor haar lagen beter te bekijken.

Elaine had het beekje vanuit de lucht opgemerkt, de ruïnes zouden een goede schuilplek vormen voor de naderende nacht. De jonge vrouw hield er namelijk niet van om in een open veld te kamperen. Na de afgelopen jaren in luxe doorgebracht te hebben, hield ze wel van een zekere comfort. Sowieso was Elaine nog niet thuis in het leven in de natuur. Ze had haar hele leven in de stad gewoond, hoewel de donkere steegjes ook vol met ontberingen zaten, waren dat andere gevaren dan de wildernis. Vanuit de lucht werd een gedaante zichtbaar en Elaine gaf Dawn het advies zijn vleugels te doven en vanuit de zonkant aan te vliegen, zodat ze niet zichtbaar waren voor degene die er stond. Als de gedaante al in de richting van de zon zou kijken, zou het niets kunnen zien door het felle licht. Toch kon Elaine zelf de gedaante niet onderscheiden vanuit de lucht. Natuurlijk zouden ze door kunnen vliegen, maar daar had Elaine op het moment geen zin in. Ze had haar zinnen hier al op gezet en desnoods zou ze die andere gedaante ervandoor jagen. Zonder wat te zeggen of te doen zette Dawn op haar sierlijke wijze de landing in, de zwarte stof van haar jurk waaide gracieus achter haar aan, tot ze eenmaal tot stilstand gekomen waren op enkele tientallen meters van de ruïne af.

Thinnith dacht een landing te horen achter zich maar maakte zichzelf snel wijs dat ze dat zich verbeeldde. Ze rook de geur van de avond en merkte dat de schemering in begon te zetten. Dan maar hier kamperen. Ze liep tussen de ruïnes door, op zoek naar een beschutte plek om een zeiltje te spannen, een tent had ze niet, maar had ze ook niet nodig, ze zou morgen wel een herberg zoeken om zichzelf echt op te frissen. Ondanks haar leven met een rijke familie hield ze wel van een avontuurlijk kampeertochtje. Eenmaal aangekomen bij twee nog redelijk stevig uitziende muren gooide ze haar tas neer. Hier zou ze slapen. Net toen ze zich over haar rugzak boog hoorde ze de stem van Sael in haar hoofd. "Er staat een draak nog geen 100 meter van je vandaan en je hebt hem niet eens gezien, idioot." Sprak hij haar streng toe. Thinnith rechtte zichzelf meteen op en legde haar hand op haar zwaard.

"Je bent opgemerkt." vertelde Dawn de vrouw op haar rug. Iets waarop Elaine bevestigt knikte, het was nooit haar bedoeling geweest om onopvallend te landen. Dat werd sowieso lastig met een draak waar altijd vlammen vanaf spatte. Elaine kon van deze afstand nog niet precies de gedaante onderscheiden, maar daar liet ze zich niet door tegenhouden. Ze vertrouwde op haar krachten en anders had ze altijd nog de twee messen die ze onopvallend in haar mouwen had verborgen. Elaine stapte van haar draak af en schudde haar haren in model, waarna ze in de richting van de ruïne begon te lopen. Haar ogen stelde zich scherp op de gedaante een stukje verderop, zo te zien was het een vrouw, aan de wapperende haren te zien en het bezat een draak. Zou ze hier haar eerste deel van haar taak kunnen voldoen? Eerst overhalen, anders doden, was het devies waar Elaine geen enkele moeite mee had. Zonder angst te vertonen liep Elaine verder over het groene gras, ze had net zo goed over een rode loper kunnen lopen met haar natuurlijke gratie. Nouja natuurlijk... Haar ouders hadden haar altijd gecorrigeerd als ze maar enigszins met hangende schouders of gebogen rug liep. Toen ze eenmaal dichtbij genoeg was begon er iets aan haar geheugen te knagen. Deze vrouw was geen onbekende voor haar.

