Wandelparkje in Quaris - Rijk van de Vissen

In Quaris is een wandelparkje aangelegd, om voor de mensen toch een rust plek te creëren. Het park is niet ontzettend groot, het wordt afgescheiden door bomen, struiken en hekken. Hier en daar zijn bankjes met fonteintjes rondom maar vooral veel grasvelden. In de zomer is het heerlijk om op het grasveld te zijn en niets te doen. Maar ook in de andere jaargetijden is het een prachtige plek om te zijn en er zijn altijd wel enkele mensen te vinden, toch kan je er makkelijk je rust vinden.

Regels: Hou het netjes en mooi.

Dit was Douglas' tweede keer in Quaris. De grote stad was niet helemaal zijn ding, maar op de één of andere manier beviel het hem wel. Hij was wel nog een geval apart. De meeste regels kende hij niet, hij zei gedag tegen iedereen en hij viel op door zijn kleding. Vandaag had hij eigenlijk alleen zijn tuinbroek van blauwe spijkerstof aan. Het was een korte broek met daarop een voorkant die alleen het midden van zijn buik besloeg en tot halverwege zijn borst hoog kwam. Aan de bovenkant zaten twee bretels die op zijn rug samenkwamen en ook aan het broekgedeelte vastzaten. Nu was er niets mis met een tuinbroek, maar Douglas trok er niets onder aan. De meesten hadden er een soort shirt onder, maar Douglas niet. Geen schoenen, geen sokken en geen bovenkleding. En, als je het hem zou vragen, ook geen onderbroek. Tja, hij was geen kleren gewend en dit was voor hem comfortabeler. Zo luierde hij vandaag in dit park en hij keek naar de verschillende mensen die langsliepen en hij zei ze allemaal gedag, omdat dat beleefd was. Hij had net zijn boterham met zelfgevangen tonijn gegeten en hij vond het een goede combinatie. Mensen hadden wel verstand van eten, sommige dingen waren zowaar lekkerder dan rauwe vis.

Er hing een stoffen schoudertas aan haar schouder, die reikte tot haar knieën en volgepropt was met boeken, zoals gewoonlijk. Het was mooi weer en dat maakte dat Rose graag naar buiten wilde. Sinds kort was ze in Quaris aangekomen, op aandringen van haar grootouders en Bella was ze gaan reizen. Ze ging van stad naar stad waar ze telkens enkele dagen verbleef. Na het bericht over de Dertieners was ze echter naar Quaris toegegaan waarna ze daar verbleven was. Niet echt de behoefte om verder te reizen, ze was er wat bang voor. Vandaag was het mooi weer en desondanks haar angsten besloot ze om er vandaag eens even niet aan te denken. Ze zou gaan lezen in het park en 's avonds terug gaan naar de herberg waar ze wat zou eten en weer zou gaan slapen. Rose liep door tot ze een mooie plek onder een boom zag, die nu nog in de zon wat zat maar straks zeker in de schaduw zou komen. Gauw liep ze erheen, ze drukte haar bril iets beter op haar neus, met lezen had ze hem eigenlijk altijd nodig, en ze liep erheen. Het maakte haar niet veel uit dat er in de buurt een jongeman zat en ze zei hem vriendelijk gedag terwijl ze naar het plekje toe liep.

Douglas groette vriendelijk terug, blij verrast dat iemand hem eens groette. Dat maakte hij dus niet zo vaak mee. Hij keek naar het meisje. Dat ding dat ze op haar gezicht had, kende hij niet. "Wat staat er op jouw gezicht?" vroeg hij daarom nieuwsgierig en hij draaide naar haar toe. Misschien klonk het heel stom, maar Douglas had nooit van brillen gehoord. Hij wist niet dat sommige mensen niet goed konden zien of horen en daar dan middelen voor nodig hadden om het wel te kunnen. Je zou toch zeggen dat hij op deze dag in de stad al meer brillen had gezien, maar dat was dus niet zo. Waarschijnlijk waren de meesten niet rijk genoeg voor een bril, al wist Douglas ook niet wat rijkdom en armoede was. Vooral omdat hij daar niets mee te maken had. Iemand moest hem daar eens inwijden, hem leren genieten van het leven dat je met geld kon bereiken. Daar zou hij vast van genieten.

