Rijk van de Vissen - Quaris

Steden bezoeken was iets dat Douglas nog nooit had gedaan. Hij kende wel een aantal dorpjes, maar voor een stad had hij nooit de behoefte gevoeld. Toch, toen Aia hem vertelde dat de hoofdstad van het Eiland van de Vissen aan een rivier vlakbij zee lag, werd zijn nieuwsgierigheid aangewakkerd en besloot hij de stad te bezoeken. Hij was net de rivier opgezwommen vanuit de zee. Niet veel later kwam hij aan bij de kades van Quaris. Om de mensen niet af te schrikken, zocht hij een plek waar niemand hem kon zien om aan land te komen, vlak naast een houten steiger. Hij stuurde al het water van zijn lichaam en haalde de altijd-droge-tas van zijn rug. Daarin zaten zijn kleren, want kleren had hij onderwater niet aan. Die zaten daar in de weg. Hij had een korte blauwe broek bij zich en een groene blouse met korte mouwen. Het was erg warm, dus hij besloot om de blouse niet dicht te knopen. Voor hem gold, hoe minder kleren, hoe aangenamer, puur en alleen omdat hij dat gewend was. Ook was hij zoals altijd blootsvoets. Hij zwaaide zijn tas weer op zijn rug en beklom de kade. Het was niet heel druk, maar er waren wel straten waar veel mensen in en uit liepen. In het dorp was ook zo'n winkelstraat, alleen dan kleiner. Douglas koos deze route om de stad te gaan verkennen. Hij hield goed in de gaten waar hij zich bevond, want hij wilde niet te laat vertrekken. Het was zeker nog drie uur zwemmen, terug naar huis.

Warm... Godverdomme, het was warm. Waarom hij altijd zulke zware kleding droeg, was hem een mysterie. Hij was dan misschien te paranoïde om zonder wapens rond te lopen, maar waarom koos hij in hemelsnaam voor een leren jas, shirts met lange mouwen, hoge leren laarzen en wapenholsters overal? Dit is verschrikkelijk... dacht hij pissig terwijl hij over de straten van de stad liep, proberend om zoveel mogelijk onder de schaduwen van de kraampjes te blijven. Helaas moest hij wel verder en was er niet overal schaduw te vinden. Zijn draak Valarak was er misschien niet, maar hij hoorde hem wel lachen. 'Kop dicht, achterlijke hagedis!' riep hij plots uit, maar hij merkte niet dat er op dat moment een klein meisje voor hem stond. Ze keek hem geschrokken met grote ogen aan en hij zag tranen in haar ogen opwellen. Xavier keek haar nijdig aan en deed geen moeite om haar te troosten. Hij moedigde haar juist aan. 'Go cry a river, child.' zei hij minachtend en liep langs haar heen, ontweek de blikken die hij van anderen kreeg.

Douglas hoorde een jongen schreeuwen en toen een meisje huilen. Hij zag wat er gebeurde en liep eropaf. Onderweg schepte hij een handje water uit een fontein. Toen hij bij het meisje kwam, was de jongen al weg. Hij knielde voor haar neer. "Hou je hand eens op," zei hij bemoedigend en zodra ze het deed, legde hij het water erin in de vorm van een hartje. Hij had van Aia geleerd dat aardig zijn vaak de beste weg was om iets te bereiken. Het meisje keek hem aan en ze was gestopt met huilen. "Naar sommige mensen moet je niet luisteren, kleine," zei hij met een lieve glimlach. Daarna kwam hij weer overeind en hij aaide over haar hoofd. In zijn dorp had hij vaak gezien hoe moeders hun kinderen troostten en dat kom hij redelijk imiteren. De jongen was inmiddels in de menigte verdwenen en Douglas ging snel achter hem aan. Zijn blouse wapperde achter hem aan, terwijl hij tussen de mensen door zigzagde. Hij wilde weten waarom die jongen zo had gedaan tegen een onschuldig kind. Dat was voor hem een leersituatie, hoe het ook uit zou pakken. Op een klein pleintje bij een fontein haalde hij hem aan. "Sorry dat ik het vraag," begon hij beleefd. "Maar ik vroeg mij af waarom jij zo tegen dat meisje schreeuwde. Is dat een soort manier van gedag zeggen?" Hij was oprecht nieuwsgierig en in zijn stem klonk ook niet iets dat erop leek alsof hij de jongen beschuldigde van vervelend gedrag, want dat kende hij niet.