Thinniths greep om haar zwaard versterkte toen de vrouw dichterbij kwam. Ze voelde de vijandigheid en dat de vrouw klaar was om aan te vallen. Toen de ze dichtbij genoeg was om details te onderscheiden merkte de dat ze haar herkende. Zij was ook bij de oversteek geweest. De greep op haar zwaard verzwakte en ze probeerde in haar herinnering de naam van de vrouw op te graven terwijl ze zich verbaasde over de onberispelijke houding waarmee ze op haar af liep. Netjes lopen deed Thinnith alleen wanneer het echt moet, wanneer er gasten waren, na de oversteek had ze al haar nette, overduidelijk gespeelde manieren overboord gegooid.

Elaine merkte dat ze de vrouw herkende, ze was bij de oversteek van de grens geweest, maar daarna was Elaine al snel haar eigen pad gegaan, net als veel andere. Nu probeerde ze de naam van de jonge vrouw te herinneren, maar hoewel er iets op het puntje van haar tong lag kon ze niet op de naam komen. Elaine liep door tot ze bij de ruïne was, "Tussenstop?" was de korte vraag van de altijd spraakzame Elaine. Zelf was ze op doorreis tussen de verschillende rijken om de gebieden een soort van in haar hoofd te prenten. Niets was beter om een doel te bereiken dan eerst overzicht hebben. Natuurlijk had Elaine wel een kaar gekocht, maar niets evenaarde de ervaring van de eigen ogen.

"Tja, je moet ergens slapen als je besloten hebt het hele continent te zien." Zei Thinnith met een glimlach. Na jaren doorgebracht te hebben in dezelfde stad met af en toe een uitstapje genoot ze nu van het weidse gevoel van de vrijheid waar ze over beschikte. "Bovendien schijnen de mensen met magie in deze wereld ook overal naartoe te vliegen en op een wat meer open plek kom je eerder draken tegen dan midden in de stad." Voegde ze aan haar opmerking toe met een glimlach. Ze wist dat ze geen opmerkingen maakte met veel inhoud, maar dat kon haar niet zoveel schelen. Ze kende de vrouw tegenover haar niet zo goed, dus meteen een diep gesprek beginnen zou raar zijn. Dan maar praten over hun enige aanknopingspunt, twaalvers met magie. De naam van de vrouw begon haar te dagen. Het was iets met een 'E'...

"Je bent verdwaald..." De stem van Nemesis was een vervelende bevestiging van iets waarvan Autumn nu al een tijdje op de hoogte was. "Nee... Ik weet precies waar ik heen wil." Hoe goed hij dan ook wel kon liegen... tegen Nemesis stond hij geen kans. "Je bent verdwaald en het word donker. Je kunt beter hier overnachten." Waar was hij eigenlijk? Het was nu al een tijdje geleden dat hij was vertrokken uit een klein dorpje om zijn voedselvoorraad aan te vullen, en vanaf dat punt had hij besloten een klein weggetje te volgen. Nu hij terugdacht aan die keuze had hij misschien toch wat langer moeten nadenken of hij niet beter de gewone weg kon blijven volgen. De natuur hier was mooi, alles leek groen te zijn en in de verte leek hij iets te zien dat op een tempel leek. "Er zijn meer" hoorde hij Nemesis ineens zeggen. "Je weet dat ik daar niet van hou... We kunnen nog terug, het dorp is..." "Nee. Het word donker, we hebben onze rust nodig." En met die woorden wist Autumn zich geen houding meer te geven. Nemesis had altijd gelijk.

Sael vloog nog steeds door de wolken en merkte op dat er nog een draak aankwam. Het leek wel een theepartijtje, Em dat bij een stel ruïnes. Hij stuurde in zijn gedachten een bericht naar Thinnith. "Nog een draak, het is jullie geluksdag, want ik herken hem niet." Thinnith glimlachte. twee dertienders tegen één twaalver? Dit zou een makkie worden. "En kijk nou, daar komt er een aan. Ik ben wel gewend om gelijk te krijgen maar zó snel, dat is me nog nooit overkomen." Sprak ze tegen de vrouw tegenover haar, waarvan ze opeens de naam weer herinnerde. "Eliane, toch?" Vroeg ze met een glimlach.