Rustig had ze plaats genomen, een boek uit haar tas gepakt en dat op schoot gelegd toen de vraag van de jongeman haar verbaasd deed opkijken. "Een bril, hoezo?"Ze had mensen wel vaak zien kijken, velen konden het niet aanschaffen maar haar ouders hadden erop gestaan dat ze goed zou kunnen lezen en schrijven, dus had ze een bril gekregen. Met een glimlach keek ze op naar de jongen en hield haar boek nog even dicht. Hoewel ze niet ontzettend goed was in contact maken met mensen, ze kon soms nogal verlegen zijn, was de jongeman iemand die haar niet 'normaal' leek. Misschien kwam dat door zijn kleding, of door hoe nieuwsgierig hij haar aankeek. Hij leek Rose echter niet iemand die haar zou uitlachen, hij leek eerder iemand die gewoon nieuwsgierig was naar de wereld. Ze legde haar boek even naast zich neer. "Heb je er nog nooit een gezien dan?" Ze glimlachte even naar hem en deed haar best om niet enkele van zijn gedachten op te vangen.

"Bril," herhaalde Douglas, om er extra zeker van te zijn dat hij het woord nog niet kende. "Nee, ik heb nog nooit iemand met een bril gezien. Waar gebruik je die voor?" Hij was, zoals altijd als hij iets nieuws ontdekte, hartstikke nieuwsgierig. "Ik ben trouwens Douglas," stelde hij zich voor, voor hij verder ging in één van zijn gebruikelijke spraakwatervallen. "Mag ik hem eens op? Misschien heb ik er ook wel één nodig." Dat zei hij wel, maar hij wist nog niet waar een bril voor diende. Hij had er ook geen nodig. Vijftien jaar in zout water zwemmen had zijn ogen goed behouden en veel aan het werk gezet, omdat water eigenlijk ook als een lens werkte. Niet dat Douglas dat wist, hij wist niets van lenzen en het behoud van ogen. Hij wist eigenlijk vrij weinig, maar wel heel veel over het leven in de zeeën rond Kyon. Gelukkig wist hij wel dat dit deel van de wereld Kyon heette, anders moest hij dat constant vragen.

Rose kon een klein glimlachje niet tegen houden. "Ik gebruik hem om te lezen, ik zie niet alles goed." Legde ze rustig uit waarna ze knikte. "Ik ben Rose," was haar antwoordt, waarna ze moest grinniken, "ja hoor." Rustig deed ze haar bril af en gaf hem voorzichtig aan Douglas. Ze keek met een glimlachje naar hem ."Ik weet niet of je er een nodig hebt." Ze wachtte af en trok haar benen wat op. Ze sloeg haar armen erom heen en liet haar hoofd leunen op haar knieën, ze was benieuwd naar waar de jongen vandaan kwam, hij leek zo wereldvreemd. Met een kleine glimlach bekeek ze hem rustig. Ze kon dan wel niet goed lezen zonder bril, de rest kon ze prima zien. Zo kon ze hem ook wel goed zien en glimlachte. Hij had een vriendelijke lach en sprak veel, dat vond ze heel erg prettig. Anders had ze niet goed geweten wat ze had moeten zeggen.

