Het Rijk van de Stier - Palio - De Hoofdweg

De Hoofdweg is de lange weg die Palio, de hoofdstad van het Rijk van de Stier, van noord naar zuid volledig doorkruist. Het is een brede weg en het is een drukke weg. Zo druk dat, ongewoon voor deze eeuwen, er een afscheiding met bomen is gemaakt tussen de paar meters voor de winkels, waar de mensen lopen, en het midden, waar de karren langsrijden. Het is hier altijd druk met verkeer, maar ook met rijken die in de winkels iets willen kopen. Het zijn alleen maar dure winkels, met dure kleren, wapens en noem maar op, alles wat je in de middeleeuwen, want in zo'n tijd bevindt Kyon zich, kunt vinden.

Personen: -
Regels: Niet stelen.

Niet lang geleden had Carolos een wit paard gekregen. Hij had een eenzame paardenboer verteld van de Schepper en hem het geloof aangepraat. De man geloofde er zo heilig in, dat hij uit dankbaarheid een paard aanbood. De goden en de Schepper hadden daarna gevonden dat hij het paard aan moest nemen. De merrie was nu drie dagen bij hem en hij kon al geen leven meer zonder haar voorstellen. Hij trok rustig door de landen en ook Wan genoot, aangezien hij niets hoefde te dragen. Maar de draak groeide snel en al gauw zou hij groot genoeg zijn om de merrie ook mee te dragen en dan zou het reizen weer sneller gaan. Carolos had het paard Djahisa genoemd, wat iets als Witte Sok betekende. Het was wel een interessante verschijning, het witte paard met de volledig witte jongen op haar rug. Hij droeg witte schoenen en een witte broek met daarboven een wit hes zonder mouwen dat aan de voorkant open was. En natuurlijk golfde de drie meter lange witte sjaal achter heem aan. Ondanks de stoffigheid van de weg en de droogte, was de jongen helemaal schoon en zelfs de merrie vertoonde geen vuiltje op haar witte vacht. Om de arm van de jongen zat een lange drakentattoo gekruld, waarvan de kop op zijn schouder lag.
Hij reed dicht langs de rij bomen en keek zo naar de mensen en de winkeltjes. Hij zat enigszins hooghartig boven op zijn paard, maar dat sierde hem. Door al het wit, maar ook door iets anders in zijn uitstraling, was er niemand die hem kon wantrouwen.

Leena keek haar ogen uit. Alles was zo mooi hier, zo anders dan haar wel bekende wereldje thuis. Haar ouders hadden geen idee dat ze weg was. Zouden ze er al achter zijn gekomen dat ze al een kleine week niet thuis was geweest? "Pas je wel goed op jezelf?" De bezorgde stem van haar draak Pandora scheurde haar abrupt weer terug naar het hier en nu, maar de stem was verzachtend. Ze besloot het los tel aten, het maakte niet uit wat ze thuis zouden vinden, ze zou namelijk nooit helemaal alleen zijn zolang Pandora bij haar was. Haar draak was soms de enige die van haar leek te houden. "Ik pas op, dat doe ik altijd!" Op het moment dat ze de woorden enthousiast uitriep merkte ze dat ze tegen iets was aangelopen. "Oh..." mompelde ze verrast en ze probeerde erachter te komen wat het eigenlijk was. Iets in het wit, dat wist ze in ieder geval zeker. Alleen scheen de zon erg fel en dit zorgde ervoor dat het iets langer duurde voor dat Leena met zekerheid kon zeggen wat het was, of eerder... wie het was. "Ooh, hallo!" Riep ze opnieuw met dezelfde enthousiaste stem uit. Ze was nieuwsgierig naar de jongeman op het witte paard.

Door de rust die Carolos altijd uitstraalde, was Djahisa ook de rust zelve. Ze schrok daarom niet toen er een meisje tegen haar op botste. Carolos liet het paard draaien en keek neer op het meisje. Hij trok zijn wenkbrauw op. "Jij botst tegen iemand op en dan is het enige wat je zegt, hallo?" vroeg hij hooghartig. "Volgens mij is dat niet helemaal hoe het werkt." Hij zag er imposant uit, helemaal in het wit, met de drakentattoo om zijn rechterarm en de sjaal die dramatisch wapperde in de wind. "Als ik het goed heb behoor je je excuses aan te bieden en om vergeving te vragen voor je onoplettendheid." Hij legde het allemaal rustig uit, maar in zijn stem was duidelijk te horen dat hij vond dat het meisje beter na moest denken. Ze was een Twaalver en voor zover hij wist, nog niet gelovig in het juiste geloof, dus voor hem was ze minderwaardig. Djahisa stond stil aan de rand van de weg, zodat ze het verkeer niet hinderden. In tegenstelling tot het meisje, wist Carolos wel hoe het hoorde.

