De stille vijver

Douglas lag naast de vijver en speelde met het water door de golfjes tegen de stroomrichting in te sturen. Hij genoot van de rust. Hij was zowaar eens normaal gekleed, in een blouse met korte mouwen en een korte broek. Natuurlijk had hij geen schoenen aan, maar zo had je er wel meer in deze wereld. Als hij klaar was met het spelen met de golfjes, maakte hij bollen die hij omhoog stuurde en rondjes liet zweven, tot hij ze niet meer kon houden. Als hij daar ook klaar mee was, maakte hij telepatisch contact met de vissen in de vijver en voerde een klein gesprekje. Daarna ging hij kleine vormpjes maken van water als een klein kind doet met zand en als hem dat verveelde, dan ging hij terug naar de golfjes. En zo ging het al de hele middag door. Soms was hij ook gewoon een klein kind, omdat hij de dingen hier aan land zo bijzonder vond. Ook het watersturen, want onderwater zag je de vormpjes en bollen simpelweg niet. Alleen de grote luchtbel om zijn hoofd had hij altijd gezien, maar daar zat dan ook lucht in.

Elaine dwaalde wat door de tuinen, terwijl ze nadacht over wat ze tot nu toe had bereikt. Tijdens haar vluchten over de twaalf Rijken had ze enkele dorpen aangedaan en deze verteld over het licht van de Schepper. Ze had ze niet verteld over Het Dertiende Rijk, maar enkel over de goedheid van de maker van al het leven. Enkele personen die ontzettend sceptisch geweest waren, hadden een paar dagen later met onverklaarbare ziekteverschijnselen op bed gelegen om daaraan te sterven. Tegen die tijd was Elaine allang weggeweest. Elaine trok haar zwarte jurk een beetje op terwijl ze tussen enkele bomen doorliep. Met haar gedachte ving ze een andere persoonlijkheid op die hier aanwezig was, aangezien Elaine zelf over telekinese beschikte, drukte ze haar geheime gedachte naar de achtergrond en schermde ze deze af, terwijl ze rustig verder schreed en zo bij een prachtige vijver aankwam. Haar blik werd getrokken door een jongen die kleine bolletjes van water in de lucht liet zweven, "goedemiddag." zei ze langzaam met haar bijna zangerige stem.

Gaat Elaine hem ook proberen om te praten? Dat geeft wel gespreksstof.

"Hallo," antwoordde Douglas beleefd, ook al vielen zijn waterbollen uit elkaar omdat hij zich niet meer genoeg concentreerde. Dus richtte hij zich vrijwel direct weer op het water en begon er weer mee te spelen. Hij vond het heerlijk om met water te spelen, vooral om er dingen mee te doen die de meeste mensen niet konden. Het laten zweven van bollen ging nog steeds niet makkelijk, maar wel iets beter. Zo werd hij steeds beter in veel van de trucjes die hij met water uit kon halen, maar ook met alles wat zijn gedachten konden. Hij had de taal van de vissen al geleerd en kon met hen via gedachten communiceren, maar hij kon nu ook veel meer bereiken bij mensen, behalve dan alles waar ze op dat moment aan dachten. En hij kon ermee stoppen als hij wilde. Vandaar dat hij dit meisje nog niet geestelijk had opgezocht, omdat hij het niet meer hoefde. Het ging niet meer vanzelf en zo was het geen inbreuk meer op hun privacy, tenzij Douglas zich expres tot hun gedachten richtte.

Elaine kwam dichterbij en nam plaats op een boomstam, alsof het een troon was. Zoals Elaine erop ging zitten, zou het bijna een troon kunnen zijn. Hoewel, Elaine leek nog altijd een vreemde eend te zijn in de natuur, wat ook eigenlijk wel klopte. Elaine's lichte ogen bleven op de jongen gericht die bezig leek te zijn met zijn waterbollen, hij schoof zijn krachten niet onder stoelen en banken. "Dat ziet er goed uit," een vriendelijke glimlach op haar gezicht zorgde ondanks de zwarte jurk voor een ontwapenend effect. De schepper had haar gezegend met een prachtig lichaam en een ultiem vermogen om haar lichaamshouding en gezichtsuitdrukkingen te beheersen. Zelden zou er een uitdrukking over haar gezicht glijden die ze niet wilde laten zien. En het was haar taak om de Schepper zijn licht naar andere te brengen en ze het licht te kunnen laten zien in het leven. "De schepper heeft je goed gediend." voegde ze er met een warme stem aan toe.
-
jup was ik ook van plan ^^

Trouwens, nog een vraagje. Er zijn toch wel hoger geplaatste edelen in het Dertiende Rijk?

Douglas keek op en de bollen knapten weer uit elkaar. Hij keek het meisje niet begrijpend aan. "Wie is de Schepper?" vroeg hij nieuwsgierig. "En wat is dienen?" Hij was opgevoed in een normaal klein dorp en was nooit in aanraking gekomen met hogere edelen die dienaren tot hun beschikking hadden. Het begrip dienen was nieuw voor hem, maar hij verwachtte dat dit meisje het hem piekfijn uit zou leggen. Dat deed iedereen namelijk, als hij iets niet snapte. Hij deed nu niet meer zijn best om waterbollen te maken, of andere dingen te doen met het water. Het meisje zou sowieso verder praten, dus dan werd hij toch weer uit zijn concentratie gehaald. "Ik ben trouwens Douglas," stelde hij zich voor, terwijl hij nu rechtop ging zitten. Hij was benieuwd waar dit naartoe zou leiden. Alle lichaamsuitdrukkingen van het meisje gingen compleet langs hem heen, omdat hij niet wist hoe mensen met hun lichaam spraken. Hij vond haar wel heel sierlijk en ze deed hem denken aan de dolfijnen uit de zee, die zo sierlijk boven het water uit konden springen. Sierlijker in elk geval dan walvissen.