"Dus dit ding helpt met lezen," concludeerde Douglas, terwijl hij de bril voorzichtig opzette. Zodra het ding zijn gezicht raakte, gingen zijn ogen een beetje scheel staan. "Dat snap ik niet, ik snap helemaal niets met dat ding," zei hij verrast. "Hoe kan hij jou dan helpen met zien." Hij gaf hem snel weer terug aan Rose." Ik krijg er hoofdpijn van." Hij wreef voorzichtig over zijn slapen. "Kan je uitleggen hoe het komt dat de wereld er anders uitziet als je dat ding opzet?" Hij draaide zich naar Rose toe en ging op zijn buik liggen. Dit bril-ding had echt zijn nieuwsgierigheid gewekt. Mensen hadden dus dingen bedacht waardoor je beter kon zien, waardoor de wereld er voor een normaalziende anders uit ging zien. Hij zag dat nog niet gebeuren in de wereld van De walvissen. Dan moest de Opperwalvis dat eerst goedkeuren. Misschien zouden de Meeuwen er wel ooit achterkomen, dan was het gedaan met het Zeeleven. Douglas bedacht doemscenario's met een bril, omdat hij niet beter wist. Veel mensendingen waren voor hem zo niet te bevatten, dat hij kon geloven dat ze de hele wereld konden vernietigen.

Rose kon enkel instemmend knikken. "Ja. Het helpt me met lezen." Beaamde ze glimlachend. Ze moest giechelen toen hij wat scheel begon te kijken. "Het helpt ook alleen als je slechte ogen hebt." Rose keek naar hem en nam haar bril weer aan waarbij ze hem opzette. "Als je slechte ogen hebt dan zie je dingen wazog die jij gewoon normaal ziet. De bril helpt dan om alles normaal te zien." Rose plukte even haae haar haren en keek hem aan. "Maar als je dan goede ogen hebt dan ga je alles raar zien denk ik." Rose keek met een glimlachje naar hem en bleef rustig zitten. "Maar in de verte zie ik alles wel goed, alleen niet met lezen." Ze keek even rond en keek toen weer even naar de grond en naar hem.

"Dat klinkt ingewikkeld," zei Douglas, die geïnteresseerd had zitten luisteren. "Maar heb je hem dan wel de hele tijd op of alleen als je moet lezen?" Interesse in een bril, zoiets kwam je niet vaak tegen. Maar ja, Douglas kende geen brillen. "Dus als ik ooit minder goed kan zien, moet ik ook een bril hebben? Goh, hebben mensen oplossingen voor nog meer lichamelijke problemen?" Hij was echt nieuwsgierig. Misschien konden mensen wel met bepaalde middelen beter lopen of het kunnen, in plaats van niet kunnen. Wat konden mensen allemaal nog meer? Misschien konden sommigen wel vliegen zonder draken en magie, of zwemmen als hij zonder opgevoed te zijn door walvissen. Het was te bizar voor woorden, vanuit Douglas' oogpunt, maar als hij in een stad als deze om zich heen keek naar alle verschillende bouwwerken, dan was er geen twijfel meer over mogelijk dat mensen tot dat soort dingen in staat waren. En soms verfoeide hij mensen, omdat ze met al die slimme kunstjes domme keuzes maakten. Zoals vissers, die hadden met technisch vernuft productieve vismethodes verzonnen, maar die vormden een probleem voor de zeebewoners. En hij was nog niet bekend met wapens, maar daar zou hij wel hetzelfde over denken. Als je zo slim was, gebruik dat dan goed. Maar sommige mensen waren vanuit het diepste van hun zijn goed en Douglas legde de schuld daarvan bij de Grote Meeuw.

Rose schudde haar hoofd. "Alleen als ik moet lezen. Alles van de verte kan ik goed zien. Maar ik lees veel, dus ik heb hem altijd wel op." Met een geduldige glimlach wilde ze hem alles uitleggen en ze keek naar hem. "Het zou kunnen ja, dat een bril dan zou helpen. En er zijn wel meerdere oplossingen voor dingen denk ik. Ik kan alleen zo even niet bedenken wat. Uhm.." Rose keek naar hem. Ze begon diep na te denken over andere oplossingen voor lichamelijke problemen. Ze keek naar hem. Hij leek zo geïnteresseerd in alles, alsof hij niet hier vandaan kwam. "Waar kom je vandaan?" Vroeh ze hem dan ook nieuwsgierig en liefjes glimlachte. Ze was zo benieuwd naar hem.

