Rijk van de Maagd ---- Het hemelmeer

Midden in een weelderig loofbos in het rijk van de maagd is een grote krater te vinden. Langs de randen groeien de bomen naar beneden maar op de bodem kan je alleen maar een meer vinden waarin het waterleven weelderig tiert. Er zijn een hoop waterplanten en erg grote lelies. In het midden van het kratermeer is een grote boom die wel duizenden jaren oud lijkt. Deze boom wordt bewoond door een wonderlijk assortiment van vogels, waarvan sommigen normaal niet thuishoren in deze gebieden.

regels: het verhaal gaat dat deze plek tot op heden wordt beschermd door de vergeten goden en dat al die onheil brengen naar deze rustige plek voor eeuwig vervloekt zijn. Of je dat geloofd is je eigen zaak, maar het is misschien wel verstandig geen bosbrand te creëren.

Personen: veel

Met een zachte plof liet Bambi haar klauwen op de grond landen. Gawain keek vanaf haar rug rond. Ze stonden samen aan de oevers van een groot meer. Het was prachtig hier. Hij klom van Bambi af en begon hun bepakking te verwijderen. De stokken waren in de tentdoeken gewikkeld en de tas die tegengewicht speelde bevatte de dierenhuiden waar ze op en in sliepen en zijn kleding en spullen. Hij droeg nu alleen zijn messen bij zich. Toen ze bevrijd was van haar last ging Bambi op onderzoek uit in de krater. Er was hier veel wilde magie waar ze zich op zou kunnen voeden, maar de hoeveelheden waren meer dan ze ooit eerder had gezien. Het was heerlijk fascinerend.

Ondertussen was Gawain bezig een fuik te ontwarren uit zijn tas. Het was hier zo mooi, hij wilde hier wel voor langere tijd blijven. Een voedselbron was dan niet mis.

Doe je dat van die fuik expres?

Douglas, voor de verandering eens met kleren aan, was op een wandeltocht door het Rijk van de Maagd. Ergens boven hem zweefde Swift, maar Douglas hield er niet van om te vliegen. Hij zwom de meeste stukken, maar die ochtend had hij besloten om de rivier achter zich te laten en te lopen. Hij had kleren aangetrokken voor als er mensen op zijn pad zouden verschijnen, iets wat onderwater niet gebeurde. Swift begeleidde hem door te vertellen waar de meeste meren waren, zodat hij comfortabel de nacht door kon brengen.
Nu was hij dus al een halve dag aan het lopen en hij kwam bij het kratermeer. Hier zou hij de rest van de dag blijven, want lopen was nog niet echt zijn ding. Zwemmen was nog steeds veel gemakkelijker. Swift kwam in duikvlucht naar beneden en landde aan de anderen kant van de boom. Douglas kwam over de rand van de krater en zag een jongen met een fuik bezig. Hij was misschien mensenvreemd, maar fuiken kende hij maar al te goed. Hij haatte die manier van vissen, dan ving je teveel en dat zorgde voor verandering in het evenwicht. Eén vis kon geen kwaad, maar veel vis was een probleem. Hij liep op de jongen af. "Dat doe je toch niet?" zei hij, verontwaardigd maar beleefd. "Zo vang je veel te veel vis en dat is niet nodig." Hij bleef naast hem aan de oever staan en zette zijn tas neer. Even wierp hij een blik op de andere draak, die hij weinig zag. "Laat mij anders een vis voor je vangen, dat is tenminste eerlijk," zei hij beleefd. Zo was hij dan ook wel weer, hij hielp netjes met een andere oplossing. Uiteindelijk zou de jongen misschien een uurtje moeten wachten, maar dan kreeg hij een vis waar hij twee dagen van zou kunnen eten.

