De groteilanden - Het Rijk van de Vissen

Voor de zuidkust van het Rijk van de Vissen liggen een aantal eilanden. Het zijn eigenlijk grote rotspartijen die uit de zee steken. De harde steensoort ondervindt niet zoveel last van de wind en de zee en de rotsen blijven dan ook scherp. Op de eilanden is zo goed als geen leven te vinden, alleen zeevogels en andere dieren die hun voedsel uit de zee halen, kunnen hier overleven.
Maar dat soort eilanden vind je op veel meer plekken. Wat deze eilanden speciaal maakt, is de hoeveelheid aan grotten. Om de één of andere reden zijn de eilanden, sommige meer dan een kilometer breed, hol. Allemaal. In de groteren vind je zelfs kleine zandstrandjes, en de kleineren kunnen gangenstelsel bevatten waarvan de helft onderwater staat. Er zijn vele ingangen, zowel boven- als onderwater. Die onderwater zijn meestal groter en zorgen ervoor dat de vissen er in en uit zwemmen. Die bovenwater zijn over het algemeen spleten, maar zorgen voor een grote hoeveelheid zonlicht, zodat je kan zien waar je bent.

Regels: -
Personen: -

Douglas bevond zich in het grootste eiland. Hij was binnen gezwommen door één van de openingen die zich onderwater bevonden. Swift zwom daarbuiten, de walvisdraak maar meer dan voetbalveld-lengte was te groot om binnen te komen. Dus zwom hij met open bek rond het eiland en at zoveel als hij wilde. Douglas zwom in de poel in dit grootste eiland. Eigenlijk besloeg de zee de volledige binnenkant van dit eiland. Alleen in het midden lag een klein eilandje van zand, nauwelijks vijf meter in doorsnee. Maar Douglas zwom onderwater. Op zijn rug zat een bol gevuld met lucht. Hij kon tien minuten lang zijn adem inhouden en als hij dan lucht nodig had, dan stuurde hij de bol over zijn hoofd, kon tien seconden ademen en daarna hield hij het weer tien minuten uit. Zo kon hij heel lang onderwater blijven. Nu zwom hij achter een grote zeebaars aan. De poel in dit eiland was op zijn diepste punt tien meter en er stond overal koraal en Douglas had daardoor moeite om de baars te pakken. De vis was niet snel, maar kende het rif hier beter en het kostte Douglas moeite om hier tussen het koraal door te manoeuvreren. Uiteindelijk had hij de vis dan toch te pakken, met zijn mond, en met het dier nog in zijn mond klom hij het eiland op, waar hij in een dikke straal zonlicht ging liggen. De vis at hij over een paar minuutjes wel.

Tussen Auri's warme veren zat Shae veilig weg van de zee. Ze wist hoe ze moest zwemmen en ze vond de zee prachtig, maar ze was midden in het rijk van de Boogschutter opgegroeid en zo was ze nooit écht bekend geraakt met de hoge golven, die niet hadden bestaan in de meertjes waarin zij had geleerd hoe ze zich door het water moest bewegen. Een grote beweging in het water deed haar uit haar gedachten opschrikken. Wat was dat? vroeg ze gealarmeerd aan de griffioen die begon rond te cirkelen boven een van de eilanden, zich klaarmakend voor een landing op een van de eilanden. Geen idee, antwoordde Auri, duidelijk ontevreden dat ze dat antwoord moest geven. Het duurde niet lang voor ze weer met beide benen op de grond stond en eens de tijd kon nemen om te zien waar ze eigenlijk beland waren dit keer. Ze werd omringd door warm zand, felblauw water en hoge, massieve rotspartijen. Nogmaals ging haar blik naar de plek waar ze eerder iets hadden zien bewegen in het water maar het leek weer rustig en met een gerust hard ging Shae zitten op het zand. Ze wist dat ze daar waarschijnlijk later spijt van zou gaan hebben - vanavond, als alles onder de zandkorrels zat die ze de komende week vast niet kwijt zou raken, maar ze kon het niet laten. Gewoon even uitrusten, een stuk brood eten en toekijken hoe Auri probeerde vissen uit de zee te grissen.

Douglas bevond zich in het eiland op het kleine zandeilandje. De schim die het meisje en haar griffioen hadden gezien, was Swift. Hij zwom rustig rond het eiland, met zijn mond open om te eten, dus even later kwam hij weer langs. Zowel Swift als Douglas hadden nog niet door dat er twee nieuwkomers waren. In het eiland ging Douglas overeind zitten en hij pakte de vis. Hij had geleerd ze rauw te eten, dus zonder hem te bakken scheurde hij met zijn tanden stukken vlees af en at het beest op. Ondertussen spreidde hij zijn geest uit. Hij vond het bewustzijn van elke vis in de poel in het eiland, elke vogel en hagedis buiten op de rotsen en de kolossale gedachten van Swift. Ook vond hij een mens en een wezen dat hij niet kende. Waarschijnlijk iets als een draak. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt. Snel peuzelde hij de vis op en daarna sprong hij in het water. De enige openingen die groot genoeg waren voor mensen, lagen onderwater, dus hij zwom naar degene die het dichtst bij het mens was. Het was ongeveer tien minuten zwemmen, dus hij hoefde geen eens een bol lucht te maken voor op zijn rug. Buiten het eiland zwom hij onderwater naar het strandje en hij kwam het water uit. "Hallo," zei hij beleefd tegen het meisje, maar eigenlijk had hij alleen oog voor het wezen. Hij bleef staan in de branding en keek naar het wezen, terwijl hij zich bedacht dat hij naakt was en dat de meeste mensen dat niet waardeerden.