"Van het Eiland van de Vissen, waar we ons nu bevinden," antwoordde Douglas glimlachend. "Maar ik heb de eerste vijftien jaar van mijn leven doorgebracht in zee, waar ik ben opgevoed door walvissen." Het kwam er, elke keer opnieuw, uit alsof het voor hem de normaalste zaak van de wereld was. En dat was het ook. Het was zo, dus het was normaal. Voor andere mensen absoluut niet, daar was Douglas ook wel achtergekomen, maar voor hem wel. En voor de walvissen ook. Hij was gewoon één van hen en had, zoals Belaia, die naast de oudste ook de geestelijk leider van de kudde was, hem had verzekerd, een plekje in het hart van de Opperwalvis. Hij sprak, of eigenlijk dacht, zelfs in hun taal, net als in de talen van de andere vissen. Hij keek Rosa aan en zijn blik gaf aan dat ze maar moest vragen wat ze wilde weten. Wist hij veel dat sommige mensen dat soort dingen misbruikten. Daarvoor was hij nog niet te lang onder hen.

Rose knikte maar haar ogen werden groot. "In de zee? Hoe heb je zo lang onder water kunnen blijven?" Logische vragen kwamen direct bij haar op en ze keek naar hem. Haar boek had ze al dichtgeklapt. Deze jongeman was veel interessanter en ze keek hem nieuwsgierig en onderzoekend aan. "Je hebt geen.. kieuwen, toch?" Kwam er vertwijfeld uit. Ze beet op haar onderlip en keek hem aan. Een plukje haar deed ze enkele keren achter haar oor. Het was zo apart dat deze jongen in de zee was opgegroeid, dat hij was opgevoed door walvissen. Ze keek naar hem, vol interesse en met een kleine glimlach. Haar eigen kracht was vuur dus water was al helemaal niet haar ding maar dit was heel apart.

Onwillekeurig gingen Douglas' handen naar zijn nek. "Nee, geen kieuwen," antwoordde hij. "Moeder Pela vertelde mij dat, toen ik uit het mandje viel waarin ik dreef als baby, zich om mij heen een soort luchtbel vormde. En die luchtbel komt elke keer als ik onderwater duik. Ik kan hem inmiddels beheersen en ik heb geleerd even snel te zwemmen als een walvis en mijn eten te vangen. Ik kan trouwens nog veel meer met water." Hij keek even om zich heen en zag verderop iemand met een bekertje drinken. Hij stuurde het water eruit, om hem en Rose heen en toen weer terug de beker in. Hij werd er echt steeds beter in. "En ik kan inmiddels heel lang mijn adem inhouden. Zolang je het eerste jaar overleefd, pas je je aan aan de omgeving waarin je dat jaar hebt doorgebracht. Ik heb geen idee wat het betekent, maar Moeder Pela zei altijd dat het op mij van toepassing was." Hij glimlachte. Het was toch hartstikke normaal? Voor hem in elk geval wel, dus dan moest het voor de rest ook normaal zijn. Hij draaide zijn bretels weer goed en keek naar Rose, benieuwd naar haar reactie. Want andere mensen vonden het helemaal niet zo normaal.

