Een loofbos - openingstopic

Een loofbos, zoals er zoveel zijn in de wereld, dat is waar een oplichtend kleurenbolletje zoveel mogelijk mensen met magie naar toe heeft proberen te lokken. Het bolletje heeft geen persoonlijkheid, weet niet waar het vandaag komt en heeft enkel als doel de mensen met magie te informeren over dreigend gevaar. Het bolletje licht is duidelijk geschapen door magie, of het is magie, wat het ook is, dat maakt niet uit. In enkele zinnen heeft hij de bijeengekomen mensen geïnformeerd van het gevaar dat eraan komt:

“Een groot gevaar voor de wereld zoals jullie die kennen ligt op de loer, een gevaar dat zich onder jullie volk bevindt, zonder dat iemand van jullie het door kan heeft. Het gevaar zal behoedzaam zijn, maar zal niet schromen om jullie, degene met magie, om het leven te brengen.”

Nu de bol zijn boodschap heeft overgedragen is het geen lang leven meer geschonken, voor zover de materie levend te noemen was. Het kan nog enkele vragen van de toegestroomde magiërs beantwoorden voor het oplost in het niets.

Geschokt keek Arwen naar de bol. Toen deze voor haar was verschenen had ze getwijfeld of ze hem zou volgen of niet. Ze wist niet of ze blij moest zijn met haar keuze of niet. De boodschap van de bol betekende dat er gevaar was. Dat betekende avontuur, iets waar ze met haar hart en ziel van hield, maar het betekende ook dat haar dierbaren in gevaar zouden zijn. Niet goed wetend wat ze met deze situatie moest doen keek ze naar de andere magiërs. Velen van hen kende ze niet, anderen herkende ze vaag van gezicht. Het viel haar op dat ze allemaal zo veel van elkaar verschilden. Lang haar, kort haar, jongens, meisjes, mooi gekleed of in vodden zoals zijzelf. Het intrigeerde haar dat iedereen zo hun eigen persoon was. Ze hield van die eigenheid in dingen.

De bol hangt er nog Emms, het kan nog wat vragen beantwoorden voor het vervaagt
-
Xyla voelde zich niet op haar gemak tussen de vreemde mensen om haar heen. In haar korte leventje had ze nog geen andere draken gezien naast haar eigen metgezel en hier stonden een aantal andere personen met draken, wat ook nog eens betekende dat deze personen over magie bezaten. Nog iets wat ze nooit eerder had meegemaakt; een ontmoeting met andere mensen met magie. Normaal gesproken zou ze geïntrigeerd zijn door dit soort personen, maar in deze situatie eiste het vreemde object dat in het midden zweefde toch het meeste van haar aandacht op. De onheilspellende boodschap die de bol overbracht zorgde ervoor dat de haartjes op haar arm overeind kwamen te staan. Het nieuws van  "een gevaar" bleef hangen in de lucht, alsof er elk moment een onweersklap de situatie zou doen escaleren.
Xyla was niet iemand die als eerste het woord zou nemen, zij was meestal degene op de achtergrond, maar dit was geen gewone situatie, dit was een situatie waar Xyla haar vinger niet op kon leggen. "Hoe weet ik dat dit geen grap is?" was het enige wat ze zei, terwijl ze een poging deed de lichtbol aan te kijken. Xyla sprak in ik-vorm, ze voelde zich niet verbonden met de mensen om haar heen en was dus ook niet van plan om in de wij-vorm te spreken.

Het was niet vreemd dat Xavier absoluut niet onder de indruk was van wat de... bol vertelde. Dat was het enige vreemde, ergens. Hij bleef kijken naar de bol, maar kon niet uitvogelen uit welke magie dat was gemaakt of waar het vandaan kwam, of het een god of een engel was, of iets anders spiritueels... Niet dat Xavier daar echt om gaf, het interesseerde hem maar weinig. Hij had aandachtig naar de woorden geluisterd, die hem ingefluisterd werden met een zachte en zoete stem. Het galmde na in zijn hoofd, een echo die verging tot niets... en ook niets betekende.
Zijn bosgroene ogen keerden zich naar een aandachtspunt in de menigte: een blondine die haar gedachten uitsprak en aan de bol vroeg of dit een grap was of niet. Ze leek het niet te kunnen geloven, iets wat Xavier wel begreep sinds je niet elke dag gewaarschuwd werd door een rare lichtbol. Xavier grinnikte zacht en keerde zijn rug naar de bol toe. 'Grap of niet, de wereld is toch al verdoemd.' sprak hij uit en liep een eindje weg, tussen de magiërs door. Hij hield zijn loopje op een langzaam tempo, eens kijken wie het durfde om te bijten.

