Mistig bos - Rijk van de Kreeft

Op de oever van één van de grote meren uit het Rijk van de Kreeft, rijst een gigantisch sparrenbos omhoog tegen de wand van een hoge heuvel. Door klimatologische en thermologische processen waarmee ik jullie niet wel vervelen, hangt er in dit bos altijd een mistlaag. Soms een dikke soep, soms slechts wat flarden. Maar het bos heeft in elk geval een spookachtig uiterlijk. Alle bomen hier zijn minstens dertig meter hoog en de onderste tien meter, waar de mist hangt, zijn volledig kaal. De bosvloer ligt vol met dorre naalden en verder groeit er niets. Boven de mist is kan je tussen de takken van de bomen in de zon genieten, maar dan moet je heel goed kunnen klimmen, omdat de stam daaronder dus ook geen takken heeft.

Regels:-
Personen:-

Het was op het moment niet heel erg mistig. Carolos bevond zich ergens halverwege de heuvel, op een plek die als een open plek in het bos was te beschouwen en hij had minstens vijf meter zicht, voordat alles schimmig werd. Hij had zijn bovenkleding uitgedaan en had alleen nog zijn witte broek, witte sjaal en witte handschoenen aan. De sjaal wapperde in de wind, ook al was die niet voelbaar aanwezig. Overal op zijn lichaam en kleren zaten kleine druppeltjes van de mist, waardoor hij schitterde in het zonlicht dat hier tussen de bomen en mist door viel. Hij zou zo een nimph (maar dan de mannelijke versie) uit een mythe kunnen zijn. Hij beweeg zijn handen door de lucht, langzaam en sierlijk. Zo stuurde hij de mist met zich mee, maakte er bollen, vierkanten, driehoeken en andere vormen van. Zo was hij al een uur aan het oefenen met het sturen van mist en het lukte hem steeds beter. Hij wist dat Wan ergens in het meer lag en verder wist hij niet of er mensen in de buurt waren. Het maakte hem ook niet uit. Hij stond hier met zijn magie te oefenen en veel mensen zouden dat raar vinden. Maar, ondanks zijn onwereldlijke verschijning in dit mistige bos, moest iedereen er meteen over uit zijn dat hij niets kwaads in de zin had. Hij was de Witte Krijger, het Goede zelf. Alleen Twaalvers konden daar anders over denken, maar als hij dat wilde, en dat was niet nu, gaf hij hen ook niet het gevoel dat hij te vertrouwen was.

Arwen hield haar hand tegen Rhionnons nek terwijl ze langzaam door het mistige bos liep. Ze vond het hier niet prettig, ze zag geen hand voor ogen en had geen idee waar ze was. Rhionnon kon niet veel meer zien dan zij. Voor ze het bos betrad had een oude man haar gewaarschuwd dat het in het bos kon spoken. Uiteraard had Arwen daar met haar eigenwijze hoofd niet naar geluisterd en was zogenaamd onverschrokken het bos in gegaan. Nu had ze er spijt van en niet zo'n beetje ook. De grond was zompig. Ze had het gevoel dat ze elk moment in iets als drijfzand vast zou komen te zitten.

Carolos vormde de mist in een stille dans, die ervoor zorgde dat de wolken om hem heen aan hem gehoorzaamden. Hij stuurde de mist van zich af, dan weer naar zich toe. Hij maakte hem dichter en dan weer dunner. Hij bewoog langzaam, omdat hij had gemerkt dat hij de waterdruppels in de lucht verloor, als hij de lucht te snel stuurde. De mist was niet iets om gehaast mee te werken en dat hoefde ook helemaal niet. Hij had alle tijd van de wereld. Zijn sjaal wapperde en hijzelf schitterde. Op dit soort momenten wist hij zeker dat de mythe van de Krijgers de waarheid was, dat het niet alleen maar een mooi verhaal was om hun bedoelingen uit te leggen. Dat hield dus ook in dat de oorspronkelijke Witte Krijger ontstaan was uit het licht zelf en dat alle Witte Krijgers na hem het licht dus in zich droegen. En als hij zo glinsterde in de zon, dan voelde hij gewoon dat hij straalde door het licht dat in hem zat. Nog steeds hoorde hij niemand om zich heen, maar hij was dan ook nog druk met het sturen van de mist, wat hem nog steeds bij de les hield.