Elaine was dus niet de enige met dat idee geweest, daar was ze opzich wel blij mee, want dat betekende dat Elaine niet de enige was met een stel hersens in haar kop. Bij de volgende opmerking knikte Elaine weer, hoewel ze zelf jaren in de stad had gewoond, was Dawn erg op haarzelf geweest en riepen ze elkaar enkel als het nodig was. Dawn was niet te groot voor een stad, maar kon toch met gemak een straat afsluiten. "Ben je er al veel tegengekomen?" was de volgende vraag van de jonge vrouw terwijl ze haar blik van haar landgenote over de omgeving liet glijden. Het was een prachtig gebied, het deed Elaine denken aan vervlogen tijden waarin dit gebied levendiger moest zijn geweest. Anders bouwde je niet zo'n prachtig gebouw. Wat de reden was dat dit gebouw nu half ingestort was wist ze niet, het kon de toorn der tijd zijn of een oorlog geweest zijn. Wat het ook was geweest, de plek kon nog altijd voor nachtelijke schuilplaats doorgaan.
Haar vraag werd zo goed als direct beantwoord, de blik van Elaine die eerst over het landschap was gegaan, ging nu de lucht in. Een draak die ook haar niet bekend voorkwam, kwam hun kant uit. Er kwam een glimlach op Elaines lippen te liggen, dit was toch duidelijk een teken van de Schepper. "Elaine," verbeterde ze de vrouw, van wie zij nog steeds niet op de naam kon komen. "En wat is jouw naam, ook al weer?" Elaine hield er niet van om toe te geven dat haar geheugen tekort schoot, maar haar aandacht werd nu door de aankomende reizigers afgeleid.

"Thinnith", stelde de jonge vrouw met hoogblond haar zich voor. Ze vond het niet erg dat Eliane haar naam was vergeten, ze vond het eerder een wonder dat zijzelf Eliane's naam nog kon herinneren. "Veel twaalvers heb ik nog niet ontmoet, maar er zijn er wel meer met magie dan ik dacht, blijkt uit de verhalen van de enkelen die ik wel heb gezien. Is misschien maar goed ook, dan kunnen er meer... sneuvelen." Ze pauzeerde even voor het laatste woord, om zo duidelijk te maken wat ze bedoelde met sneuvelen, ze wist dat Eliane haar wel zou begrijpen. Ondertussen hield Sael de draak die aan kwam vliegen goed in de gaten. Hij spotte een man op de rug van het beest. Hij zag er niet erg zwak uit. Misschien zouden Thinnith en Eliane nog een hele kluif aan hem krijgen. "Misschien moet je eerst maar even een beetje lief tegen deze doen." Stuurde hij als wijze raad naar Thinnith.

Normaal gesproken zat Autumn nooit op de rug van Nemesis. Ze vlogen bijna niet... Wandelen voelde gewoon beter vond Autumn, de reden waarom was dan weer wel een raadsel waar hij zelf eigenlijk geen antwoord op wist. Toch was het deze keer anders, het werd later en Nemesis wilde graag rustten. Autumn zelf wilde dit ook en wanneer ze via de lucht op pad gingen wisten ze dat ze veel eerder een geschikte plaats zouden vinden. Maar nu had hij alsnog spijt. Het idee van mensen beangstigde hem altijd. Het betekende dat hij zijn masker weer op zou moeten zetten en vriendelijk over moest komen. Ook wilde hij niet teveel over zichzelf prijsgeven en dat was soms nogal een hele klus. Hij wist dat wanneer je begon met een leugen je overal op moet blijven letten en geen steekje mag laten vallen, als dat wel gebeurd dan was het spel over en je dekmantel ontdekt. "We gaan landen." Sprak Nemesis hem toe en dat zelfde moment voelde hij hoe zijn draak in beweging kwam en de grond naderde. Wat voor mensen zouden daar beneden zijn? Wie stonden hem op te wachten?