Een meisje met lang blond begon te praten. Of dit een grap was. Dat was eerlijk gezegd nog niet eens bij Arwen opgekomen. Ze had de bol eigenlijk direct geloofd. Hij had een prettige energie om zich heen hangen die haar een gevoel van veiligheid gaf. Een jongen met wit piekend haar reageerde op het meisje waarna hij weg liep. De wereld was toch al verdoemd. Was dat zo? Voor Arwen er goed over na had kunnen denken begon de jongen zich al een weg door de magiërs te banen. Dat kon toch niet de bedoeling zijn van deze bijeenkomst? Wij, de mensen met magie, moesten samen werken. Tegen het gevaar. "Zo verdoemd is de wereld anders niet in het rijk van de Steenbok." De woorden waren eruit voor Arwen er erg in had. Een mengeling van angst en nieuwsgierigheid ging door haar heen terwijl ze naar de jongen keek.

Lynaea keek rond en merkte op dat ze een van de kleine was. Haar groei was al gestopt en ze was blijven hangen bij 1 meter 56. Ze zal niet veel opvallen en dus liep ze de cirkel uit naar haar draak Annorah, die zo'n twintig meter achter haar op de grond zat te rusten. Het was een lange tocht
geweest voor haar en ze had de rust nodig. Lynaea kwam naast haar zitten op de grond en zuchtte zachtjes. Dit waren veel mensen bij elkaar en iedereen zag er zo heldhaftig uit. Zij had een schattig jurkje aan met een print van veertjes en een kroon van roosjes en madeliefjes op haar hoofd. Ze streelde de nek van Anna, de bijnaam van Annorah, die nu een groene kleur had. Meestal paste ze haar huid aan aan de omgeving, dus bij sneeuw was ze wit, bij bossen was ze groen of bruin en bij zee was ze meestal blauw, zwart of wit. Net zo als Lynaea vond ze het heerlijk om in water te zwemmen en dat was nu ook het liefste wat Lynaea wilde doen. Helaas was er geen water dichtbij, dat kon ze aanvoelen.

Het was toch een aanzicht, al die magiërs bijeen. Zo vol van toewijding en strijdlust, vastbesloten om voor het land waar ze van hielden te vechten. Dat stukje betekenisloos stuk land waar ze zogenaamde ''herinneringen'' hadden liggen, nutteloze dingen. Van hem mocht Zenan de Wijze zijn slag slaan, zijn eigen Rijk was ook niet meer dan een stukje land met grenzen erom heen voor hem. Hij hield weliswaar vast aan een stukje cultuur van zijn land door zijn bindi te dragen, maar voor de rest maakte het hem niet uit of alles platgebrand zou worden.
Woorden dwongen zich door zijn oren. Het waren de woorden van een meisje met een uitstraling van angst, alsof ze op een podium met duizend mensen om haar heen stond. Ergens was het waar, sommige mensen keerden zich inderdaad naar hen toe. Maar Xavier werd er niet nerveus van, waarom zou hij? Xavier keek het meisje aan met een kille uitdrukking, niets van warmte of angst in zijn blik dat metaal kon doen breken als het mogelijk was geweest. 'Open je ogen toch. De wereld is niets meer dan een tijdbom dat doortikt en op een dag zal ontploffen, hetzij door de mens, hetzij door andere factoren. Het rijk van de Steenbok is geen uitzondering daarop. Het is slechts een mum van tijd voordat de hebzucht, de arrogantie en de corruptie van de mens de wereld zal opslokken. Zenan de Wijze vervroegt de ondergang slechts... Net goed, als je het mij vraagt.'

(Ruuz, de 12de rijkers weten nog niet van het bestaan van Zenan de Wijze af, wat hen betreft is het gewoon een dorre woestijn die tot in de eeuweigheid doorgaat ^^ )

De blik van de jongen liet Arwens bloed bevriezen. Zo kill en koud. Ze vroeg zich af wat er met deze jongen was gebeurd dat hij zo was geworden. Ze wilde niet geloven dat hij altijd al zo was geweest. De manier waarop hij over de wereld praatte was alsof hij alle hoop was verloren. " Ja, laten we lekker negativiteit lopen rondstrooien. Daar wordt het echt beter van," ze beet hem de woorden toe, "weet je waardoor deze wereld naar de knoppen gaat? Door mensen mensen als jij die alleen het slechte in dingen kunnen zien. Geniet eens van wat de wereld je geeft. Er is nog zoveel moois op deze wereld." De negativiteit klonk voor Arwen als opgeven. Hij gaf de wereld op. De strijd voor geluk. Als er iets was wat er niet in ging bij Arwen was het opgeven. Er kon nog zoveel met de jongen gebeurd zijn, misschien was hij alles wel kwijt geraakt, maar je gaf gewoon niet op.