niet echt, Gawain komt aan zijn eten met behulp van vallen en dergelijken. Hier hebben vallen voor konijnen geen zin, dus een fuik. Mijn opa had, toen je daar nog geen vergunning voor moest hebben, palingfuiken die ik als klein kind toen heb helpen legen
-------
De stem van Douglas deed hem opkijken. Hij had de hele fuik, netten met houten ringen, nu op de grond leggen. "Eerlijk gezegd hangt dat van de fuik af en hoe vaak je hem controleert." Hij gebaarde naar zijn fuik. "Hij zit gewoon onderwater. De vissen die niet eetbaar zijn of het overschot laat ik weer los." Hij streek met zijn vingers langs het maaswerk. Laatst had een zoetwaterkreeft uit een rivier er een gat in gemaakt. Het was een rotklusje geweesd, maar hij had de boel weer gerepareerd gekregen. Gawain keek op naar de ander. "Ik ben opgevoed met een respect voor het leven en de dood van andere wezens. Als je wil kan je vanavond in de vis delen. Ik krijg her in mijn eentje toch niet op, en dan zie je dat wat ik zei klopte." Het was wel waar. Broden kon je makkelijk bewaren, maar hij had in zijn tent niet de facaliteiten om vis te bewaren. Een gebraden konijn kon tenminste even bewaard worden.

Bambi werdt aangetrokken door de commotie bij haar baasje. Ze durfde niet zo goed naar de jongemannen toe te zweven. Straks zou Douglas nog schrikken. Het was niet elke dag dat je een wandelende, vliegende verzameling van botten tegenkwam. In een poging onopvallend te zijn landde ze een stukje van ze af en sloop richting de tas. Als ze zich in dierenvellen zou kunnen wikkelen zou het minder raar lijken.

De avonturen van zijn draak merkte Gawain wel op maar hij besteedde er geen aandacht aan. Zijn tent zou genoeg ruimte hebben voor een extra persoon. Nu was de vraag of de ander zijn gastvrijheid zou accepteren. Dat herinnerde hem eraan dat hij nog geen naam had bij dit gezicht. "Ik heet trouwens Gawain."

Ik bedoelde dat, omdat Douglas vissers haat.

"Nee, bedankt," zei Douglas. "Vissen met netten blijft niet eerlijk. Bij een eerlijke jacht begeef je jezelf in het domein van de vis en jaag je op de vis met niets meer dan je handen en mond, misschien een speer. Maar een net vangt in één maal te veel vissen, hoe eerlijk je het ook probeert aan te pakken. Dus laat mij die vis vangen." Hij zette zijn tas op de grond en begon zich uit te kleden. Als hij dan ging jagen, moest hij volledig gestroomlijnd door het water gaan. "Ik ben Douglas," zei hij nog, voor hij het water in sprong.
Onderwater vormde zich op zijn rug een zak lucht, zodat hij om de tien minuten adem kon halen, zonder zijn prooien uit het oog te verliezen. Hij zwom naar een dieper deel van het meer en merkte op de weg daarheen dat de vissen hier niet gewend waren aan mensen. Ze zwommen niet voor hem weg, wat hij wel raar vond. Maar dan zou hij in elk geval terug zijn voor Gawain zijn fuiken uit zou zetten. Op het diepste punt zocht hij een grote vis uit, waar zowel hij als Gawain van zou kunnen eten. Hij zwom rustig dichterbij en stak toen zijn hand uit. Uiteindelijk kreeg de vis door wat Douglas wilde en hij ging er pijlsnel van door. Maar Douglas, opgevoed in de zee, was sneller dan een vis uit een meer en binnen een paar seconden had hij hem te pakken. Hij zwom terug naar de kant van het meer en kwam naast Gawain weer omhoog. Hij legde de vis op de grond en ging er wijdbeens achter staan met zijn armen over elkaar. "Wie heeft er nu netten nodig, hè?" vroeg hij demonstratief.