Het gebeurde nog een paar keer dat het water opeens meer begon te bewegen, maar nog steeds kon noch Shae, noch Auri opmaken wat het precies was dat de golven veroorzaakte. Niet veel later trok iets anders haar aandacht - Auri, die plots neerstreek en voor haar ging staan, haar houding behoedzaam. Wat is er? Ze kreeg geen antwoord, maar zag toen wat - of beter gezegd, wie - het was dat Auri's aandacht had getrokken. Terwijl ze opstond zag ze een jongen het water uitkomen. 'Hallo,' antwoordde ze, toekijkend hoe hij het water verder uitliep tot ze zag dat hij geen kleding aanhad en ze vlug haar blik afwendde. 'Oh,' mompelde ze, met een mengeling van een geamuseerd glimlachje en een ongemakkelijke uitdrukking op haar gezicht. 'Sorry.' Auri werd niet bewogen door de aanblik van de jongeman en werd zo mogelijk nog argwanender, een paar passen naar hem toe zettend in een poging hem te intimideren.

"Waar verontschuldig je je voor?" vroeg Douglas verbaasd, ze had toch niets fout gedaan. Maar een tel later hoorde hij haar gedachten en hij bekeek zichzelf. "Oh, dat" zei hij. "Ik schaam me er niet voor, dus waarom zou je dan niet mogen kijken? Ik ga geen kleren aan doen, dan kan ik niet goed zwemmen en ik wil straks wel weer het eiland in." Hij glimlachte bemoedigend. Van hem mocht ze kijken. Hij zou het niet eens doorhebben als ze zou zwijmelen bij de aanblik. Hij dacht daar ook helemaal niet over na. "Maar ik was nieuwsgierig naar de twee gedachten die buiten op het eiland stonden," ging hij verder. Iets verder in zee kwam de gigantische schim nu ook dichterbij en Swift, de walvis van meer dan voetbalveldlengte, stak zijn kop bovenwater. "Ben je als eens in deze eilanden geweest?" voeg Douglas door. "Dat is veel mooier dan de buitenkant hier." Zoals wel vaker ratelde hij door, omdat hij het leuk vond om contact te hebben met mensen. Hij dacht er niet bij na dat het niet zo hoorde. "Ik ben trouwens Douglas," zei hij, toen hij zich bedacht dat hij zich niet voor had gesteld. Aia had hem geleerd dat, als je met iemand een echt gesprek aan knoopte, je je voor hoorde te stellen. En aangezien hij was begonnen met veel praten, hoorde hij zich nu voor te stellen.

Hij was heel open over het feit dat hij geen kleding aan had en het leek hem ook helemaal niets te schelen, en dat zorgde ervoor dat Shae ook kon knikken en door gene heen weer op kon kijken. Zijn volgende zin bracht haar een beetje in de war - nieuwsgierig naar de gedachten die op het eiland stonden? - en pas toen bedacht ze dat hij misschien ook krachten had. Het was niet meteen bij haar opgekomen omdat er geen draak, of iets dergelijks, was dat hem vergezelde. De bewegingen in het water achter de jongen trokken opnieuw haar aandacht en dit keer stak het dier zijn kop boven het water uit. 'Is dat een walvis?' vroeg ze verbaasd, terwijl het water weer stiller werd. De jongeman vertelde over hoe hij binnen de eilanden was geweest en Shae schudde zijn hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Ik wist niet eens dat je de eilanden binnen kon.' Ze zette een paar stappen dichterbij en klopte Auri geruststellend op haar hals. 'Shae,' vervolgde ze nadat hij zich had voorgesteld, 'aangenaam.'

"Oja, het is binnen echt geweldig," antwoordde Douglas geestdriftig. "Ik kan het je wel laten zien. Trouwens, als jij een draak hebt, dan heb je ook krachten, toch? Het is trouwens geen draak, wat is het wel?" Hij ging gewoon door met praten, maar hij begon het zich te beseffen. Dus hield hij wat langer zijn mond. Eigenlijk hoopte hij wel dat Shae de binnenkant van het eiland zou willen zien, want hij vond dat echt schitterend. Die immense grot met alle zonnestralen die binnenvielen. Voor hem was dat echt een geweldig gezicht. Het deed hem altijd denken aan de kudde. Als hij onder de kudde zwom, dan viel het zonlicht ook altijd in bundels tussen de walvislijven, -vinnen en -staarten door. Hij zuchtte even, hij had al heel lang niet meer met de kudde gezwommen. Zijn leven had een nieuwe wending gekregen. Niet dat hij dat jammer vond, zijn nieuwe leven beviel hem prima. Maar vaak miste hij moeder en Belaia wel en dan miste hij ze goed.