Damien had naar de bol gestaard. De woorden leken in hem te weergalmen en hij wist in eerste instantie niet hoe hij moest regeren. Hij trilde, zijn handen beefde en hij trok zijn vingers samen tot een vuist. Er was niets om bang voor te zijn, het ergste wat er kon gebeuren is dat hij dood zou gaan, en zo erg was dat niet. Zijn ogen gleden kort langs de mensen om hem heen, ze leken allemaal contact met elkaar te zoeken en verschillende dingen te zeggen tegen elkaar. Hij hield zich afzijdig, zoals gewoonlijk, daar was het veilig. Hij rechtte zijn rug toen een meisje begon over de mooiheid van de wereld. Hij wendde zich tot haar met alleen zijn blik. ''Noem eens een voorbeeld.'' Zei hij kort. ''Noem een voorbeeld van één van de mooie dingen die deze wereld ons te bieden heeft?''

De bol die in de lucht zweefde gaf op dezelfde manier antwoord als dat het eerst gesproken had, met een stem die toch niet helemaal een stem leek te zijn. Het gebruikte een zachte toon, zonder onverstaanbaar te zijn. "Dit is geen grap, het gevaar komt eraan." sprak de bol cryptisch, zonder duidelijke antwoorden te verstrekken. Iets wat Xyla irriteerde, ze hield van duidelijkheid, van informatie waar ze wat aan had. Zonder duidelijke informatie ontstonden er gaten in redeneringen, uit deze gaten ontstonden misverstanden en een misverstand had meer dan eens voor een dodelijke afloop gezorgd. De eerste jongen had bars gesproken, zich alweer losmakend van de groep baande hij zich een weg uit de cirkel die ontstaan was midden in het bos. Xyla kende het Rijk van de Leeuw goed, dit was haar thuisland, maar in dit soort bossen kwam ze niet vaak. Simpelweg omdat deze bossen echte natuurgebieden waren en er zelden een levende ziel meer dan 20 meter van de handelswegen afweek.
Ondanks het onbevredigende antwoord van de bol hield Xyla haar mond, het gevaarte in de lucht werd zwakker en andere hadden misschien meer nuttige vragen dan de witharige dame. Ondertussen waren Xyla's blauwe kijkers gericht op de jongen met zijn pessimistische blik op de wereld, maar liet het aan het aan andere over om er op in te gaan. Xyla was niet iemand die de confrontatie zocht, tenzij het onvermijdelijk was. De kat uit de boom kijken was haar devies

Lynaea hoorde twee mensen boos tegen elkaar praten. Ze keek om en zag dat het een jongen met wit haar was tegen een meisje. Ze hoorde Anna zuchten en terecht. Oh, de wereld is in gevaar, laten we allerlei mensen bij elkaar zetten die elkaar niet kennen en iedereen probeert de leiding te nemen. Ja, dat gaat helpen. Ze was blij dat ze snel weg was gegaan van de groep en had even zin in iets vrolijks, want er hing een negatieve sfeer in de lucht. "Hè, Anna?" vroeg ze zachtjes, "wil je je huid roze maken? Ik heb even iets vrolijks nodig." Anna moest even lachen en maakte toen haar vacht roze. Toen Lynaea het zag, moest ze eventjes zacht lachen, ze wilde niet opgemerkt worden, en keek toen naar boven, waar de lucht voor de helft bedekt was met wolken. "Het is een heel gedoe hier, maar iedereen is een beetje door de war door het bericht van de zogenaamde magische bol," zei Anna tegen Lynaea. Ze knikte en sloot haar ogen. "Kon iedereen maar eens ophouden met kibbelen," zei ze. Ook al was hetnog maar net begonnen, Lynaea had er nu al genoeg van. Kon ze dat maar hardop zeggen, maar dat durfde ze niet.


Sorry als er typfouten in zitten, want ik ben overgegaan op m'n mobiel en dat gaat soms niet al te soepel...

