Watervaloase - Rijk van de Boogschutter

In het rijk van de Boogschutter is een bepaalde plek waar een waterval loopt. Hij is redelijk hoog, minstens zeven meter en eindigt in een groot meer. Eromheen is een prachtig bos, vrij afgelegen van de bewonende wereld. Hier komen vaak reizigers om zich te wassen, met hun draken uit te rusten en te genieten van het geluid van de waterval of gaan zelfs zwemmen. Als je sterk genoeg bent om in de stroming te kunnen zwemmen. Het is net een prachtige oase. Verder is het er prachtig, de hele dag lang. Zelfs ’s avonds weerkaatsen de sterren prachtig op het water uit. De temperatuur is constant rond een graad 20 á 25.

Het was begin van de avond, niet helemaal donker, maar genoeg licht om bijvoorbeeld te lezen. In zwemkleding stond ze bovenaan de waterval. Ze gokte dat hij ongeveer acht meter hoog was. Annorah vloog tegenover haar en ze zag dat ze hier van het genieten was. Lynaea had haar belooft dat ze van de eerst volgende niet dodelijke watervallen zou springen. Ze had vaak geoefend met het in water springen van hogere afstanden. Ze liet het water in een punt iets omhoog komen en sprong dan naar beneden en het water zou haar als het ware opvangen. Tijdens het vallen moest ze dan haar krachten gebruiken en daarom moest ze ook veel oefenen. Ze zag Annorah in een boom neerkomen om het tafereel aan te kijken. Aangezien ze redelijk klein was, kon ze gemakkelijk in een boom zitten. Lynaea moest nog even realiseren dat ze dit echt ging doen.

Wan, de lange, Chinese draak, landde naast het meer. Carolos was eerder afgesprongen en landde zacht naast de top van de waterval. Daar begon hij al zijn witte kleren uit te gooien, behalve natuurlijk de sjaal, en zo dook hij voorover het water in, zeven meter lager. Door zijn luchtmagie, kwam hij rustig terecht en deed het geen pijn toen hij het water raakte. Zijn sjaal wapperde als twee lange staarten achter hem aan, ook in het water. Hij was sterk genoeg om in de stroming te zwemmen. Wan vloog weer naar boven en haalde de witte kleren op, die hij beneden naast het meer neerlegde. Daarna ging hij ernaast liggen en keek naar zijn mens, die vrolijk rond spartelde in het meer onder de waterval. Carolos ontdekte dat onder de waterval een grote steen lag en hij klom erop, zodat hij slechts tot zijn enkels in het water stond en hij liet van boven het water op zich storten. Het water kwam hard naar beneden, dus het kostte hem moeite om te blijven staan. Zo trainde hij meteen zijn been en rugspieren en hij genoot van het gevoel van neerstortend water, want douches kenden ze in de middeleeuwen natuurlijk niet.

Bella vloog tevreden voor haar baasje uit, het was weer eens zo dat zij had mogen kiezen waar ze heen zouden gaan en Bella wilde Rose gewoon graag de mooie dingen van Kyon laten zien, het meisje dacht altijd zo negatief en leefde zo in haar eigen wereld. Rose volgde Bella dan ook verwonderd over hoe mooi het allemaal was en hoe erg het soms leek op haar boeken. Tevreden liep ze door en volgde ze haar draak. Een vreemd en onbekend geluid werd langzaam steeds harder. Ze fronste even terwijl ze Bella volgde die wat sneller vloog. Tussen de bomen door en hier en daar wat planten ontwijkend liep Rose mee. Tot ze uit kwamen bij een meer, boven het meer rees een enorme rots uit waar het water over viel. Rose'mond viel open en stralend keek ze er naar. Het was prachtig. Ze stond nog tussen de bomen en schrok toen er ineens iets van de rots af viel. Met grote ogen zag ze dat het een jongen was, zeker toen hij later op een steen stond. Dat hij niet gewond was.. Verbaasd keek ze naar hem en kwam langzaam tussen de bomen vandaan.

Wan lag vanuit Roses oogpunt aan de andere kant van het meer en hij zag haar ogen door het struikgewas kijken. Langzaam richtte hij zich op en gromde lang en diep, om Carolos te laten weten dat hij bekeken werd. Die hoorde dat gegrom zelfs boven de waterval uit, omdat hij erop getraind was om al zijn zintuigen open te hebben staan voor zijn draak. Dus, hij gooide zichzelf een beetje op en met zijn luchtmagie bleef hij op het water staan. Zo liep hij naar de kant en wijdbeens ging hij staan voor de struiken waar het meisje in zat, zodat ze hem goed kon bekijken. Alles, aangezien de sjaal, die dramatisch wapperde in de wind als altijd, het enige kledingstuk was dat hij aanhad. "Weet je, iemand ongevraagd bekijken is niet hoe het hoort," zei uit, een beetje uit de hoogte, maar aardig. Hij was altijd aardig, maar zij was sowieso een Twaalvers en in de optiek van de Schepper waren die minderwaardig, zolang ze niet het juiste geloof volgden.