ah, nee niet on purpose. Ik lees atm karakters waar ik mee meet alleen het uiterlijk en soms hun verleden. Dan kan je interessanter op ze reageren, omdat jij net als je karakter geen weet hebt van hun karakter en je dus alles moet doen op basis van de posts
--------
Gawain lachtte. "Dan zal je mijn gewone jachttechnieken ook wel niets vinden. Ik werk altijd met vallen en maar een enkele keer met pijl en boog, dat beschadigd namelijk de vacht." Hij liet Douglas gewoon zijn gang gaan en borg de fuik weer op. Een andere keer beter. De tijd die Douglas gebruikte om te jagen, gebruikte hij voor het opzetten van zijn tent. Nu hij hier was had hij vier van de stokken in de hoeken zo ingesneden dat alle twaalf rijken erop vertegenwoordigd waren. De middelste stok was een eerbetoon aan zijn familie. Iedereens handen waren erin gegrafeerd alsof ze de paar vasthielden. Hij had de bast laten zitten om de zwarte tatoos in te vullen voor iedereen. De haringen hadden een verscheidenheid aan dierenkoppen op de top. Hij was met behulp van Bambi bezig de palen goed onder het doek te krijgen toen Douglas terug kwam.

De woorden van Douglas toverden een kleine glimlach op zijn gezicht. "Iemand die tijd nodig heeft om een tent op te zetten, maar je hebt een punt. Dat zag er namelijk best vet uit en heeft meer succes dan een fuik die misschien wel misschien niet wat eetbaars vangt." Hij liet de rest aan Bambi over, die had nu acht armen, dus ze zou het wel aankunnen om de tent goed te krijgen. Hij pakte een dolk uit de schede op de rugkant van zijn riem. Het heft was net als zijn haringen versierd met dieren. Hij pakte de nog levende vis voorzichtig vast en fluisterde een paar woorden, voor hij met de dolk de vis doodde. De woorden waren heilige woorden voor zijn mensen, gebruikt om een ziel naar het hiernamaals te begeleiden. Dwalen was een vloek.

Hij pakte een paar houten kommen uit zijn tas en ging in kleermakerszit voor zijn tent zitten. "Dus Douglas, wat brengt jou hier?" Hij deed de organen als eerste in een apart bakje. De huid werd van de vis gestroopt en in een ander bakje gedaan en ook de graat werd verwijderd, en de volledige kop ging in een ander bakje. De visfilet ging op een metalen rooster. Bambi was ondertussen begonnen met een vuurplaats maken. Ze hoefden niet met woorden te communiceren over een kamp opzetten. Ze deden het al samen sinds ze elkaar kenden en wisten precies hun taken. In de cirkel stenen werden echter geen houtjes gelegd maar houtskool. Dit zou namelijk gaan gloeien en roken. Gerookte vis was erg lekker.

----

het is zoiets:

"Ik was aan het wandelend reizen," zei Douglas. "En mijn draak zei dat hier een meer was." Hij gebaarde daarbij naar Swift, die aan de andere kant van het meer in het water lag, maar te groot was om in dit meer te zwemmen. Dat moest je maar geen walvis van meer dan honderd meter lengte zijn. Douglas ging in kleermakerszit tegenover Gawain zitten, zonder zich weer aan te kleden. Hij zou waarschijnlijk de rest van de middag in het water liggen en dat deed hij het liefst zonder kleding. Hij keek naar wat de ander deed met de vis. "Wat doe je?" vroeg hij. Ook al wist hij dat mensen kookten, hij had verwacht dat de vis gewoon rauw opgegeten zou worden, zoals hij zelf altijd deed. Dat je kon roken, stomen, braden, bakken en koken met een vis, wist hij niet. Walvissen leerden dat niet aan elkaar, vaak ook omdat vis niet hun hoofdmaaltijd was. Maar Douglas' mond was niet groot genoeg om hem open te zetten en al zwemmend alles te eten, vooral ook omdat al het water hem dan van binnen meer vulde dan het eten. Dus moest hij vissen. Hoe hij dat moest doen, had hij van de roofvissen uit de zee geleerd.