Achter zich hoorde Arwen een stem. O, geweldig nog zo iemand met een negatieve kijk op de wereld. Ruw draaide ze zich naar de jongen om. "Eentje maar? Ik heb er wel meerdere. Kijk alleen al eens naar het bos waar we in staan. Het geeft ons zuurstof, schaduw, er leven dieren die ons in eten voorzien. De mensen, tenminste die bij mij in het dorp, zorgen voor elkaar. We zijn een grote familie. Wat wil je nog meer van de wereld ontvangen?" sprak Arwen fel. Ze snapte echt niet hoe iedereen zo blind was voor al het moois.

Damien rolde met zijn ogen. ''Ik wil liefde van deze klote wereld ontvangen. Alles wat het tot nu toe voor mij gedaan heeft is alles om me heen te verpesten.'' Hij drukte zijn lippen stijf op elkaar en realiseerde dat hij al te veel gepraat had. Hij zei zijn eerste woorden en meteen had hij weer mensen tegen hem gekeerd. ''Laat maar.'' Mompelde hij er nog snel achteraan, maar hij wist dat het niet meer op te lossen was.

Elizabéth leunde met haar zwaard tegen de grond aan terwijl ze naar de bol staarde. De woorden van de bol waren beangstigend. Elizabéth gruwelde van alle gedachtes, wat voor gevaar? Oorlog? Een gigantische wezen dat ons allemaal zou gaan doden? En waarom waren er zoveel wezens op één plek bij elkaar gekomen. Elizabéth liet een zachte zucht horen, het was niet gemakkelijk voor haar om bij zoveel mensen te zijn. Overal hoorde ze mensen praten, sommige in paniek en de andere weer kalm. Uiteindelijk haalde Elizabéth haar zwaard uit de grond en keek ze rond, opzoek naar iemand die er wel oké - voor Elizabéth - uitzag. Wat angstig hield ze haar zware schild voor haar lichaam. Iedereen was al aan het praten. "Ehm, weet er iemand wat er aan de hand is?" mompelde Elizabéth met een zachte stem.

De bol verdween in het niets, zonder klap, zonder flits, ineens was de kleine, lichtgevende kleurenmassa weg. Xyla knipperde met haar ogen, het leek net alsof het er nooit was geweest. De reden van het bolletje begon ze te begrijpen, een boodschap overbrengen, maar de reden achter het bolletje begreep ze niet. Iets waar ze zich meer mee bezig hield dan degene die aan het discussiëren waren over de zin van het leven. Xyla was niet iemand die gestudeerd had voor filosofie en was zeker niet iemand die zin had om luidkeels haar mening te verkondigen onder mensen die ze niet kende. In plaats daarvan nam ze de mensen om haar heen taxerend in haar op, het was een mengelmoes aan mensen. Sommige zagen eruit als doorgewinterde vechters, andere waren mensen die ze ook op straat leek tegen te kunnen komen, met als enig verschil dat ze krachten tot hun beschikking hadden. Xyla beschouwde zichzelf niet direct als een doorgewinterde vechter, maar op het moment was ze blij met haar jarenlange ervaring als paleiswacht in het Rijk van de Leeuw. Een zachte stem naast haar deed haar opkijken, nog een persoon die zich niet leek te willen mengen in de gaande discussie. "Behalve een stelletje 'filosofen' en een pratend bolletje gemaakt van magie, tja niet veel." De dame naast haar was gekleed alsof ze elk moment ten strijde kon trekken, misschien was dat ook wat het gevaar zou zijn, een nieuwe oorlog tussen de Rijken. Hoewel, dat idee verwierp Xyla, dan had ze daar van geweten.

Lynaea keek toch even op toen de gloed van de bollen verdween van de bomen. In het midden van de cirkel met mensen waren de bollen verdwenen. Geroezemoes ging rond de cirkel en Lynaea ging weer tegen de nek van Anna liggen. Haar huid was weer groen geworden en ze keek richting de cirkel. "Als mensen me zouden horen, zouden ze allang stil zijn en tot orde zijn gekomen!" zei Anna met enige irritatie in haar stem. Anna hield niet van onrust, waar Lynaea vaak om moest lachen. "Ja, Anna. Ik zou alleen in een boom zijn geklommen en daar voor eeuwig blijven zitten." Anna gaf haar een klein duwtje waardoor ze naar voren viel en ze moest even lachen.