Met grote ogen keek Rose naar hem, het klonk alsof hij zo uit een verhaal van een boek was gestapt. Ze beet op haar lip en luisterde aandachtig naar hem. "Oh echt?" Ze keek toen naar wat hij met water deed en keek stralend naar hem. "Oh dat is echt zo leuk!" Ze keek lief naar hem en genoot van hun gesprek. "En kan je ook echt met ze communiceren? Ik vind het zo knap dat je zo hebt leren leven, ik wist niet dat dat mogelijk was." Ze glimlachte even lief naar hem en nam zacht een slokje water. Rose keek naar hem en trok haar benen tevreden op. "Ik ken verder niemand die zoiets zou overleven, ik vind het echt heel erg knap. Net alsof je uit een boek bent gekomen dat je zoiets hebt meegemaakt." Vertelde ze hem vrolijk. Rose plukte even met haar haren en deed haar bril weer goed. Normaal was ze niet goed in praten met mensen maar hij was zo aardig en open, dat maakte dat ze echt haar best deed om dit gesprek gaande te houden. "Ik ben gewoon opgegroeid in een huis. Met mijn zusje." Zei ze lief tegen hem.

"Mijn leven is hartstikke normaal, hoor," zei Douglas schouderophalend. "Ik heb in elk geval nooit anders mee gemaakt. Maar wat is er vervelend aan een simpele jeugd met je zusje. Dat was mijn enige nadeel, mijn zusje was binnen drie maanden vijf meter groter dan ik." Hij glimlachte toen hij aan zijn speelkameraadje dacht. Hij had altijd geweten dat hij geen walvis was, omdat alle walvissen om hem heen, ook van zijn eigen leeftijd, vele malen groter waren dan hij. Vele meters groter dan hijzelf. In het dorp van Aia had hij veel families gezien en de meesten konden hun geluk niet op, omdat ze elkaar hadden. Zo had Douglas zich ook altijd gevoeld in de walviskudde, niemand die hem zijn geluk af kon nemen. Er was altijd genoeg te eten, genoeg te bepraten en genoeg te spelen. Eigenlijk had hij een hele normale jeugd gehad, alleen was zijn pleegmoeder geen doorsnee pleegmoeder, voor menselijke begrippen en was hij geen doorsnee pleegkind voor walvisbegrippen.

Rose keek naar hem en glimlachte. 'Oh nou er was niets vervelends aan. We waren heel gelukkig bij mijn opa en oma, alleen dat van jou klinkt zoveel spannender en mooier. Ik haal alle spannende dingen uit mijn boeken." Ze plukte even aan het glas. Ze miste Isis verschrikkelijk en dacht er vaak over na om gewoon naar huis toe te gaan en zich niet aan te trekken van het hele gebeuren met die Dertieners, wat kon haar het schelen. Nu was ze ook niet gelukkig. Rose keek toen weer op naar Douglas. "Maar wat at je dan? Je at zeker niet de dingen die wij normaal gesproken eten, dat lijkt me nogal raar.' Ze was zo nieuwsgierig naar hoe zijn leven onder water geweest was. Rose hunkerde altijd naar mooie verhalen, een soort avontuur maar zonder het zelf mee te hoeven maken, daar hield ze dan weer niet van. Ze wilde liever dat anderen het meemaakten en dan aan haar zouden vertellen hoe het geweest was, dat vond ze geweldig.

"Gewoon, vis," antwoordde Douglas simpel. "Maar voor mij was mijn leven ook niet spannend, hoor. Het lijkt mij juist geweldig om je jeugd door te brengen met speelkameraadjes die geen twintig meter groter zijn." Hij glimlachte vrolijk. "Maar wat zijn boeken? Zijn dat die dingen waarin heel veel woorden staan die samen een verhaal maken. Soms met plaatjes." Nu keek hij verwonderd naar Rose. "Kan jij mij leren lezen?" Dat kon hij dus niet, maar het leek hem geweldig. Hij vond zoveel letters in het dagelijks leven, maar hij had geen idee wat ze betekenden. Met een zucht gaf hij te kennen dat hij hartstikke jaloers was op Rose, die een jeugd in een menselijke familie had gehad en kon lezen. Niet dat hij zijn eigen jeugd op wilde geven, want dat zou hij de walvissen echt missen, maar hij miste wel dingen die andere mensen kenden.