Bij het zien van de walvis dacht Gawain al dat het iets bijzonders moest zijn. Een draak in deze vorm had hij echter nog nooit gezien. "De mijne heet trouwens Bambi. De draak bedoel ik." De naaktheid van Douglas was niet echt iets waar hij zich druk om maakte. Zelf liep hij het liefste ook zo schaars als het weer toeliet rond. Niet in steden obviously. "Ik maak de vis schoon. Zo heet dat. Je haalt de delen die je eet los van de andere stukken. De meeste mensen gooien wat ze niet eten weg, ik niet." Hij gebaarde naar de bakjes voor hem. "Vissenhuid is een leuk decoratie materiaal. Het heeft mooie kleuren en schitterd in het zonlicht." Daarna kwamen de organen. "Deze moeten goed gewassen worden voor je er wat mee kan. Gal van de galblaas kan alles erg bitter maken, maar alles is goed eetbaar als je het schoonmaakt en opbakt. De darmen van de vissen zijn niet groot genoeg voor mij om te gebruiken voor touwen of boogpezen. De botten kook ik eerst uit, samen met de zwemblaas, zodat de natuurlijke lijm eruit gaat, die is bruikbaar voor vanalles en nogwat. De graatjes zijn vaak te dun om iets moois van te maken, maar goed bruikbaar als naalden voor naaien." Nu pakte hij de kop op. "Deze kan je gebruiken om heerlijke soep mee te maken, de schedel is ook mooi en misschien wil Bambi hem wel hebben."

Hij stond op en pakte zijn tondeldoos. Met een stukje metaal, een vuursteen en wat gedroogd gras en wat houtjes kreeg hij een vuurtje aan. de kooltjes zouden er even over doen om goed aan te gaan, maar dat zou wel goed komen. "De filet ga ik roken op het vuur. Het word helemaal gaar van binnen door de constante warmte. Als het goed lukt dan smelt het bijna op je tong." Hij pakte een pot voor de vissenkop en schepte die vol met water voor hij hem tussen de kooltjes zette. "Als dit een beetje kook kan de vissenkop erin. Het is dan alleen een naar vis smakende boullion, maar de stukjes orgaanvlees kunnen erin, en volgensmij zijn er hier wel eetbare paddestoelen te vinden." Hij glimlachte. Hij had thuis geleerd hoe je voedsel moest maken en verzamelen. Hij kon misschien niet lezen of schrijven en had geen opleiding, maar survivallen kon hij tenminste.

Douglas luisterde aandachtig. Dat had hij allemaal nog nooit gehoord. Hij at eigenlijk gewoon alles, behalve de vinnen, botten en ogen. Nu snapte hij wel waarom de achterkant van de vis, waar de galblaas dus zat, meestal niet lekker was. Maar hij had zichzelf inmiddels geleerd om gewoon aan die kant te beginnen. Dan was dat probleem meteen opgelost. Hij bedacht zich opeens iets en gebaarde naar Gawain dat hij moest wachten. Hij dook achterover het water in en zwom naar de bodem. Niet veel later kwam hij terug met een waterplant. "Als je het dan gaat roken, dan moet je het hier in wikkelen. Dat maakt het lekkerder," zei hij glimlachend. "Dat doet Aia ook altijd met alles wat ze rookt. Al wist ik niet dat je vis kon roken. Maar waarschijnlijk kan je dus gewoon alle soorten vlees roken. Waarom rook je vlees eigenlijk?" Hij had Aia dus wel vaak zien roken, maar wist niet waarom. Het proces had hij interessant genoeg gevonden, dus tijdens het kijken hoefde hij niet te vragen waarom vlees gerookt werd. Maar nu hij zag dat er meer mensen waren die het deden, werd hij nieuwsgierig. Oké, hij kon geen vlees maken, maar dat kon Swift hem wel leren. Dan kon hij daarna ook gaan roken, als hij het nodig zou vinden.

