Het uitkijkpunt - Rijk van de Leeuw

Gawain was hier een uur geleden per ongeluk terecht gekomen toen hij aan het wandelen was op zoek naar vuurstenen in de berg. Toen hij het uitzicht zat was hij als betoverd blijven hangen. Hij zat op de rand, zeker genoeg ik zijn luchtkrachten dat hij zichzelf weer in balans zou kunnen brengen voor het mis zou gaan. Vanaf hier lag de hele stad als een boek voor hem open. Honderden, nee duizenden levens die hier aan de gang waren. Die hun draden van het lot verbonden met die van anderen tot een reusachtig stad-wijd weefsel. Hij was niet dichtbij genoeg om auras te zien, maar toch had het geheel, al die mensen samen, een soort gloed. Hij kon het bijna niet beschrijven.

Ik kwam je moeder van de week nog tegen bij kruidvat haha ^^
=
Xyla was eropuit gestuurd om de uitkijkpunten boven de stad te controleren. Binnenkort zou de stad bol staan van de festiviteiten, om de verjaardag van de Koning te vieren. Heel leuk voor de mensen in de stad, maar daar zat natuurlijk een enorme beveilingsoperatie aan vast en aangezien Xyla tot de paleiswacht behoorde, was het onder andere haar taak om voor veiligheid te zorgen op de dag dat de koning zich onder zijn volk bevond. Ditmaal had Xyla Ghita haar gang laten gaan en had ze de benenwagen genomen. Achteraf was het slimmer geweest de draak te vragen om haar te brengen, want het bleef een enorme klim naar dit afgelegen uitkijkpunt. Met inspanning van haar krachten trok ze zich een stuk op aan een rots dat het vroegere pad deels had afgesloten. Maar toen ze eenmaal op de blokkerende rots stond, wist ze dat het nog maar kort zou duren voor ze er zou zijn. Snel liep (of klauterde) Xyla de laatste paar honderd meter en kwam ze al hijgend op het uitkijkpunt aan. Haar ogen gingen zoals altijd bewonderend over haar thuisstad heen, tot haar ogen een roodharig persoon ontdekte.

hahah kan gewoon
btw sorry voor de late reactie, ik teken een nieuwe avatar voor gawain want ik ben deze zat
----------
De betovering van het adembenemende uitzicht was verdwenen toen hij wat kiezeltjes hoorde vallen. Toen hij wegkeek zag hij een jonge vrouw nog net over de rand klimmen. Haar complexie deed haar op een geest lijken. Haar huid en haar waren zo verschrikkelijk bleek. Hij had zo iemand nog niet vaak eerder gezien. "Hallo?" zei hij lichtelijk verbaasd. Dit punt was zo afgelegen dat hij niet echt iemand anders had verwacht. Hij schoof wat verder terug de steen op. Nu er een ander persoon was, had hij geen extra aandacht voor op de rand letten. Hij keek weer van haar weg naar de stad. Mensen leken vanaf hier op kleine zwarte speldenprikjes. Net mieren. Steden hadden wel wat weg van mierenhopen. Allemaal werkers die een heerser dienen, beschermd door soldaten. Hij had het nooit zo op de drukte die op dat soort plekken heersde.

Haha, toch blijf ik het knap vinden hoe je het zo zelf tekent!
-
Xyla wist dat ondanks dat dit punt officieel niet toegankelijk was voor iedereen, het eigenlijk gewoon een openbaar uitkijkpunt was, aangezien het niet bewaakt werd en er geen hekken omheen stonden. Toch had ook zij niet verwacht hier iemand tegen te komen, waardoor zoals de aard van Xyla het voorschreef ze hem wantrouwend aankeek. "Hallo," was het originele antwoord van Xyla terwijl ze wat plukjes haar uit haar bezwete gezicht streek en van de jonge man weer naar het uitzicht keek. De jonge man was een apart type, veel tatoeages en oorbellen, maar op het eerste gezicht zag hij er verder niet uit als een bedreiging voor deze plek. Maar schijn kon bedriegen, "Mag ik vragen wat je hier aan het doen bent?" vroeg ze niet geheel onvriendelijk, terwijl ze langzaam richting de rand van het plateau liep. Het was een prachtige plek, Xyla was vergeten wat voor bijzonder plekje dit was.