'Dat zou fantastisch zijn,' antwoordde Shae met een glimlachje toen hij voorstelde dat hij de binnenkant van de grotten wel aan haar zou willen laten zien. Ze hoopte dat zwemmen in de zee niet veel anders zou zijn dan zwemmen in de meren die ze van thuis kende. Auri gaf in ieder geval door dat zij het helemaal niet zo'n goed idee vond dat Shae alleen weg zou gaan met een wildvreemde, maar Shae sprak haar vermanend toe. Je moet niet zo wantrouwig zijn, niet iedereen heeft dat verdiend.Haar eerdere vermoeden werd bevestigd toen hij vroeg of ze ook krachten had en ze knikte instemmend. 'Inderdaad. En dit is Auri, ze is een griffioen,' legde ze uit. Het was nog wel eens verwarrend dat ze geen "officiële" draak bij zich had, maar eigenlijk vond ze het ook wel leuk dat Auri wat anders was dan de rest. Ze keek even naar het water voor haar blik weer naar Douglas ging. 'En waar is jouw draak, als ik vragen mag?'

Douglas gebaarde naar Swift, die zijn gigantische kop nog steeds bovenwater hield. "Het is die grote schim waar jullie net zo versteld van stonden," zei hij glimlachend, waarbij hij reageerde op hun gedachten van een tijdje geleden. "Maar dan zal ik je de binnenkant laten zien." Hij stak zijn hand uit, om haar het water in te begeleiden en mee naar binnen te nemen. Hij had niets kwaads in de zin, omdat dat niet in zijn ideeën opkwam. "Heb jij ook de kracht water?" vroeg hij. "Anders moet ik een bol lucht om je hoofd plaatsen. Het is best ver zwemmen en de hele tijd onderwater." Swift dook weer onder en ging verder met eten, want grote lijven hadden veel nodig. Douglas nam Shae mee naar de branding en zodra het water diep genoeg was, dook hij onder. Zelf had hij geen bol om zijn hoofd zitten, hij kon lang genoeg zijn adem inhouden. Hij keek even naar Shae, wiens hand hij niet losliet. Dan zou hij er zelf namelijk vandoor zwemmen, al bedoelde hij dat niet zo. Maar hij zwom gewoon heel snel. Dan kon hij beter de ander heel snel meetrekken.

Dus dat was het geweest, een speciaal soort draak. 'Wauw,' mompelde ze met een laatste blik op de walvis. Hij stak zijn hand naar haar uit en na een korte aarzeling nam ze die aan, waarna ze met hem meeliep naar het water. 'Nee, geen waterkrachten voor mij,' was haar antwoord, 'eerder het tegenovergestelde.' De oplossing die hij hiervoor voorstelde leek haar eigenlik best aantrekkelijk, gewoon maar kunnen ademen in een luchtbol. Veel gemakkelijker dan de hele tijd naar boven moeten komen voor adem. Ze vermoedde dat de ingang voor de grot onder water was want terwijl ze over het water was gevlogen met Auri had ze hier in ieder geval geen openingen gezien. 'Oké, wacht even,' zei ze vlug, waarna ze haar schoenen uitdeed en haar kleding uittrok tot ze in haar ondergoed stond. Natte kleren waren nergens goed voor en daarbij zouden ze het zwemmen alleen maar zwaarder maken. 'Goed, ik ben er klaar voor.'

Douglas trok Shae mee, door de tunnel en zo kwamen ze in de eiland bij het rif dat de hele poel besloeg. Hij zwom door tot het kleine zandeilandje, midden in het eiland in de middelste bundel zonlicht die hier naar binnen viel. "Hoe vind je het?" Vroeg hij nieuwsgierig. "Dit verwacht je niet aan de buitenkant, of wel." Glimlachend liet hij Shae even van de grot genieten, maar zelf liep hij weer het water in, waar hij beter kon genieten. Nu was het koraal hier ook van een onwereldse schoonheid voor de meeste landbewoners. Douglas was gewend aan koraalriffen en dit was niets speciaals, maar zoals altijd was het prachtig. Vanuit het water keek hij naar Shae. Het was voor hem niet onwennig om te kijken naar haar in ondergoed, omdat kleding voor hem ongewoon was. Nu had hij nooit een naakte vrouw gezien, maar als je niet wist dat je je ervoor zou moeten schamen, dan deed je dat niet. Dus was dit voor hem de normaalste zaak van de wereld.