Jahoor, Elaine behoort ook tot de elite :p
-
Elaine was ingenomen over de eerste vraag die de jongen stelde, maar de tweede vraag deed haar toch twijfelen over de intelligentie van de jongen met wie ze sprak. Elaine wist dat ze over een relatief uitgebreid vocabulaire beschikte, maar ze had zichzelf afgeleerd om enkel hooggeplaatste woorden te gebruiken. Het had geen enkel nut om mooie doekjes rond een doel te wikkelen, zo ook om een boodschap met lastige woorden te vullen. Elaine stak haar hand naar de jongen uit om deze te schudden, "Ik ben Elaine en ik wil je graag leren over de Schepper en over woorden die je niet kent, als je wilt?" Nog altijd keek ze hem met haar blauwe ogen vriendelijk aan. Je zou over een grote fantasie moeten beschikken om haar als een moordenares voor je te zien, zoals ze daar zat bij de jongen. Hoewel de tattoo's misschien iets dreigends hadden, waren ze grotendeels bedekt door de jurk en waren de rozen die zichtbaar waren ook sierlijk te noemen.

"Oh, ja, vertel me meer," zei Douglas en hij keek er gretig bij. Hij leerde graag van mensen, omdat hij bijna niets van ze wist. "Ik ben Douglas." Hij stak beleefd zijn hand uit. "En wie ben jij?" Dit meisje dat iets over een Schepper wist, intrigeerde hem en hij wilde haar graag bij haar naam aanspreken. Zou die even sierlijk zijn als haar verschijning? Hij wist niet dat de Schepper bij de Dertieners hoorde en dat het meisje hem naar een ander geloof wilde praten. Dat zou hij niet eens merken als ze het straks echt probeerde. Hij geloofde in de Opperwalvis die de zeeën met vis en leven vulde en daar zou het waarschijnlijk altijd bij blijven. Hij ging in kleermakerszit zitten en keek als klein kind naar het meisje, dat hem dingen zou gaan leren.

Elaine had zich al voorgesteld
-
Elaine wachtte tot de jongen er klaar voor was. "Vraag je je wel eens af hoe het komt dat wij hier zijn? Hoe het komt dat deze planten groeien, waarom we geboren worden, waarom er dieren zijn, hoe het komt dat de zeeën gevuld zijn met vis en de bronnen sprankelend water voortbrengen om ons te laven?" Het waren een paar korte voorbeelden waarmee ze de jongen tegenover haar aan het denken liet zetten. "En het allerbelangrijkste, hoe het komt dat de wereld geen duistere plek is, ondanks de vele gevaren en het kwaad dat altijd probeert te overheersen?" Elaine glimlachte eventjes en liet een symbool zien op een van de ringen van haar vinger, daarop was het sierlijke symbool van de Schepper te zien. "Hij, de Schepper van ons alle, van de wereld zoals wij die kennen heeft hiervoor gezorgd." Het was een korte uitleg, maar dingen hoefde niet ingewikkeld te zijn als ze eerst in het kort uitgelegd konden worden.

"Oeh, dat is best mooi, maar ik denk dat je het fout hebt," zei Douglas beleefd. "Oké, ik denk het niet, ik geloof niet in wat jij zegt. Mag ik vertellen hoe de wereld volgens mij is ontstaan?" Hij wachtte eventjes, maar vertelde daarna sowieso zijn verhaal. "In den beginne, zoals de oude walvissen zo mooi zeggen, was er slechts het Idee. Het Idee was niets, maar het had veel ideeën. Zo schiep het het Land, de Zee en de Lucht, om een wereld te creëren. Maar het wist dat een wereld verkeerd zou zijn als het enkel naar de ideeën van het Idee werd gevormd, dus het schonk het Land, de Zee en de Lucht de Wil om eigen ideeën te creëren. Vanaf dat punt zijn onze mythes erg onduidelijk over het Land en de Lucht, maar de Wil van de Zee bedacht dat er leven moest zijn dat Haar opvulde. Dus Zij nam de vorm aan van het grootste levende wezen dat Haar zou bewonen, wat wij noemen de Opperwalvis. Daar is helaas geen mooier woord voor in mensentaal. De Opperwalvis zorgde voor al het leven in de Zee. Voor vissen, garnalen en kleine microben als voedsel en groteren om dit voedsel te eten en hen op hun beurt in voedsel te voorzien bij het sterven. De walvissen bestemde Zij als hoeders van het evenwicht. Inmiddels is de Zee in evenwicht en de Opperwalvis vult enkel vis bij als het evenwicht uit balans dreigt te raken." Hij pauzeerde even en keek Elaine aan. "Ik denk dat hetzelfde is gebeurd op het Land en in de Lucht, dat de Wil daar hetzelfde idee heeft gehad. Het zou zomaar kunnen dat jouw Schepper de Wil van het Land is in Haar wereldlijke vorm." Dat was zijn verhaal, van jongs af aan verteld door de oudere walvissen en dat was wat hij geloofde.