Toen Douglas de waterplant aanleverde verscheen een grote grijns op Gawains gezicht. "Prachtig idee, dankje Douglas." Hij wikkelde de plakken vlees in de plant en plaatste het rooster boven het deel van de kooltjes waar nog geen pot stond. "Is Aia famillie van je?" vroeg hij nieuwsgierig. Ze klonk op deze manier wel als een moederfiguur. "Je kan theoretisch planten ook roken, al werkt koken bakken of stomen beter. Ten eerste is het een lekkere smaak en makkelijker eetbaar. Mensentanden zijn te bot om rauw vlees goed van een bot te kunnen scheuren. Vis is makkelijker omdat dat een compleet andere textuur heeft. Vis eet men dan ook vaak nog steeds rauw. Van rauw vlees dat besmet is met een ziekte kan je heel erg ziek worden, als verschilt het per dier natuurlijk hoe gevaarlijk rauw vlees is. Koe kan je halfrauw eten, maar van kip kan je erg ziek worden." Hij legde de vissenkop in het kokende water.
Bambi was erg behulpzaam geweesd en kwam met wat paddenstoelen en wilde kruiden aanzetten. Ze hadden een grijze hoed met een lila zweem en een spierwit steeltje. "Dit zijn regenboogrusselas" zei hij tevreden terwijl hij de paddenstoel en kruiden in stukjes begon te hakken die hij in een bakje deed. Daarna begon hij de visseningewanden schoon te maken. De darmen werden opengesneden en goed uitgespoeld. De rest werd vooral goed gewassen. De galblaas werd in het vuur gegooit.
Tijdens zijn werkje liet hij zijn nieuwsgierigheid de vrije loop. "Waar heb je zo goed leren zwemmen? Ik heb al door dat je waarschijnlijk waterkrachten heb, met de snelheid en de luchtbellen, maar dan nog steeds. In het water zien je bewegingen er veel natuurlijker uit dan op het land als ik eerlijk ben."

"Ik eet mijn vis altijd rauw," merkte Douglas op en het klonk bijna alsof hij andere mensen voor gek verklaarde, maar hij vond het wel interessant om te leren waarom mensen al die dingen deden met hun eten. "Natuurlijker? Ik denk dat dat komt omdat ik opgevoed met door walvissen. De eerste vijftien jaar van mijn leven ben ik niet aan land geweest. Tot ik Swift ontmoette. Wij zijn samen Aia tegengekomen en zij heeft ons alles geleerd wat een mens moet weten. Normen en waarden, noemt zij dat. Maar mijn moeder heet Pela en die heb ik al heel lang niet meer gezien. Zij kan niet aan land komen." Hij liet achterwege dat Pela de walvis was die hem had opgevoed. "Maar ik gebruik mijn magie niet om vooruit te komen, je leert vanzelf zo snel zwemmen als je de kudde bij moet houden. Nu je het zegt, als ik zou willen, zou ik dus nog veel sneller kunnen. Maar dat is niet nodig. Tenzij ik aan een haai moet ontsnappen." Hij glimlachte.voor hem waren die dingen de normaalste zaak van de wereld. De walvissen, haaien, zwemmen. Het rauw eten van vis. Hij glimlachte vaag toen hij zich bedacht dat het eigenlijk helemaal niet zo speciaal was. "Maar als jij een draak hebt, dan heb jij toch ook krachten," merkte hij op en hij keek naar Gawain.

Vol verwondering luisterde Gawain naar het verhaal van Douglas. Dat dat allemaal goed was gegaan was een wonder. Een klein kind bij walvissen. Dat Pela zijn walvismoeder was begreep Gawain wel. Een moeder die niet aan land kan komen klinkt niet als een mens. Dat Douglas nog zo normaal was, en had leren praten en lopen was een half wonder. "En ik dacht toen ik klein was nog wel dat ik bijzonder was met mijn nomadefamillie. Ik heb nog nooit een walvis gezien in mijn leven, ik ben altijd landinwaards gebleven. Ik weet er niet meer van dan een dronken zeemansverhaal. Hoe zien ze eruit? Wat voor een geluid maken ze?"
Toen Douglas zijn krachten opmerkte grijnsde hij. Hij concentreerde zich op de rookpuim en de stoom van het kokende water. Langzaam liet hij figuren verschijnen. Zijn eerste gedachte was een walvis, maar die had hij nog nooit gezien, alleen van gehoord. Optie twee was een vis. Dus hij liet een aantal vissen van rook en stoom door de lucht zwemmen voor ze uit elkaar vielen. "Ik heb luchtkrachten."
-----------
i did a doodle

Gawain-en-Douglas-maken-vis.png:

"Nou, ze zien eruit als Swift," zei Douglas lachend. "Alleen dan kleiner. En wat voor geluid maken ze? Dat kan ik niet nadoen." Maar Swift liet al een lange walvistoon horen. Sommigen vonden het klaaglijk, maar Douglas kon er altijd uren naar luisteren, vooral ook omdat één woord al enkele minuten duurde. Toen Swift klaar was, zei Douglas: "Hij zei 'goedemiddag'. Zo klinken walvissen ongeveer. Wij mensen kunnen dat geluid niet eens produceren." Aandachtig keek hij naar de figuurtjes in de rook. "Luchtkrachten? Ik wist niet dat die ook bestonden." Hij had tot nu toe alleen maar andere watermeesters ontmoet. "Dan zullen er waarschijnlijk ook wel aard- en vuurkrachten bestaan," bedacht hij zich hardop en hij keek vragend naar Gawain. Douglas was inderdaad vrij wereldvreemd, maar dat beviel hem prima. Toch, de walvissen hadden hun eigen geloof en de vier basiselementen kwamen daarin voor. Nu werden vuur en lucht onderwater niet gezien, dus ze behoorden toe aan de Grote Meeuw, de duivel in dat geloof. Maar Douglas verwachtte niet dat Gawain bij de Grote Meeuw hoorde, want dan was hij inmiddels allang afgeslacht, of zijn eten was van hem afgenomen. Dat deden meeuwen nu eenmaal.

Er was niet veel in de wereld nieuw voor hem, maar Swift was een wonder. Het geluid klonk ook als iets wat hij nog nooit eerder had gehoord. Het toverde een verwonderde glimlach op zijn gezicht. Hij hield van nieuwe dingen ervaren. Dit was erg nieuw. "Voor elk element is er een kracht en dus ook wel iemand die het kan gebruiken." Hij speelde met de rook door er allerlei figuurtjes in te maken. Hij maakte zijn famillie, zijn ouders zijn broer en zussen, maar ook zijn opa en oma en de zus en nakomelingen van zijn opa. De hele familie. Het gaf hem een beetje heimwee. Zelfs als hij ze op zou kunnen zoeken nu, dan zouden ze erg moeilijk te vinden zijn omdat ze rondtrekken.
Om zichzelf af te leiden wierp hij een blik op Bambi. "Ik vind het wel interessant. De soort draak die iemand vind lijkt zo mooi afgestemd op wie ze zijn. Jij hebt een walvis. Ik mijn skelet." Bambi maakte een vrolijk klikgeluidje toen ze hoorde dat het over haar ging. "Mijn geloof heeft heel veel te maken met leven en dood en zielen." Gaf hij maar als toelichting. Anders zou Douglas nog niet doorhebben waar hij het over had.
--
jorn het element vuur bestaat wel onderwater, in de vorm van vulkanen

Ik weet dat er vulkanen zijn onderwater, maar dat is hitte en niet echt helemaal vuur. De walvissen zien het wel als een inbreuk op hun terrein, omdat vuur onderwater niet kan branden. Maar de Opperwalvis lost het zelf op de de zee ertoe te zetten om het vuur te blussen en te veranderen in steen. (Het zijn mythen, die van de Grieken besloegen ook niet elk natuurlijk fenomeen. )

"Aha," zei Douglas, terwijl hij naar de figuurtjes in de rook keek. "Weet je, dat kan ik ook met water." Hij schepte wat water uit het meer en toen hij het voor Gawain hield, had het de vorm van een boom. Vrij nauwkeurig, maar het verloor snel zijn vorm en het water sijpelde tussen Douglas' vingers door. Hij haalde zijn schouders op. Zolang hij uren onderwater kon blijven, maakte het hem niet uit hoe goed hij was met zijn kracht. Hij wist namelijk ook nog niets van de Dertieners, hij wist alleen dat er gevaar dreigde. Maar dan zou hij gewoon de zee in duiken en zich nooit meer laten zien op het vasteland. Hij keek even achterom naar het meertje en zonder iets te zeggen, dook hij erin. "Ik moet even zwemmen," zei hij toen hij weer bovenkwam, maar hij dook meteen weer onderwater. Daar spreidde hij zijn geest uit over het meer en maakte contact met de vissen. De vissen in de zoete wateren spraken dezelfde talen als de vissen in de zeeën, al was het vaak een raar soort dialect. Maar via al hun gedachten, kon Douglas gesprekken met ze voeren. Niet hoogstaand, want de vissen hier hadden niet veel om over na te denken, maar hij had in elk geval veel gezelschap.