"Ja... het enige wat ik zeg is hallo!" Leena was dit soort reacties gewend en sprak haarzelf vaak toe om er niet te ver op in te gaan. Ze vond het vervelend wanneer mensen haar de les gingen lezen. Ook hield ze niet van discussies, al hield ze er ook niet van om haar fouten toe te geven en dus was het beter om het te vergeten en om verder te gaan alsof er niets was gebeurd. "Dus..." zei ze met een zoekende toon "nu hoor jij mij te begroeten en jezelf aan mij voor te stellen hahaha!" Leena was soms net een kind en nu leek ze op een kind die zojuist een zak snoep had gevonden. Voor haar was de vreemdeling in het wit gelijk aan een zak snoep en dat maakte haar vrolijk en enthousiast.

Carolos' wenkbrauw ging iets omhoog en zo keek hij verbaasd op het meisje neer. "Waarom zou ik mezelf voorstellen?" vroeg hij. "Je bent enkel tegen me aangebotst en ik was van plan gewoon verder te rijden, nadat je je excuses hebt aangeboden. Daarna kom ik je waarschijnlijk nooit meer tegen, dus heeft het geen zin om jouw of mijn naam te kennen." Hij steeg ook niet af, maar keek vanuit de hoogte neer op het meisje. Zijn sjaal wapperde zachtjes in de wind en hij schitterde in de zon, omdat zijn witte kleren nooit vlekjes vertoonden. Ook Djahisa bleef schoon van elk vuil dat hier boven de weg opwaaide. Carolos liet zijn ogen langs de winkels gaan en zag verderop een voedselkraam. Daar zou hij vruchten inslaan, zodra dit meisje daar excuses aan had geboden. Normen en waarden stonden bij hem hoog in het vaandel. Niet moest hij ze zelf volledig nastreven, ook vond hij dat anderen zich eraan moesten houden.

"Mijn naam is Leanora..." Ze keek de jongeman nog steeds onderzoekend aan. "En goed goed, oke oke... Als jij zoonodig een excuses wilt, bij deze heb je 'm. Het spijt me ontzettend dat ik tegen je aan liep." Ze zuchtte. Hij was zo ontzettend serieus, zo anders vergeleken haar zelf. Maar ze gaf iedereen een kans en ze hield ervan om nieuwe mensen te leren kennen. "Als ik je naam niet mag weten..." zei ze "mag ik dan weten wat je hier doet?" Opnieuw verscheen een grote glimlach op Leena's mond. "Ik ben zelf weggelopen haha, niet dat ze me missen... Ik ben gek op nieuwe avonturen!" "Leena" Hoorde ze haar draak toen plotseling zeggen "ik weet niet of het een goed idee is om contact te leggen met iemand zoals hem." Pandora klonk ongerust, maar Leena zag niet in vanwaar. De vreemdeling in het wit kon toch niet zo gevaarlijk zijn. Nee, Leena wilde gewoon kennismaken... Dat was alles. "Maak je geen zorgen" fluisterde ze zachtjes.

Had het vertrouwen en het goeds dat hij altijd uitstraalde zo'n effect op mensen? Carolos had nog nooit meegemaakt dat iemand zoveel tegen hem zei, zonder dat hij er om hoefde te vragen. Meteen stopte hij ook met eruitzien alsof hij te vertrouwen was, want hij was voor dit meisje niet te vertrouwen. Hij zou haar of moeten bekeren tot een ander geloof, of moeten vermoorden omdat ze in de weg stond van dat geloof. Vanaf de rug van zijn paard keek hij op haar neer. Hij knikte een hoffelijk bedankje toen ze haar excuses aan had geboden, want zo hoorde het nu eenmaal. "Ik kom inkopen doen," zei hij simpel. Meer hoefde ze niet van hem te weten. Hij stuurde de merrie richting de fruitkraam die hij had zien staan en ging stapvoets die kant op. Daar steeg hij af, met veel gefladder van zijn sjaal en begon wat fruit uit te zoeken. Hij betaalde netjes en stopte het fruit in zijn witte schoudertas. Hij had ook nog een witte rugzak, maar die zat op het moment in de tas. Die kwam van pas als hij door de wildernis trok. En zadeltassen had hij niet, want hij reed zonder zadel. Hij keek even om naar Leena en vroeg zich af wat die zou doen.