Rijk van de Vissen - Het begin/eind van de brug

Tussen het Rijk van de Vissen en het Rijk van de Boogschutter is een brug gespannen, waar is anders die zwarte streep voor die de twee Rijken op Eveline's, en nu Kims, kaart verbindt sinds de start van Kyon 1? Aangezien niemand die brug eigenlijk nog gebruikt, is ze redelijk in verval geraakt. Waarschijnlijk is het volledige houten middenstuk weggeslagen, want er zijn nooit schippers die klagen over het wachten voor de brug, die te laag was voor de hoge masten. Daar waar de brug het land raakt, is hij uit steen gehouwen. Op deze oever, op het Eiland van de Vissen, is dat marmer. Ook hier is duidelijk te zien dat het een oude brug is. Ooit waren de bogen onder de brug mooi rond, zaten er geen gaten in het wegdek en waren de beelden van Vissen die aan deze kant de pijlers sierden nog volledig, maar dat is lang verleden tijd. Aan het eind van de brug zie je nog de oude weg, die zich om een oude fontein heen slaat als een rotonde en dan in drie verschillende richtingen afbuigt. De oude beschaving die het nodig vond om het Eiland van de Vissen aan het vasteland te verbinden, is lang geleden verloren gegaan en de huidige inwoners van het eiland vonden het niet nodig om de brug intact te houden. Varen gaat sneller.
Onder de brug ligt een klein stenenstrand. Voorbij de derde pijler begint de zee en bij de vierde kan je al niet meer staan.

Regels: Sloop de brug niet verder.
Personen: Onbeperkt.

Douglas zwom ergens voor de kust. Hij was alleen, Swift had hij thuis in het meer achtergelaten. Hij zwom even naar de oppervlakte om te bepalen waar hij was. Tien kilometer uit de kust. Hij kon de contouren van de brug waar hij naar op zoek was zien. Hij dook weer onderwater en begon in de goede richting te zwemmen. Hij had ook de weg kunnen vragen aan een school vissen, maar hij wilde leren zichzelf te redden. Waarom hij dan naar de brug ging, wist hij zelf ook niet. Nog geen kwartier later kroop hij bij de derde pijler vanaf het land het strand op. Ja, hij legde tien kilometer af in minder dan een kwartier, was mogelijk. Hij keek naar de tas op zijn rug, die kurkdroog was en zijn kleren bevatte. Maar Aia had hem verteld dat hier geen dorp in de buurt was, dus besloot hij ze nog niet aan te trekken. Misschien als er mensen kwamen, maar waarschijnlijk zelfs dan niet eens. Het gevoel van die vodden rond zijn lijf maakte hem nerveus. Hij legde de tas bij de pijler en keek omhoog. Het was zeker een mooie brug. Hij had er nog nooit één gezien, want hij was nog nooit rivieren opgezwommen en de kudde was nooit dicht genoeg langs een kust gezwommen om een brug te kunnen aanschouwen. Hij liep verder het strand op, een beetje wankel, zoals altijd als hij net had gezwommen. Dat gevoel wende hij veel te gemakkelijk aan.

Lynaea zat onder de brug. Ze was zo ver mogelijk naar achteren gegaan, zodat ze niet werd opgemerkt door mensen die langs zouden lopen, wat er niet veel zouden worden. In haar schetsboekje zat ze haar uitzicht te schetsen. De onderkant van de brug met het water eronder, waarin de brug op een rare manier weerspiegelde. Ze was bijna altijd met Annorah hier, maar Annorah wilde zwemmen en Lynaea had daar op een of andere manier geen behoefte aan. Annorah was erg ver gegaan, maar Lynaea liet haar altijd haar eigen ding doen. Ze was niet Annorah's baasje en Annorah was niet haar baasje. Wel kon ze heel goed advies geven, zoals zij het noemde. Eigenlijk wilde ze advies geven die Lynaea dan ook moest opvolgen, wat ze soms wel en soms niet deed. Het was een aardig grijze dag, niet koud, maar geen blauwe lucht. Er zat gelukkig geen regen aan te komen, want er was verder dan de brug niet ergens om te schuilen. Uit haar leren tas haalde ze een vest, aangezien ze het nogal koud kreeg. Ze had een witte jurk aan met roze kant eroverheen. Het was niet dat fel roze, maar juist heel zacht. Ze deed het vest met enige moeite aan, aangezien ze op een plek zat waar ze zich niet zo heel makkelijk kon bewegen.

Als vismatties moeten ze wel goede vrienden worden, vind je niet?

Bij de volgende pijler zag Douglas een meisje zitten. Even aarzelde hij, zou hij nu zijn kleren aan moeten trekken? Maar uiteindelijk liep hij gewoon door, hij zou zich wel weer aan de menselijke waarden houden als hij in een drukker gebied aan kwam. Het interesseerde hem niet als hij naakt rondliep, zo had hij vijftien jaar van zijn leven doorgebracht. Maar dan zwemmend. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat ze in een soort boekje keek, maar ze was duidelijk niet aan het lezen. Hij wist niet wat ze dan wel aan het doen was en nieuwsgierig liep hij dichterbij. "Hallo," groette hij beleefd, want dat had Aia hem geleerd. "Wat ben je aan het doen?" Daarna bleef hij op gepaste afstand staan wachten, ook zoals Aia hem had geleerd, tot ze hem dichterbij wenkte of zei dat hij weg moest gaan. Dan zou hij doorlopen tot het begin van de brug en die dan op lopen, om helemaal naar het eind te gaan.

Of course!!!! We worden besties haha nee maar goede vrienden is zeker leuk, want Lynaea heeft niet zoveel vrienden...

Lynaea zat zo verdiept in het tekenen dat ze de jongen bijna niet gehoord had. Ze keek op en opeens stond daar een naakte jongen voor haar. "Ow," zei ze met een fronsende blik en ze keek meteen de andere kant op. "Ik ga pas met je praten als je op z'n minst een broek aan doet," zei ze. Ze wist niks over deze jongen dus mocht ze van zichzelf nog geen oordeel geven. Als hij dan toch een broek aan deed, ging ze zeker vragen waarom hij überhaupt naakt over het strand liep. Dat was volgens haar normen en waarden namelijk niet een dagelijkse gewoonte en ook niet netjes, of hoe je het wil zeggen. Ze had niet eens de tijd gekregen om naar zijn gezicht te kijken, aangezien ze zat en het eerste wat haar opviel was dat hij geen kleren aan had.

"Goed, maar dat kan wel even duren," zei hij verontschuldigend, waarbij hij in kleermakerszit ging zitten. Hij zette van zijn beide handen de wijs- en middelvinger tegen zijn slapen en concentreerde zich op zijn tas, die nog aan de andere kant van de pijler lag. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam hij aangesleept door het zand. Zodra hij binnen handbereik was, pakte Douglas hem op en bekeek de kleren die erin zaten. Hij vond zijn favoriete kledingstuk, een soort tuinbroek van blauwe spijkerstof. Hij trok hem aan en keek. Het was maar één kledingstuk en eigenlijk was het te klein, maar dat kwam vooral doordat Douglas teveel beenspieren had. De korte broekspijpen kwamen bijna tot zijn knieën en de voorkant werd door de bretels omhoog getrokken door zijn borst. Op zijn rug kwamen de bretels samen tot één en die liep dan weer naar beneden. Het was simpel en blauw, en daar hield Douglas van. "Maar wat doe je nu?" vroeg hij, terwijl hij de tas terzijde legde en opnieuw zijn nieuwsgierigheid aan liet wakkeren. Hij leerde graag nieuwe dingen over mensen.