"Trinnith" herhaalde Elaine de naam van de blonde vrouw om het in haar geheugen op te slaan. Nu ze de naam gezegd had, kwam het haar inderdaad bekend voor. "Maar eerst het licht laten zien." verbeterde Elaine. Hoewel Elaine in de schepper geloofde, was ze geen traditionele vrome vrouw. Sowieso verwachte ze niet snel tot het paradijs te mogen toetreden na haar dood. Elaine had haar eigen manier van werken, een manier die veel slachtoffers leverde, naast het werk voor de schepper had Elaine meerdere slachtoffers op haar naam staan. Iets waarvan ze betwijfelde of ze daarmee nog mee weg zou komen. Maar daar had Elaine een onverschillige houding tegenover, ze zou haar taak volbrengen door te doen wat in haar macht lag. Om de draak scherp in de gate te houden kneep Elaine haar lichte ogen tot spleetjes. De landing van de draak werd ingezet en even keek Elaine opzij naar haar collega. Hoewel ze beide een korte opleiding gevolgd hadden kende ze haar niet, dus ook haar manier van handelen niet. Kort controleerde de vrouw haar mesjes, die nog altijd voor het grijpen lagen, waarna ze gewoon bleef staan. Het kwam naar hen toe, dan zou Elaine geen extra moeite nemen om naar het eventuele gevaar toe te treden.

"We zijn geland." Bevestigde Nemesis en Autumn stapte van zijn rug. Hij zag nu dat de twee mensen die hij vanuit de lucht had gezien twee jonge vrouwen waren. Wat zouden zij hier moeten? Waren ze net als hem opzoek geweest naar een rustplek om te overnachten? Of hadden ze een ontmoeting hier? Stoorde hij hen? Dat de twee hier waren zorgde voor allemaal vragen, maar Autumn besloot zijn mond te houden en af te wachten. Hij kwam er vanzelf achter. "Hallo..." besloot hij maar te zeggen, een vriendelijke begroeting kon hopelijk geen kwaad.

Elaine bleef onbewogen staan terwijl de draak grond onder zijn voeten kreeg. Elaine liet zich eigenlijk zelden uit het veld slaan of leek zelden ergens van onder de indruk. Met een onbewogen gezicht keek de jonge vrouw de man straks aan. Ze kon hem niet herinneren vanuit het Dertiende Rijk, maar dat zei niets, niet iedereen was precies op hetzelfde tijdstip vertrokken. Toch ging ze er niet vanuit dat deze jongen een landgenoot was, wel bezat hij de gave. Dat was duidelijk af te lezen aan zijn manier van reizen. "Goedenavond." sprak Elaine met haar kalme stem, eerst uithoren en overtuigen, anders afmaken. De doelstelling was simpel en Elaine was een sterke aanhanger van de taak om het licht te verspreiden van de Schepper. "Wat komt u hier doen?" Honing trok meer vliegen dan azijn, dat wist zelfs Elaine. Niet dat er veel zoetsappigheid van haar houding af te lezen viel.

Autumn bekeek de roodharige jonge vrouw iets beter. Hij kende haar niet, maar Autumn kende weinig mensen en daar had hij geen problemen mee. Ze vroeg hem wat hij hier kwam doen en op deze vraag besloot hij eerlijk antwoord te geven. "Rusten..." Sprak hij zachtjes en kil uit. Misschien was dat kille een klein breukje in zijn façade, maar hij besloot er geen aandacht aan te schenken. "En u?" Besloot hij terug te vragen, deze keer probeerde hij zijn stem warmer te laten klinken.