Elizabéth keek op naar de dame naast haar, ze had lang licht blond haar met grote blauwe kijkers. Ellie's mondhoeken krulde omhoog. "Filosofen, misschien. Ze klinken wel een beetje boos. En een pratend bolletje-" Elizabéth onderbrak haar eigen zin met grote ogen. Dat 'pratend bolletje' waar ze het net over hadden was verdwenen, alsof het nooit bestond. Na een paar seconde stilte maakte Elizabéth haar zin af. "Een bolletje dat gemaakt is van magie, dat nu verdwenen is. Allemaal erg apart als je het aan mij vraagt." Elizabéth wreef haar voeten tegen elkaar aan - Hierdoor was wat metaal hoorbaar - terwijl ze omhoog keek naar de lucht. "Wat voor gevaar bedoelde dat gekke ding." Elizabéth zwaaide haar zwaard in haar schede. Ze bekeek daarna weer naar de dame. Met een fronsje bekeek ze de vrouw's lichaam. 'Wat voor magie zou zij beheersen?' Bedacht Elizabéth zichzelf.

Sorry D:
Ik vergeet het telkens, ik wil te snel dingen beginnen ahaha
---

Xavier sloeg zijn armen licht over elkaar, nonchalant, maar gesloten. Een houding die aangaf dat hij bij zijn standpunt stond en er niet vanaf zou wijken. Als een standbeeld bleef hij daar staan, zijn blik hard als steen en gericht op de meid die het had gedurfd om met hem in discussie te gaan. 'Het is geen negativiteit, het is realistisch kijken. Aan je naïeve hoofd kan ik al merken dat je nog niets van de wereld hebt gezien.' Nou kon hij wel lekker praten en het zou als opscheppen klinken, maar Xavier was niet zomaar tot deze conclusie gekomen. Hij had het slechte in mensen gezien, keer op keer. Wat er dan voor hem overbleef was pure wantrouw en haat. Net toen hij wou reageren op haar andere bewering, kwam een jongen tussenbeide. Hij was even stil en luisterde naar wat de twee zeiden, voor hij een soort bitter gegrinnik uit stootte. 'Wat mooi zal zijn, is het zien van jullie gezichten terwijl het leven uit jullie sijpelt. Een eind aan het ras dat niets anders dan terreur brengt. Wacht het maar af. Je zal zien hoe deze strijd een invloed zal hebben op iedereen om je heen. Wraakgevoelens, toorn, verdriet, zo intens dat het verslindt. Je zult de ware natuur van de mens en de wereld zien.' Hij keerde zich weer om en liep weg bij haar. Zijn standpunt was gemaakt, tegelijkertijd ook een aantal vijanden en misschien had hij nog wel een aantal mensen aangestoken. Het maakte niet uit, hij zou noch de bol, noch enig andere macht volgen. Hij zou toekijken van de zijlijnen naar hoe alles zou opgaan in vuur en as.

De woorden van de jongen deden Arwen even nadenken. Ze was zelf haar ouders verloren en had nooit echte vrienden gehad. De meeste mensen uit het dorp meden haar door haar krachten, maar dat gaf haar niet het recht om de wereld te verafschuwen. "Laat me raden," begon ze, "Je hebt geen familie meer, je bent je vrienden kwijt en je liefje heeft je verlaten. Je bent niet de enige, maar dat betekent niet dat je de wereld daarvoor moet haten. Maak een mooi leven met de dingen die je wél hebt in plaats van medelijden met jezelf te hebben." Na deze woorden keek Arwen om naar haar draak. Rhionnon zat van een afstandje toe te kijken. "Weetje," hervatte ze zichzelf, "misschien als we allemaal wat verdraagzamer zijn naar elkaar. Inclusief ikzelf, dat we iets kunnen doen met het probleem wat we zojuist voorgelegd kregen in plaats van te bekvechten." Ze had de woorden van de andere jongen wel gehoord, maar had niet meer de behoefte om tegen hem in te gaan. De blik die ze met Rhionnon had gedeeld had haar doen beseffen dat dit niet de tijd en plaats was om over zoiets te discussiëren.

Lynaea luisterde rustig mee en zag opeens een jongen voorbij lopen. Het was degene met het witte haar die overal wel iets op te zeggen had. Ze hield zich gedeisd, want ze wilde niet de lading woorden over haar heen die het andere meisje ook net had gehad. Over het meisje gesproken, iemand zei eindelijk eens wijze woorden. Lynaea was al blij dat ze dat zelf niet hoefde te doen. Ze stond op en liep naar de vleugels van Anna. En zaten een aantal sneedjes in door het landen in de bossen. Ze hield haar hand op de sneedjes en heelde het. Van kinds af aan was ze al blij geweest met de kracht van heling, aangezien het een goed gevoel gaf om mensen en dieren beter te maken. Anna zei bedankt. Ze zei het altijd, ook na de honderdste keer dat Lynaea haar had genezen. Lynaea had gezegd dat ze geen dankjewel hoefde te zeggen, maar Anna bleef het altijd zeggen. Zo koppig was ze.

