Het rijk van de Tweeling - Het bergwoud

Ongelijke gronden, donkere schaduwen en vreemde geluiden, dat is waar de meeste mensen aan denken bij dit woud. Maar eigenlijk is dit woud een prachtig gebied, hoewel het ietwat onbegaanbaar is voor onervaren reizigers. Hier en daar zijn wat open plekken te vinden die nog redelijk vlak zijn. Op andere plekken kom je ineens bij een afgrond terecht waar het bos plotsklaps even ophoudt.

regels: Vrij
Aantal personen: Niet teveel

Lynaea liep voorzichtig door het woud heen. Ze was van de rug van Annorah gevallen, maar Ze waren gelukkig niet heel hoog in de lucht. Annorah was zelf ook in het woud verdwenen, maar wel een eind verderop. Dit woud stond bekend om zijn gevaarlijke afgronden en moeilijke paden. Lynaea zou Annorah wel terug vinden, ze was wel binnen loopafstand. Het enige was dat Annorah niet hard kon schreeuwen. Ze wisten beiden niet waarom, maar Lynaea deed meestal het roepen en schreeuwen als ze elkaar kwijt raakte. "ANNORAH!!" schreeuwde ze voor de vijfde keer. Ze dacht dat ze de goede richting op liep, maar je wist maar nog. Ze hoorde geen reactie, maar hoopte dat niemand anders haar had gehoord. Annorah kon wel door dit bos vliegen, maar ze zou voorzichtig moeten doen. Lynaea ging even rusten bij een boom en nam wat water uit haar flacon.

De warme namiddagzon legde een deken van warmte over het woud. Het was warm genoeg voor Xyla om zich te ontdoen van haar reismantel en te genieten van de stralen die op de kleine open plek doorgelaten werden. Bruin zou de dame er niet van worden, haar bleke huid bleef bleek, hoe ze haar best ook deed. Daar tegenover stond wel dat ze ook zelden echt rood werd. De rust van het woud werd ruw verstoord door een stem, waarvan het geluid tussen de rotsen weerkaatste en het op die manier niet duidelijk werd waar het vandaan kwam. Die onzekerheid zorgde ervoor dat Xyla overreind kwam vanuit haar zittende positie en met een korte blik naar haar draak duidelijk maakte dat ze polshoogte ging nemen. Xyla controleerde of haar zwaard los in de schede hing voor ze op pad ging. De vreemde waarschuwing van het bolletje had ervoor gezorgd dat ze nog meer op haar hoede was dan anders. Xyla liep weg van de open plek, het woud in, de kans was groot dat de persoon die geschreeuwd had niet in de buurt was, maar een paar kilometer verderop op een andere berg, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere.

Terwijl Lynaea tegen de boom leunde met haar rug moest ze even in haarzelf lachen. Dit was de eerste keer dat ze van Annorah's rug was gevallen en eigenlijk was het best wel klungelig. Een vogel was tegen haar gevlogen om een of andere reden en Lynaea was zo geschrokken, dat ze haar evenwicht was verloren. Annorah had dit niet snel genoeg in de gaten en kon haar niet niet opvangen. Ze had het wel geprobeerd en daardoor raasde ze het woud in. Lynaea kon niet echt verder zonder Annorah en ze stond weer op om te zoeken. Ze hoorde zacht geluid ten westen van haar. Het was iets dat bewoog, maar ze kon niet helemaal plaatsen wat het was, Annorah, een persoon of een ander dier. Die laatste twee konden misschien niet goed uitpakken, maar toch liep ze richting het westen. Wel hield ze zich zo stil mogelijk, want als het Annorah niet was, kon ze maar beter niet gemerkt worden. Haar mes, die ze soms bij had, was aan het zadel van Annorah gebonden, dus als ze mogelijk werd aangevallen, moest ze zo snel mogelijk weg zien te rennen.

