Een open plek in het bos - Rijk van de Tweeling

In het rijk van de tweeling ligt een mooi bos. Het is een groot bos en er zijn verschillende open plekken. Bij een van de open plekken is een klein vijvertje. Het water is door de natuur schoon gehouden en weinig mensen komen er maar. Het is een rustige plek en daardoor ook erg mooi. Het hele bos is vrij mooi voor een boswandeling of om te schuilen.

Regels: Behoudt de natuur zo goed mogelijk.

Vanuit één van de rivieren was Douglas eergisteren dit bos ingewandeld. Hij was aangekomen bij de open plek met het meertje. Het was geen groot meertje, maar hij was er neergestreken en was erin gedoken. Er waren veel vissen te vinden en ook nog ander leven. Omdat Douglas wel genoot van de stilte in dit bos, had hij besloten op deze plek te blijven voor een paar daagjes. Alles wat hij nodig had, haalde hij uit het meer. 's Morgens ving hij een vis om te eten en 's avonds weer, verder lag hij de hele dag in de zon te luieren of zwom hij of verkende hij het bos. Zoals hem het liefst was, had hij geen kleren aan, die zaten in de weg bij het zwemmen. Elke avond dook hij weer het meer in en drijvend op zijn rug viel hij dan in slaap. Nu was het ochtend en hij zwom net in het meer. De vissen kenden hem inmiddels en ze wisten dat hij op dit tijdstip op jacht was. Onderwater verschool hij zich achter een rots met wier en hij wachtte tot er een nietsvermoedende vis langskwam. Dat dat iets meer dan een uur duurde, maakte hem niet uit. Op zijn rug zat een bel gevuld met lucht. Zelf kon hij zijn adem tien minuten inhouden en op zijn rug zat voor een uur aan lucht. Als hij weer toe was aan zuurstof, verscheen er een slangetje van lucht tussen de zak en zijn mond en haalde hij tien seconden adem, om het daarna weer tien minuten uit te houden. Zo wachtte hij geduldig. Hij lag een uur toen er een middelgrote baars langs zijn steen kwam. Zodra de baars voorbij was, zette Douglas zich af tegen de bodem en zwom achter de vis aan. Die schrok en ging er pijlsnel vandoor, maar Douglas was minstens even snel en wendbaar onderwater. Het duurde maar een paar seconden voor hij de vis ving en hem dood sloeg tegen de rotsen op de bodem.

Met een diepe zucht kwam Valentina met tegenzin weer overeind. Hades was weggegaan om te jagen, een dag of twee geleden, wat ervoor zorgde dat ze alles moest lopen. Natuurlijk was ze niet tegen lopen maar wel tegen teveel lopen. Zeker in een bos als dit, waar ze eigenlijk gewoon verdwaald was. Bovendien had ze net haar laatste beetje water opgedronken en zag het er niet uit alsof ze snel hier een riviertje zou vinden. Met een zucht slofte ze verder. Haar lange, rode haren had ze in een staart gedaan waardoor er wat plukjes langs haar gezicht heen vielen maar er wel bij elk briesje toch ook wat verkoeling langs haar nek kwam. Haar jasje had ze al in haar tas gepropt wat maakte da ze nu enkel nog in een topje en haar broek verder liep. Valentina kon er ook maar met moeite tegen dat ze al zo lang niet in de bewoonde wereld was. Ze was echt een persoon die dol op mensen was en nu zag ze ze niet. Ze ergerde zich eraan, maar de reis ging verder. Ze liep enkele uren door en zag tot haar verbazing een wel heel klein beekje dat langzaam duidelijk groter werd. Nou moest Valentina wel bekennen dat ze wel heel erg de behoefte had om zich even te wassen en een bredere beek op misschien zelfs een vijvertje zou daar geschikt voor zijn. Haar pas versnelde dan ook en al gauw kwam ze uit bij een open plek, waar zich een waterpoel bevond. Valentina kon niet blijer zijn. Tevreden keek ze even rond en liep toen naar het water om te voelen op het lekker was. Ze had wel behoefte aan wat frisheid, ze had het al warm zat. Met een glimlach ging ze op de kant zitten en deed ze gauw haar schoen uit en rolde ze haar broek op. Haar voeten deed ze in het water en een tevreden zucht gleed over haar lippen. Valentina nam nu rustig de tijd om rond te kijken en merkte dat er hier spullen lagen, alsof hier iemand al enkele dagen was. Toch had ze niemand gezien.

Douglas, onderwater, keek op toen hij boven zich gespetter hoorde. Hij zag twee benen het water in steken. Hé, gezelschap. Hij deed de dode vis in zijn mond, omdat hij dat beter kon zwemmen, en zwom naar het oppervlak. Ongeveer vijf meter bij het meisje vandaan kwam hij boven en hij zwom naar de kant, waar zijn spullen lagen. Hij ging er zitten, zich niet schamend voor het feit dat hij geen kleren aan had, en haalde de vis weer uit zijn mond. "Hallo," zei hij beleefd, want zo hoorde dat. Hij knikte er zelfs bij, zoals hij veel mensen had zien doen bij het groeten van anderen. Daarna pakte hij de vis weer op en zonder hem te braden, scheurde hij er met zijn tanden stukken vlees vanaf om hem te eten. In de oceaan had hij ook altijd rauwe vis gegeten, daar maakte hij nog steeds geen uitzondering voor. Al was hij er achter dat alle menselijke baksels ook hartstikke lekker waren. Hij keek af en toe naar het meisje, maar richtte zijn aandacht vooral op zijn ontbijt. Het was altijd vervelend als hij per ongeluk het oog at en dat bleef steken in zijn keel, of de vinnen, die waren te taai. Bij vissen moest hij erg opletten hoe en waar hij at, omdat sommige stukken hard, scherp of niet lekker waren.