Ze moest bekennen dat ze erg schrok toen ze man tegen haar sprak. Ze kwam voorzichtig uit de struiken en hield Bella bij zich die opbeurend met haar staart langs haar rug ging. "Ik.. Ik wilde je niet bekijken. Ik was gewoon benieuwd dat er nog iemand was.' Schoot ze gauw in de verdediging. Rose beet zacht op haar lip en bleef op een afstandje staan. Ze bekeek de jongen en haar blik gleed langzaam naar zijn draak die er ook lag. Bella bewoog iets meer op haar schouder en ze slikte even. "Maar ik mag hier wel gewoon zijn.." Voegde ze er snel aan toe terwijl ze langzaam plaatsnam op de grond. Ze deed haar tas af en haalde daar haar waterzak uit waar ze wat van dronk. Stil keek ze even naar haar spullen. Ze schaamde zich omdat het leek alsof ze gewoon rond sloop om mensen te begluren.

"Nee, dat klopt," beaamde Carolos. "Jij mag hier gewoon zijn." Hij glimlachte vaag en stak zijn arm abrupt uit. Met die beweging vloog zijn sjaal van zijn hals en keerde terug rond zijn heupen, zodat het meisje er niet meer hoefde te kijken en zich meer op zijn gemak zou voelen. Nog steeds wapperden de twee uiteinden van de sjaal in de wind, alleen nu lager. "Je keek alleen, zonder te laten weten dat je er was en degene die je bekeek was naakt," legde Carolos glimlachend uit. "Het kan nogal verkeerd opgevat worden. Andere mensen, die anders denken, hadden misschien dit met je gedaan." Bij wijze van demonstratie sprong hij de lucht in en draaide snel om zijn as, in een schroef, zodat de uiteinden van zijn sjaal rondtolden. Zo sprong hij langs een boom en daarna landde hij weer. De boom stond nog stil, maar na een paar seconden schoof de bovenkant van de onderkant af. De sjaal was door het hout heen gesneden alsof het boter was. Hij draaide zich om en keek naar het meisje. "Maar zo ben ik niet. Bovendien, misschien wilde de Schepper zelf wel dat je mij tegen zou komen en de wil van de Schepper mag ik niet in de weg staan."

Rose slikte, ze vond het fijn dat hij zijn sjaal lager deed maar echt prettig voelde ze zich niet bij hem. Ze bleef dicht bij Bella en slikte. "Ik wist toch niet dat er iemand zou staan die geen kleren aan had? Alsof ik al uren stond te gluren? Ik was net aan komen lopen!" Legde ze uit waarna ze naar de boom keek. Het kwam met een doffe klap neer op de rond. Rose schoof nog iets naar achteren. "Blijf uit mijn buurt." Mompelde ze, ze voerde Bella fruit terwijl ze naar de jongen keek. Hij gaf haar een onprettig gevoel en toen hij ineens over een Schepper begon schudde ze haar hoofd. Hij was er een van de andere kant, daar had die lichtbol dus over gesproken. Deze mensen moesten dus gestopt worden. Nou Rose zou zich niet laten overhalen door hem, bovendien vond ze hem maar apart. Hij maakte dingen kapot zonder reden, en deed alsof ze vreselijke dingen had gedaan. Ze keek weg van hem, het was dat Bella zei dat ze moest blijven en de jongen een kans moest geven, anders was Rose allang opgestaan en was ze weggelopen van hem.

Normaal gesproken straalde de houding van Carolos altijd alleen maar goeds uit en werd hij blindelings vertrouwd door alles en iedereen. Eigenlijk wilde hij dit meisje ook op haar gemak stellen, maar dat zou niet het juiste zijn om te doen. Hij had namelijk haar reactie gezien bij de naam van de Schepper en wist meteen dat ze gewaarschuwd was voor iedereen uit het Dertiende Rijk. Dan kon hij haar niet het vertrouwen geven dat hij normaal gesproken wel gaf, want de achterliggende gedachte was dat hij haar over zou halen en anders uit de weg zou ruimen. Als ze hem zou vertrouwen, was dat vertrouwen onterecht en dat mocht hij niet laten gebeuren. "Goed, ik zal je niet meer lastigvallen," zei hij en hij boog hoffelijk. Daarna draaide hij zich om en dook opnieuw het meer in. Hij zwom stukken onder en boven water, maar deze keer liet hij zijn sjaal rond zijn lendenen zitten. Hij eek even naar Wan. Wat moest hij nu? Moest hij het meisje over gaan halen? Moest hij haar uit de weg ruimen? Hij kon het niet doen, hij had gezegd haar met rust te laten, dus daar moest hij zich aan houden. Dat waren de regels van het goede, van de Witte Krijger.