Haar wantrouwende reactie vond Gawain ergens best amusant, al liet zijn gezicht dat niet merken. Wel hield hij een oogje op haar aura. Wantrouwen moest geen agressie gaan worden. Je wist maar nooit met vreemden. "Ik heb aan de andere kant van de berg kamp opgezet voor de week, maar mijn vuurstenen was ik een week geleden verloren. Ik was op zoek naar nieuwe," hij hield zijn hand open. Er lagen een paar splinters vuursteen ter grote van vingernagels, maar niets bruikbaars, "En toen kwam ik hier terrecht. Het is mooi hier. Weet jij hoe de stad heet?" Hij deed de splinters terug in zijn zak en keek naar de meid. Hij was wel nieuwsgierig waarom zij hier was, maar het vragen leek hem geen goed idee. Ze kwam waakzaam over. Als een vreemde moeilijke vragen zou stellen zou ze alleen maar gevaarlijk worden. Hij had nog geen zin om van een berg gegooid te worden vandaag, dus hij ging maar geen agressie uitlokken.

Xyla knikte even, zijn uitleg klonk plausibel en er was geen directe aanleiding om zijn woorden voor onwaar aan te nemen, maar Xyla was Xyla en ze bleef altijd op haar hoede. Zelfs in haar eigen huis controleerde ze 's nachts driemaal de sloten en zorgde ze ervoor dat er niemand binnen kon komen zonder dat zij het doorhad. Het zou voor Xyla een stuk beter geweest zijn als ze iemand was met bijvoorbeeld gedachtelezende krachten, zou haar een hoop gedoe schelen. Op Xyla's gezicht brak een kleine glimlach door bij het complimentje over haar stad, "Aidra, de hoofdstad van dit Rijk." legde ze uit, terwijl ze haar blik over het plateau liet gaan. "Maar voor vuurstenen kun je het beste verder omhoog trekken, dit is voornamelijk simpele rots." voor zover Xyla verstand had van stenen dan. Wel had ze genoeg verstand van dit soort steen, er moesten een paar boogschutters op staan zonder dat het instorte, maar er waren geen scheuren te vinden op de plekken waar ze stond. Dus het zou veilig genoeg zijn voor de paar mannen die de stad in de gaten moesten houden.

Aandachtig luisterde Gawain naar haar verhaal over de stad. "Aidra. Mooie naam." Hij glimlacte afwezig. Hij kon zich alle steden en dorpen die hij had bezocht nog vaag herinneren. Allemaal in het dertiende rijk. Dit was de eerste in een van de twaalf. "Ik heb mijn hele jeugd nomadisch geleefd. Ik heb veel steden en dorpen en bergen en zeen gezien, maar Aidra is betoverend." Hij keek naar boven, naar de rest van de berg. "Voor ik me aan die klim waag blijf ik hier nog wel even zitten. De stad is fascinerend." Mensen waren bezig met kisten sjouwen en vlaggen op te hangen. Dat was wel interessant. Misschien een nationale feestdag of zo. "Je klonk net alsof je veel verstand hebt van deze stad en omgeving. Waarvoor jij ze aan het voorbereiden?"

Xyla liep een rondje over het plateau, verder leek er ook vrij weinig mis mee te zijn. Het was nog steeds goed genoeg om de stad vanaf een afstandje in de gaten te houden en te zorgen dat alles op rolletjes liep. Bij de woorden van de jongen knikte ze even, Xyla was blij met haar geboortestad, ze kende het als haar broekzak en ze voelde zich er thuis. "Ik kan begrijpen wat je bedoelt." Xyla had in de tijd dat ze Ghita had ook rondgereisd en zo andere steden aangedaan, maar geen enkele stad voelde aan zoals Aidra het deed. Xyla nam plaats op een rotsblok, want na zo'n lange tocht omhoog had ze wel een kleine pauze verdient. Sowieso wilde ze de jongen nog even observeren, dus dat waren mooi twee vliegen in een klap. "Een nationale feestdag, de Koning die daar zijn paleis heeft staan viert zijn verjaardag, dus ze zijn bezig met het opbouwen van verschillende activiteiten en festiviteiten." Vroeger was ze er altijd heen geweest met haar vader en had ze zich vermaakt met poppenspellen en heel veel lekker eten.