Hoewel Xyla was opgegroeid in de stad, had ze in haar leven ook geleerd hoe ze de natuur moest begrijpen. Daardoor merkte Xyla op dat de eigenaresse van de stem niet heel ver weg kon zijn, of het ergens een tak was die knapte onder een paar voeten of dat vogels ergens stopte met fluiten, dat wist Xyla niet, maar haar intuïtie gaf aan dat ze niet alleen was. Op haar hoede keek Xyla om haar heen, totdat ze tussen het groen van het woud iets ontdekte. Het was geen dier, waardoor de vrouw concludeerde dat dit de eigenaresse van de stem zou moeten zijn. Omdat dit een redelijk verlaten bos was, vertrouwde Xyla de situatie niet direct. Het was te afgelegen voor handelsreizigers en omdat de persoon zich niet liet zien beschouwde Xyla het als een gevaar. Want welke ziel zou zich überhaupt in dit woud wagen. Het was voor mensen zonder draak nogal een afgelegen gebied, waar ook vrij weinig te halen viel. "Je kunt je maar beter laten zien." sprak Xyla rustig, omdat ze geen behoefte had aan een gevecht.

Lynaea schrok een beetje van de stem die uit het niets iets zei. De stem was van een vrouw en was niet bepaald vijandig. Ze liep om de boom heen en zag daar een vrouw staan met lang, bijna wit haar. Lynaea herkende haar meteen, aangezien ze ook bij de zogenaamde bijeenkomst was van de mensen met krachten. Waarschijnlijk zou ze haar niet herkennen, want Lynaea was snel weggegaan om bij Annorah te gaan zitten. Niemand had haar opgemerkt. Wel was ze een beetje teleurgesteld dat ze Annorah nog niet had gevonden. Ze zuchtte even van geluk, dat het, hopelijk, niet iemand was die haar zou aanvallen, want er was niks in de buurt waarmee ze zich kon verdedigen, zelfs geen water. En zoals bijna iedereen was deze vrouw ook langer dan haar, ook al was het maar ongeveer tien centimeter. Lynaea was er een beetje aan gaan wennen.

Vanuit de richting waar Xyla al had gekeken kwam een jonge vrouw tevoorschijn. Xyla herkende haar niet en keek de dame dan ook wantrouwend aan. Het was geen logische plek om als vrouw alleen rond te lopen en haar onderzoekende blik merkte op dat ze niet bepaald veel bagage bij zich had. "Ehm, hallo..." merkte Xyla rustig op, hoewel haar stem kalm klonk contrasteerde haar houding met die kalmte. Xyla was gewend om altijd van het ergste uit te gaan en die vreemde waarschuwing van het lichtgevende bolletje had meer effect op haar gehad dan ze wilde toegeven.

Tuurlijk kende ze haar niet. Lynaea was zo snel mogelijk uit de cirkel gelopen en de bijeenkomst toegekeken. Nu twijfelde ze of ze haar zou vertellen dat ze daar kwam. Misschien als ze het niet vertelde, zou dit een verkeerde kant op kunnen gaan. Ze wist niet waar ze was en waarschijnlijk wist deze vrouw dat wel. "Uuhm, hallo. Sorry dat ik je stoor," zei ze er snel achteraan. Ze wilde wel vriendelijk overkomen. Ze trok haar jurk recht en keek de vrouw weer aan. "Volgens mij was jij ook bij de bijeenkomst van de lichtgevende bollen, was het niet?"  Ze wist niet hoe ze het anders moest benoemen. Zover ze er was, was het een heel gedoe geweest en dat was ook een van de redenen dat ze weg was gegaan.

Toen het meisje haar jurkje rechttrok viel het Xyla pas op dat ze er inderdaad niet echt als een reizigster eruit zag. Daarom vond ze het behoorlijk vreemd dat ze hier in zo'n afgelegen gebied bevond. Hoewel Xyla niet precies wist waar het eerste dorpje zich bevond, zou dat te voet ongeveer anderhalve dag kosten. Bij de volgende opmerking tork Xyla verbaast haar wenkbrauw op. Hoewel ze zelf ook niet wist hoe ze de gebeurtenis had moeten noemen, wist deze dame precies wat ze bedoelde met lichtgevende bollen. Het was zo'n vreemde bijeenkomst geweest en Xyla was er nog niet over uit hoe serieus ze de waarschuwing van een balletje bestaand uit magie moest nemen. "Herken je mij dan?" was de voorzichtige tegenvraag. Xyla kon zich haar gesprekspartner niet al te goed herinneren en wilde dus ook niet direct haar kaarten open gooien.