Een klein beetje verbaasd keek ze wel op toen er ineens iemand boven water kwam, dat kwam echter vooral doordat hij een dode vis in zijn mond had en helemaal naakt was. Nu had Valentina op zichzelf geen moeite met naaktheid, maar wel iets meer moeite met dode vissen. "Goedemorgen..' Groette ze hem terug en ze keek even naar hem en kon het niet laten een vies gezicht te trekken toen hij de vis rauw begon te eten. "Alsjeblieft zeg.." mompelde ze en ze keek weg. Dat was zo vies en walgend ervan keek ze weg. Dat was niet echt haar ding, ze vond het vies klinken. Valentina snapte dan ook totaal niet dat hij de vis op die manier at. Ze was blij dat ze geen honger had, anders was haar zeker de eetlust benomen als ze hem zo zag eten. Rustig keek ze even voor zich uit en glimlachte toen maar weer langzaam. Ze dronk rustig even wat water en keek soms nog om naar hem. Sommige mensen hier in de twaalf rijken waren echt raar..

"Sorry," zei Douglas verontschuldigend, maar hij wist niet wat hij fout deed. Het duurde niet lang voor de vis op was en hij draaide zich naar het meisje. "Wat deed ik eigenlijk fout?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Ik at een vis. Dat doe ik wel vaker. Andere mensen eten toch ook?" Het kwam er niet ui als een verwijt, je hoorde duidelijk de verbazing in zijn stem. Hij was altijd verbaasd als hij iets fout deed, omdat hij meestal niet wist dat hij iets fout deed. Hij stond op en kwam iets van het meisje af aan de waterrand zitten. Ook hij stak zijn benen in het water en hij maakte kleine golfjes. Zonder dat hij het wilde, ving hij de gedachten van het meisje op. Dus rauwe vis verslinden was niet gewoon. Tja, hij was ook niet gewoon. Zijn geest spreidde zich verder uit en hij ving de gedachten op van alle dieren in de buurt. Hij merkte de aanwezigheid van de mollen in de grond, de vogels en eekhoorns in de bomen en de konijnen in het struikgewas. Hij had geen idee wat al die gedachten betekenden, omdat hij hun talen niet sprak. De gedachten van de vissen in het meer waren wel te begrijpen, al was het een raar dialect dat ze spraken, ten opzichte van de vissen uit de zee.

Met een vies gezicht keek ze naar hem. 'Je eet hem rauw, dat is ongezond. Daar worden mensen ziek van. Je moet hem op z'n minst koken en goed schoonmaken." Hoofdschuddend keek ze hem aan en keek even naar het water. Ze wist toch een kleine glimlach te tonen op het moment dat hij naast haar kwam zitten. 'Vis is lekker als het gekookt of gebakken is met wat verse aardappelen." Met een glimlach knikte ze naar hem en bewoog tevreden haar bleke benen. "Waarom at je het eigenlijk rauw? Heb je soms geen kook spullen bij je? Je zou wel wat van mij kunnen lenen maar Hades is nog weg en je hebt je vis toch al op." Valentina keek hem even aan en glimlachte vriendelijk waarna ze weer voor zich uit keek. Ze vond het fijn om even te zitten want al dat gewandel vond ze maar niets, ze hield niet zo van lopen en zat liever bij Hades erop, dat ging tenminste een stuk sneller.

"Ik eet mijn vis al mijn hele leven rauw," zei Douglas. "Ik weet dat mensen hem vaak bakken, maar onderwater heb je de mogelijkheid niet om een vuurtje te maken en je vis te bakken. Ik wist niet dat het ongezond was, maar waarschijnlijk ben ik er gewoon aan gewend. Daarbij, ik herken een zieke vis als ik hem zie. En rauw is lekkerder. Als je de vis bakt, dan gaat het gevoel van het vlees eruit." Hij keek het meisje aan. Dat van bakken wist hij wel, maar dat rauwe vis ongezond zou zijn voor mensen, was nieuw voor hem. Als hij meer kennis van mensen had, zou hij weten dat hij tegen rauwe vis kon, omdat hij nooit anders had gegeten. Zijn immuunsysteem kende het idee van een rauwe vis en had zich erop aangepast. Daarbij kwam hij uit de zee en die waren in tijden gelijk aan de middeleeuwen niet vervuild, dus hij hoefde zich geen zorgen te maken over schadelijke stoffen in de vis. En hij kende alle giftige vissen uit zijn hoofd, omdat Moeder Pela hem had geleerd daarvan af te blijven.