Het gebrek aan controle, het houden van een vorm, bij Douglas krachten vond Gawain wel interessant. De jongen had met zijn luchtbel onderwater iets ingewikkelds, en belangrijks, perfect gepresteerd, maar iets zoals dit liet hij uit zijn handen glippen, letterlijk.

Het plotselinge vertrek van Douglas vond hij een bijzondere keuze. De jongen leek een beetje onaangepast. Logisch als je bedacht dat hij door walvissen was opgevoed. Hij boog zich over het voedsel. Zodra hij wel geloofde dat alles wel even alleen gelaten kon worden deed hij zijn lichtgele blouse en shorts uit. Douglas zwom dan wel naakt, maar Gawain was iets meer kleding gewend. In zijn onderbroek liep hij zelf ook naar het water. Niet omdat hij nu perse zo dol was op zwemmen, zijn haar raakte ongeacht wat hij er mee deed altijd in de klit, maar omdat Douglas zo verschrikkelijk interessant was. Het was alsof hij in een dierentuin was en dieren kon observeren die hij nog nooit eerder had gezien. Douglas was mensenvreemd en had een, in de ogen van Gawain, willekeurige kennis over hoe mensen op het land leefden.

Nu was er ook wat interessants. Hij kon het niet goed beschrijven, maar nadat Douglas het water in dook gebeurde er iets. Hij kon alle auras tegelijk zien, allemaal grotere en kleinere bolletjes licht. Toen Douglas dook leek het alsof elk aura zich op hem afstelde. Niet drastisch, maar ze bewogen meer in de richting van dat van Douglas. Hij was dus een telepaat of had ook aura krachten.

Met behulp van een luchtbel die hij om zijn hoofd stuurde dook Gawain zelf ook onder. Hoewel Douglas facinerend was, had hij ongeveer een meter aan krullend stug haar te wassen. Voorzichtig kamde zij met zijn vingers door zijn nu kleddernatte lokken. Nu hij zonder bedekking rond liep, vroeg hij zich af of Douglas al een keer eerder tatoos had gezien. De jongen kwam van de zee, en de hoeveelheid getatooeerde mensen daar was niet echt groot.

Douglas wist niet van het alles van aura's van vissen waar hij contact mee maakte. Hij sprak alleen met ze, al waren de verhalen van vissen in een meer vaak erg oppervlakkig. Ze zagen niets van de wereld, alleen af en toe een dier of mensen dat kwam drinken of zwemmen. Rivier- en zeevissen maakten altijd hele reizen en die zaten vol met verhalen, maar de vissen in een meer wisten weinig. Toch was het gezellig in zo'n meer. Elke vis kende elkaar en er heerste een dorpse gezelligheid. En ze vonden het geweldig als er een nieuweling kwam waar ze mee konden praten, zoals Douglas. Hij keek onderwater op toen Gawain zich ook in het water voegde en zag de tattoos. Hij had wel vaker van die dingen gezien, maar snapte nooit helemaal waarom mensen zich onder lieten tekenen. Maar daar zou iedereen wel een eigen reden voor hebben.

Toen zijn complete haarbos kleddernat en uitgekamd was stapte hij het water weer uit. Waterkrachten waren misschien handig om haar droog krijgen, maar luchtkrachten waren een goede föhn. Hij leit Douglas zijn ding toen terwijl hij het eten ging controleren. De soep was inmiddels goed, en de gerookte vis ook. Uit zijn tas viste hij een brood, twee houten kommen en borden en twee vorken. De kommen schepte hij vol met de vissoep en de gerookte vis en het brood verdeelde hij over de twee borden. In kleermakerszit wachtte hij bij het vuur tot Douglas klaar was met zwemmen.