"Erg apart," had het meisje gesproken, dat was wat betreft Xyla maar een understatement. Deze dame was in vreemde situaties terecht gekomen, maar dit was iets wat ze nog nooit meegemaakt had. Het was ook niet een situatie waar ze zich bij op haar gemak voelde. Xyla was gewend om de leiding te nemen over een klein departement om over het koningshuis te waken, maar dat waren mensen die ze kende en wist met wie ze te maken had. Dit waren vreemden, ze had geen enkel idee of deze personen überhaupt te vertrouwen waren en haar instinct vertelde haar dat ze hier op haar hoede moest zijn. Dat vermoeden werd nog eens onderstreept door de witharige jongen die luidruchtig zijn visie op de mensheid verkondigde. Wat een warme persoonlijkheid, dacht ze sarcastisch bij zichzelf. De vraag van de blonde dame naast haar zorgde ervoor dat ze haar gedachten weer verplaatste naar de situatie die nog steeds als een dreiging om hen heen hing. "Geen idee." Xyla hield er niet van om haar onwetendheid toe te geven, maar liegen over kennis die ze niet had leek haar overbodig in deze situatie.
"Dus, een flink stel mensen met magie is samengekomen door een zwevende lichtbol met een dubieuze boodschap en een stel botsende levensvisies, ik zou bijna denken dat ik mijn tijd beter had kunnen besteden." Met een niet onvriendelijke blik keek ze de jonge vrouw aan, maar haar stem was hard genoeg geweest om ook door andere omstanders opgevangen te worden.

Elizabéth keek over haar schouder naar Lilith, haar zwarte draak. Ze stond onder een boom in de schaduw met haar tanden ontbloot. Uiteindelijk kreeg ze een reactie van de blond harige dame. Elizabéth drukte haar schouders wat tegen haar nek aan, het klonk erg hard. "Het lijkt ook nutteloos, maar we zijn er allemaal voor een reden lijkt mij? Waarom zou er anders een bol van licht zijn dat met ons allemaal praat?" Elizabéth klonk weer wat onzeker. Kort wreef Elizabéth over haar eigen schouder, het metaal voelde glad tegen haar leren handschoenen. "Ik heet Elizabéth trouwens." mompelde Elizabéth tijdens het gesprek met de dame. Praten met haar zou iets gemakkelijker zijn als ze haar naam wist.

Oké, nog snel even een post voordat ik naar bed ga... Alvast excuses voor de eventuele spelfouten.
-
Shae hield zich een beetje afgezonderd van de groep die tijdelijk om een lichtgevende, zwevende bol hadden gestaan. Onder een van de hoge loofbomen stond ze prima, binnen gehoorsafstand, buiten de drukte. Auri zat op een van de dikke takken boven haar de andere wezens die rondvlogen en afwachtten, lichtelijk argwanend, te begluren, zich waarschijnlijk afvragend welke daarvan de grootste bedreiging zouden vormen. Maak je nou niet zo'n zorgen, dacht Shae, zichzelf ervan weerhoudend met haar ogen te rollen. De griffioen trok zich hier, zoals gewoonlijk, niets van aan. Ze luisterde naar de mensen die gesprekken hadden aangeknoopt - veel gingen over het vreemde bolletje en wat het allemaal wel niet zou betekenen. Sommigen waren schamper over de dubieuze boodschap waarmee ze waren achtergelaten, anderen waren eerder hoopvol. Shae hield niet van overhaaste conclusies trekken. Unlike others... dacht ze daar direct achteraan, zich wederom richtend op Auri en diens overbezorgde houding.

Arwen keek om zich heen en kwam tot de conclusie dat de bol was verdwenen. Geweldig, nu was hun enige bron van informatie weg. Rondom haar waren verschillende mensen in gesprek. De blonde vrouw die de eerste vraag had gesteld stond te praten met een vrouw gehuld in een volledige wapenuitrusting. Rhionnon had zich bij de andere draken gevoegd, ze viel niet erg op met haar bruine kleur, maar voor Arwen was het geen probleem haar eruit te plukken.